«Η ιδιωτική ζωή των δέντρων» είναι ένα τρυφερό μυθιστόρημα που μιλάει τη γλώσσα της αγάπης. Της άδολης αγάπης που σε αφοπλίζει και σε συγκινεί βαθιά. Ο Χουάν, ο κεντρικός ήρωας της μικρής αυτής ιστορίας, είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Μα κάθε φράση του κρύβει μέσα της δεκάδες άλλες λέξεις. Λέξεις που μαστιγώνουν τη σκέψη και πυροδοτούν το συναίσθημα. Κάθε καρέ των αναμνήσεών του είναι ένα δίδαγμα ζωής. Κάθε του ανασφάλεια φωτίζει τα άγχη της σύγχρονης ζωής προσφέροντας μια άλλη οπτική. Το βιβλίο αυτό είναι μια αλληγορία για την αγάπη, τον έρωτα, τη δύναμη της ψυχής.
Το έναυσμα της υπόθεσης είναι η αργοπορία μιας γυναίκας. Συζύγου του Χουάν και μητέρας της μικρής Ντανιέλας. Οι δείκτες του ρολογιού διαγράφουν την πορεία τους και εκείνη δεν εμφανίζεται. Και τότε ζοφερές αναμνήσεις τρυπώνουν στο μυαλό του ήρωα και προκαλούν πανικό. Το παρελθόν ξυπνάει μνήμες που πονάνε, μα η μικρή θέλει να κοιμηθεί. Και ζητάει το καθιερωμένο της παραμύθι. Στο δικό της κόσμο τίποτα δεν πρέπει να διαταραχθεί. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Τα δέντρα - πρωταγωνιστές παίρνουν θέση λοιπόν και η αφήγηση ξεκινά. Αγωνία, τρυφερότητα, ανασφάλειες έρχονται να βρουν τη θέση τους στη συγγραφή ενός μυθιστορήματος. Ενός μυθιστορήματος ικανού να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στο μέλλον.
Η συγκινητική φιγούρα του Χουάν κατορθώνει να σε κερδίσει με την αφέλεια και την ασύνορη αγάπη του προς τη θετή του κόρη.
Ένα παιχνίδισμα ανάμεσα στο χθες, το σήμερα και το αύριο. Με αφορμή ένα απλό γεγονός, ο ήρωας παλεύει να μην παρασυρθεί από τις φοβίες του, να προσφέρει θαλπωρή και ασφάλεια στην Ντανιέλα, να καταγράψει με καθαρότητα τις μύχιες σκέψεις του, και να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα. Η συγκινητική φιγούρα του Χουάν κατορθώνει να σε κερδίσει με την αφέλεια και την ασύνορη αγάπη του προς τη θετή του κόρη. Ο εαυτός του διαλύεται σε χίλια κομμάτια μα η μεγαλύτερη έννοια του εξακολουθεί να είναι η ψυχική ηρεμία του μικρού κοριτσιού. Οι αντιδράσεις του είναι ένα κράμα σοφίας και αγνότητας.
Ο συγγραφέας επιλέγει συνειδητά να αποδεσμευτεί από το κοινωνικό πλαίσιο και το πολιτικό σκηνικό και να επικεντρωθεί στον πρωταγωνιστή του. Με αυτό τον τρόπο το μυθιστόρημά του αποκτά μια άλλη διάσταση και επιτυγχάνει τον βαθύτερο σκοπό του, που είναι διαφορετικός για κάθε αναγνώστη με βάση τα βιώματά του. Η τριτοπρόσωπη αφήγηση θεωρώ ότι αφαίρεσε ένα κομμάτι της συναισθηματικής φόρτισης του κειμένου. Και αυτό επειδή ο Χουάν είναι ένας άνθρωπος οικείος, με μια παιδική αφέλεια που λείπει στην εποχή μας, και θα μπορούσε η χρήση του α΄ενικού προσώπου να απογειώσει τη δύναμη των λόγων του. Ο ρόλος της Ντανιέλας λίγο πριν το φινάλε ανέτρεψε την πορεία της πλοκής και απέδειξε την γοητεία της γραφής του Zambra.
Όταν η μαγεία των παραμυθιών συναντά τον πόνο της προδοσίας, η αγάπη μόνο μπορεί να δώσει τη λύση.
Δείτε περισσότερα στο blog Λογοτεχνικά Σοκάκια