Δεν είναι δυνατόν να περιμένει ολόκληρη η Ευρώπη την ομιλία του Έλληνος πρωθυπουργού στο Ευρωκοινοβούλιο για να ακούσει τη ρηχή και κοινότυπη δικαιολογία ότι τα προγράμματα φταίνε των πέντε ετών.
Η αλήθεια που δεν είπε ο κ. Αλέξης Τσίπρας αφορά στο διάστημα της κακής διακυβέρνησης που ασκεί, κάτι που θα αντιληφθεί ο λαός στο επόμενο διάστημα. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες για εσωτερική κατανάλωση και να απασχολούνται κάποιοι που κάνουν κάτι καλύτερο παρά να τρολάρουν και να εκτονώνονται βρίζοντας στο διαδίκτυο.
Δεν είναι της στιγμής να αναλύσουμε τον cult λαϊκισμό που εκπροσωπούν με τη ρητορική τους τόσο ο πολιτικός συνεταίρος του κ. Τσίπρα, όσο και εκείνη που ακολουθεί μια ιδιότυπη τακτική αμφισβήτησης του πρωθυπουργού σε ανοικτή γραμμή με στελέχη της «Χρυσής Αυγής» -κατά πώς συζητείται στο εντευκτήριο της Βουλής σε πηγαδάκια βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αναγκαίο να επισημάνουμε όμως ότι περιμέναμε από τους συνεργάτες του πρωθυπουργού να τον ενημερώσουν για όσα επισήμανε ο γνωστός Γάλλος οικονομολόγος Τομάς Πικεττύ σε συνέντευξη που παρεχώρησε στην εφημερίδα "Die Zeit" στις 24 Ιουνίου. Τι είπε ο κ. Πικεττύ κι έπρεπε να το επικαλεστεί ο κ. Τσίπρας στην υπό του μετρίου ομιλία του;
Διαβάστε:
1. «Η Γερμανία είναι η χώρα που δεν έχει πληρώσει ποτέ τα χρέη της. Δεν μπορεί να δίνει μαθήματα για το θέμα αυτό σε άλλες χώρες», δήλωσε.
2. «Η Ευρώπη χρειάζεται έναν νέο δημοκρατικό θεσμό, ο οποίος θα αποφασίσει για το επιτρεπτό όριο χρέους ώστε να αποφευχθεί μια νέα αύξησή τους. Θα μπορούσε να είναι για παράδειγμα μια επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου», τόνισε.
Πόσο κουμπούρας πρέπει να είναι ένας σύμβουλος ή ένας λογογράφος που δεν υιοθετεί δύο ορθά επιχειρήματα τα οποία απευθύνονται ευθέως στις ηγεσίες των δύο βασικών πτερύγων του Ευρωκοινοβουλίου και φυσικά στην υποστηρικτές της σκληρής γραμμής από τον κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, εντός κι εκτός Καγκελαρίας.
Παραδείγματα και ευκαιρίες
Και το πράγμα είναι χειρότερο. Ένας οραματιστής ηγέτης θα ανέφερε το παράδειγμα της Γερμανίας του 1953 ή της Βρετανίας και των μεθόδων που μετήλθαν οι κυβερνήσεις της Γηραιάς Αλβιώνος για την ικανοποίηση των χρεών που είχαν συσσωρευθεί από τους Ναπολεοντίους Πολέμους και αποπληρώθηκαν σε βάθος... αιώνων.
Με πρόοδο στα καθ' ημάς ο κ. Τσίπρας ή ο οποιοσδήποτε θα έχει τα κότσια, θα μπορεί ως τον Δεκέμβριο να εργασθεί για την προετοιμασία μιας διεθνούς διασκέψεως για το χρέος και την παραμονή στο ευρώ με τη συμμετοχή των θεσμών. Μόνο που σ' αυτήν τη διάσκεψη δεν θα είναι η Ελλάδα μόνη της.
Θα είναι η χρυσή ευκαιρία του κ. Νίκου Κοτζιά να αποδείξει την επάρκεια της ελληνικής διπλωματίας διότι στη διάσκεψη δύνανται όπως εξετασθούν οι ανάλογες περιπτώσεις για την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία σε πρώτο επίπεδο. Ακολούθως (και για να επιβεβαιωθεί ο ρόλος που έχουν αναγνωρίσει οι ΗΠΑ στη χώρα μας στην Νοτιοανατολική Ευρώπη) θα πρέπει να υπάρξει πρόβλεψη για την οικονομική πορεία χωρών όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Σλοβενία και η Κροατία.
Η βυζαντινή ιστορία μάς διδάσκει πώς η διπλωματία καταγάγει ισχυρότερες νίκες απ' αυτές των όπλων αλλά φυσικά κάποιος πρέπει να έχει διαβάσει. Το διαπιστώνει κανείς από την ανεπάρκεια επιχειρημάτων της ελληνικής πλευράς, την οποία θα χαρακτήριζε κανείς μνημειώδη.
Επιτρέψτε μου αλλά μοιάζει σαν να γράφει κάποιος διαγώνισμα με ανοικτό λυσάρι αλλά επειδή είναι ανίδεος πέφτει κάτω από τη βάση. Εκτός αν η στρατηγική τους έχει αντικειμενικό σκοπό τη μετατροπή της Ολομέλειας σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο, γι' αυτό και υιοθετούν ρητορικούς γρυλισμούς και αισχρές αιτιάσεις εναντίον των εταίρων.
Δεν μπορεί ο «ένας» να κατέχει το αλάθητο ενώ οι «18» να είναι παράλογοι. Όποιος θεωρεί κάτι τέτοιο, κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ο «τρελός του χωριού».
Τι θα έπρεπε να γίνει
Ένας σώφρων πολιτικός θα χρησιμοποιούσε το συντριπτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος να διαπραγματευθεί εντός Ε.Ε. και εντός της Ευρωζώνης. Θα ζητούσε από το Ευρωκοινοβούλιο να συνομολογήσει -όπως έπραξαν και οι πολιτικοί αρχηγοί της χώρας μας- ότι θα έπρεπε να συναφθεί «Ενδιάμεση Συμφωνία» που θα λειτουργούσε ως «γέφυρα» για τη διαχείριση του χρέους, το συμμάζεμα των δημοσιονομικών και την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων σε βάθος τεσσάρων ή πέντε μηνών.
Το δεύτερο επιχείρημα που θα έπρεπε να εκφραστεί από το βήμα με τεχνοκρατική σοβαρότητα αφορά στην ανάγκη εφαρμογής μεταρρυθμίσεων εντός της Ευρωζώνης, όπως περί αυτού έχουν δεσμευθεί οι εταίροι ήδη από το 2012. Και αναφέρομαι σε σοβαρότητα διότι αυτό είναι το εργαλείο με το οποίο η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να οικοδομήσει ένα νέο πλαίσιο εμπιστοσύνης με τους εταίρους, χωρίς χαρωπές πλακίτσες και παρεξηγήσεις για δήθεν υποταγή στον οποιοδήποτε.
Αυτή είναι η πραγματική ρήξη την οποία θα ανέμενε κανείς από τον κ. Τσίπρα ώστε να υιοθετηθούν μέτρα με βελτιωμένες τροποποιήσεις, να εκφραστεί διάθεση συνεργασίας με τις αγορές και τους εταίρους, αλλά και να ανοίξουν οι τράπεζες. Δεν πρέπει να χαθεί το υπόλοιπο καλοκαίρι και να υποστούν ξαφνικό θάνατο όσες επιχειρήσεις εξακολουθούν να αντιστέκονται στην κρίση. Όλα τα άλλα, τα δήθεν επαναστατικά ας τα γράψει ο οποιοσδήποτε για να τα πει ο πρωθυπουργός στη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου αφού θα έχουμε πάει step by step σε ένα καλύτερο σημείο απ' αυτό που έχουμε ολισθήσει με τα παίγνια και τις ιδεοληψίες όσων έφυγαν νωρίς (σ.σ. κύριε Βαρουφάκη).
Η διαδικασία στο Ευρωκοινοβούλιο δεν είναι ψηφοφορία 15μελούς για εκδρομή στη Ρόδο ή στην Κέρκυρα. Είναι το μέλλον των δύο επόμενων γενεών που θα μάς βρίζουν δικαιολογημένα για την ευημερία που θα τους στερήσουμε από ανοησία ή από υποχρέωση σε φιγούρες που ταλανίζονται από το cult στο σουρεάλ.