Αυτή τη φορά δεν παρακολουθούσα τα γιουροβιζιονικά τεκταινόμενα απ τον καναπέ μου. Ήμουν όχι απλώς στην καρδιά των γεγονότων που λένε αλλά ήμουν ένας-δυο παλμοί της καρδιάς, μιας και μετέδιδα και στην εκπομπή (Studio3 της ΕΡΤ) την παρουσίαση του τραγουδιού, που θα μας εκπροσωπήσει στη φετινή Eurovision.
Να πω εδώ πως, μετά την εφηβεία μου, η Eurovision δεν μ' απασχόλησε ποτέ σοβαρά και πως αναλόγως της εποχής, έκανα περισσότερη ή λιγότερη πλάκα με την εκάστοτε παρέα, χωρίς ποτέ να καταρρακώνομαι όταν βυθιζόμασταν στη βαθμολογία αλλά και χωρίς να νιώθω κι εθνικά υπερήφανος, ακόμη και με μια πρωτιά, που θα καταλάμβανε το τραγούδι μας. Θεωρώ ότι είναι ένας ανάλαφρος (pop) θεσμός, ένα πανηγυράκι, που η απόλυτη επιτυχία του είναι όταν καταφέρνει να μαζεύει παρέες στα σπίτια, με πίτσα, μπύρα αλλά όχι μπάλα ώστε να έρχονται και οι γυναίκες και να περνάμε όλοι καλά, γελώντας ακόμη με την απόλυτη αποτυχία στην κατάταξη, κάνοντας πλάκα ακόμη και με την ενδεχόμενη πρωτιά.
Aν πάρεις στα σοβαρά αυτή τη διοργάνωση χωρίς να είσαι έφηβος, έχεις πρόβλημα. Ο σοβαρότερος λόγος είναι ότι η μουσική και τα τραγούδια ως Τέχνη, δε μπορούν να μπαίνουν σε διαγωνισμούς. Ένας τέτοιος στόχος, μπάζει από παντού, διότι τα κριτήρια, είναι πολλά και άσχετα μεταξύ τους. Πρώτα πρώτα δεν είναι μουσικά και δεν θα μπορούσαν να είναι, διότι σκέψου σε μια πανσπερμία εθνών και (κατ' επέκταση) γούστων, να έχεις να διαλέξεις μεταξύ ενός τραγουδιού σαν τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» και το «Imagine» του Λένον για παράδειγμα και με δεδομένο ότι και τα δυο είναι εξαιρετικά τραγούδια. Απλώς δεν υπάρχει τίποτα να συγκρίνεις. Αντιθέτως ξεκινάς από διαφορετικές αφετηρίες, κρίνοντας ένα σημαίνον έχοντας διαφορετικά σημαινόμενα ως κριτήρια. Η ελληνική σημαία προκαλεί συναισθήματα αγάπης για έναν «συνταγματικό» πατριώτη*, μίσους για έναν αναρχικό και κάνει έναν ιθαγενή του Αμαζονίου ν' αναφωνήσει: «ένα πανί με άσπρες και μπλε ρίγες».
Τα κριτήρια είναι επίσης οπτικά κι έχουν να κάνουν με την εικόνα των καλλιτεχνών, αν είναι όμορφοι, συμπαθητικοί, χαριτωμένοι και φυσικά πόσο καλά χορεύουν, μιας και μπαίνει κι η κίνηση στο μικροσκόπιο. Το ενδυματολογικό δεν πρέπει να το παραλείψουμε, καθώς επίσης και τα όποια εφέ ή και τα βίντεο, που παίζουν στην πλάτη των ερμηνευτών.
Τα καλλιτεχνικά κριτήρια ολοκληρώνονται αν συνυπολογίσουμε και την εκάστοτε μόδα, που θέλει μπαλάντα φέτος ή μπιτ ή έθνικ στοιχείο ή χιούμορ ή κολοκύθια με τη ρίγανη. Επίσης παίζει ρόλο αν οι ερμηνευτές είναι μικροί, μεγάλοι, γριές, κοντοί, ψηλοί, χοντροί και ίσως, αν το σκεφτεί κανείς (γιατί δεν το χω δει μέχρι τώρα) και κάποιοι ΑΜΕΑ**.
Απομακρυνόμενοι απ' τα καλλιτεχνικά κριτήρια, αρχίζουν οι ισορροπίες με τις εθνικές συμπάθειες και τις στρατηγικές συμμαχίες. Υπενθυμίζω ότι η Αγγλία μια χρονιά είχε πάρει μηδέν, όχι για την ποιότητα του τραγουδιού της αλλά γιατί συμμετείχε στον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Αν συνυπολογίσουμε και τη δήλωση κάποιου πολιτικού αρχηγού εκείνες τις μέρες, που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά ή θετικά τις ψήφους προς τη χώρα του, κάποια ίσως τρομοκρατική ενέργεια με τα ίδια αποτελέσματα, τον Ερμή που μπορεί να είναι ανάδρομος, διάδρομος, παράδρομος, μονόδρομος, τότε έχεις σίγουρα τα δεδομένα στα χέρια σου ώστε να βγάλεις τις σωστές γιουροβιζιονικές προγνώσεις.
Γνώρισα τα παιδιά που αποτελούν τους Argo. Είναι καθαρά, ειλικρινή, αγνά και δεν πάσχουν -κανείς απ' αυτούς, από σελεμπριτίλα. Κάνουν αυτό που αγαπούν, με πάθος κι αγάπη κι αποθέτουν τις ταλαιπωρημένες αποσκευές που κουβαλούν, μέσα στο τραγούδι τους. Είναι πιστεύω μια προσπάθεια απ' τις πιο έντιμες***, που θα μας εκπροσωπήσει στη Eurovision. Το μήνυμα που στέλνουμε, δεν είναι το τραγούδι, είναι το συγκρότημα. Προσωπικά αισθάνομαι ότι έχουμε κερδίσει απ' τα αποδυτήρια φέτος.
Αα ναι. Θα δοθεί και βαθμολογία κάποια στιγμή, ώστε να μάθουμε αν είναι ωραίο το τραγούδι, σε σχέση με τη θέση που θα πάρει στην κατάταξη. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας δηλαδή, θα καθορίσει αν μας αρέσει ή όχι το Utopian Land των Argo.
*Ο Συνταγματικός πατριωτισμός κατά Γιούργκεν Χάμπερμας.
**Αν γίνει κάποια στιγμή, ελπίζω να μη γίνει με δόλο και στόχο τη συγκίνηση.
*** Η ΜΟΥΣΙΚΗ
«... η μουσική δεν είναι πάθος ή όνειρο, νοσταλγία ή ρεμβασμός
αλλά μια άλλη δικαιοσύνη.»
Τάσος Λειβαδίτης
Ο Σίλας Σεραφείμ παρουσιάζει την παράσταση «20 χρόνια stand-up comedy», κάθε Σάββατο βράδυ στο Tin Pan Alley