Ήμουν καπνίστρια από τα 16 μου και δεν το λέω περήφανα. Πάνω στην εφηβική περιέργεια το ένα τσιγάρο «έτσι για να δοκιμάσω», έγινε ένα πακέτο που μοιραζόμασταν με μια φίλη και κατέληξε σε πακέτο ή πακέτα (ναι, υπήρχαν κι αυτές οι φορές) δικά μου ολοδικά μου που δεν έλειπαν ποτέ από την τσάντα μου. Στα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια, είχα αποκτήσει απόλυτα εθιστική σχέση με το τσιγάρο. Συντρόφευε όλες τις νεανικές μου περιπέτειες και αναμνήσεις. Σιγά σιγά αυτή η βουλιμική μου στάση απέναντι στο κάπνισμα αντικαταστάθηκε με μία πιο συνετή προσέγγιση-εαν μπορεί το ένα πακέτο την ημέρα κατά μέσο όρο να θεωρηθεί συνετό.
Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα έχει επίπτωση στην υγεία μου. Η νεανική μου απερισκεψία με έκανε να νιώθω άτρωτη. Ακόμα και όταν ο πατέρας μου, φανατικός καπνιστής, το έκοψε για λόγους υγείας. Ακόμα και όταν η μητέρα της καλύτερής μου φίλης διαγνώσθηκε με καρκίνο του λάρυγγα. Κάπως έτσι πέρασαν 11 χρόνια καπνίσματος. Δεν είχα κάνει ποτέ καμία προσπάθεια να κόψω το τσιγάρο. Δεν έβαλα ποτέ τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία γιατί δεν θεωρούσα ότι με βλάπτει και μου κάνει κακό. Οι εκάστοτε γιατροί μου έλεγαν να το κόψω, όχι ότι είχα ακόμα κάτι, αλλά προληπτικά. Το μέλλον μου φαινόταν ακόμα πολύ μακρινό.
Η απόφαση
Πριν δυόμιση χρόνια περίπου, η κολλητή μου ανακοίνωσε σε όλους ότι θα κόψει το κάπνισμα. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να την ρωτήσω «γιατί». Την κοίταξα με απορία λες και μου έλεγε το πιο περίεργο πράγμα στον κόσμο. Λέγε λέγε, μου μπήκε και εμένα ο σπόρος της διακοπής καπνίσματος. Αν κάποτε ήταν η ευκαιρία να το κάνω, ήταν τότε. Και πάλι δεν σκεφτόμουν το θέμα υγείας. Αυτό που με κινητοποίησε ήταν το οικονομικό θέμα.Μια μέρα είπα να υπολογίσω πόσα λεφτά ξοδεύω το μήνα σε τσιγάρα. Όταν το κομπιουτεράκι έδειξε τον αριθμό 114 ευρώ, σάστισα. Τόλμησα να υπολογίσω ποια ήταν η λυπητερή το χρόνο και έβγαιναν 1.368 ευρώ. Μια μικρή περιουσία και δεν μου περίσσευαν κιόλας. Πόσα πράγματα θα μπορούσα να κάνω με αυτά τα λεφτά και σαν μπόνους να βελτιώσω και την υγεία μου.
Το γυρόφερνα στο μυαλό μου και άρχισα να το επεξεργάζομαι. Δεν είναι μια απόφαση που παίρνεις ελαφρά τη καρδία. Το τελευταίο που ήθελα ήταν να κάνω την προσπάθεια και να μην τα καταφέρω. Δεν ήθελα στο μέλλον να κουβαλάω στην πλάτη μου μία αποτυχημένη προσπάθεια διακοπής καπνίσματος γιατί αυτό θα λειτουργούσε αρνητικά στην ψυχολογία μου αν προσπαθούσα να το κόψω στο μέλλον.Λίγο εγωϊστικά, άφησα την κολλητή μου να ξεκινήσει την προσπάθειά της για να δω πώς θα τα πάει. Έτσι, το αποφάσισα. Πρώτη Οκτωβρίου 2012 ήταν η ώρα Μηδέν για τη διακοπή του καπνίσματος. Μαχαίρι.
Η αρχή
Η πρώτη μέρα δεν ήταν και τόσο δύσκολη γιατί δεν βγήκα από το σπίτι. Την δεύτερη μέρα πήγα για ποτό. Θυμάμαι πως είχα ένα λαστιχάκι μαλλιών στα χέρια μου με το οποίο έπαιζα νευρικά όλο το βράδυ. Το ίδιο έκανα και στον καφέ την επόμενη μέρα με μία συσκευασμένη ζάχαρη.Νομίζω όταν κόβεις το τσιγάρο, το πρώτο εμπόδιο που έχεις να αντιμετωπίσεις είναι αυτές οι πρώτες φορές. Ο πρώτος καφές, το πρώτο ποτό, το πρώτο φαγητό. Έχοντας αντιμετωπίσει μία τέτοια πρωτιά δεν είναι τόσο δύσκολο να κάνεις το επόμενο βήμα. Η πιο δύσκολη στιγμή για εμένα ήταν το καλοκαίρι παρόλο είχαν περάσει ήδη 10 μήνες. Το τσιγάρο που απολάμβανα πάντοτε περισσότερο από όλα ήταν όταν έβγαινα από τη θάλασσα.
Τον σωματικό εθισμό δεν τον ένιωσα ποτέ. Δεν είχα συμπτώματα στέρησης. Το τσιγάρο δεν έλειπε από το σώμα μου αλλά από το μυαλό μου.Μου έλειπε η κοινωνική πλευρά του, να έχω κάτι να απασχολώ τα χέρια μου όταν είμαι έξω, και αυτό το μοίρασμα που έχεις με έναν δικό σου άνθρωπο όταν του λες «έλα να κάνουμε ένα τσιγάρο». Το γεγονός ότι σηματοδοτεί την αρχή και το τέλος μίας εξόδου όταν κάποιος λέει «κάνουμε ένα τσιγάρο και φεύγουμε». Κάτι τέτοια παιχνίδια του μυαλού χρειάστηκε να αντιμετωπίσω.
Για εμένα ήταν φοβερά σημαντικό να έχω συμμάχους σε αυτή την προσπάθεια. Η καλύτερή μου φίλη έδινε το καλό παράδειγμα και ήξερα πώς για εκείνη το να ξαναρχίσω το κάπνισμα δεν ήταν επιλογή. Βάλαμε και έναν άλλον καπνιστή φίλο στην προσπάθεια και ακολούθησε χωρίς μεγάλη δυσκολία.
Παρασπονδίες έγιναν. Ένα χρόνο περίπου αφού το είχα κόψει, Χριστούγεννα ήταν, έκανα κλεφτά μία τζούρα. Είχα ακούσει από πολλούς να λένε ότι αφού το έκοψαν δοκίμασαν να ξανακαπνίσουν και τους φάνηκε χάλια. Καμία σχέση. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Εκεί λίγο φοβήθηκα τον εαυτό μου αλλά την επόμενη μέρα δεν είχα καμία διάθεση να καπνίσω. Το άφησα πίσω μου και συνέχισα.
Απολογισμός
Δύο χρόνια μετά χαίρομαι που το αυτοκίνητό μου δεν μυρίζει πια και δεν ξυπνάω μετά από ξενύχτι με την αίσθηση ότι το στόμα μου είναι τασάκι. Που δεν χρειάζεται να επιλέγω μαγαζί ανάλογα με το αν επιτρέπεται το κάπνισμα. Βλέπω ανθρώπους να κάθονται τον χειμώνα έξω στα μαγαζιά με σόμπες και κουκουλωμένοι με μπουφάν προκειμένου να καπνίσουν, σε αυτά τα λίγα μαγαζιά που το κάπνισμα μέσα δεν επιτρέπεται. Βλέπω νέα παιδιά να βγαίνουν από το μετρό και να έχουν έτοιμο το τσιγάρο στο χέρι. Είναι σαν να βλέπω τον εαυτό μου μερικά χρόνια πριν και δεν θα κρύψω ότι χαίρομαι που έχω βγάλει από τη ζωή μου αυτή την εξάρτηση. Βοηθούν βέβαια και αυτά τα 114 ευρώ που μένουν στην τσέπη μου κάθε μήνα!
Διαβάστε επίσης: Οι αλλαγές στο ανθρώπινο σώμα μετά το τελευταίο τσιγάρο σε αριθμούς.