Οι λόγοι που οδήγησαν την μπάντα από το Devon στην κορυφή
Με αφορμή την ανακοίνωση για την τέταρτη επίσκεψη της μεγάλης βρετανικής rock μπάντας στην χώρα μας, αρπάξαμε την ευκαιρία για -μια ακόμα- συζήτηση πάνω σε μουσικές και συγκροτήματα. Κάπως έτσι, λοιπόν, σκεφτήκαμε, καταγράψαμε και σας παρουσιάζουμε τους 10 σημαντικότερους λόγους που θεωρούμε ότι συντέλεσαν στο μεγαλείο των Muse!
Ο καθένας ξεχωριστά ίσως δεν είναι ικανή συνθήκη για να γίνει «μεγάλη» μια μπάντα (με ό,τι μπορεί να περιλαμβάνει αυτός ο χαρακτηρισμός), αλλά όλοι αυτοί οι λόγοι μαζί συντέλεσαν στην επιτυχία των Βρετανών, υπακούοντας στον νόμο της συνέργειας.
Ο Βellamy και η παρέα του, ποτέ δεν έβαλαν στόχο κάτι «μικρό». Για αυτό και δημιούργησαν κάτι «μεγάλο».
*Συνοδεύστε την ανάγνωσή σας με τις εξαιρετικές ερμηνείες και τα riff του Matt Bellamy από εδώ.
1. Τα μεγάλα τραγούδια
Κάθε ακροατής που θα έρθει σε μια πιο παρατεταμένη επαφή με την δισκογραφία τους, θα αποκτήσει τα δικά του αγαπημένα κι έναν σωρό επιχειρήματα να στηρίξει τις προτιμήσεις του, γι' αυτό εδώ τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ορίστε τα -κατά το δικό μας γούστο- αριστουργήματα της μπάντας: "Uno", "Muscle Museum", "Bliss", "Micro Cuts", "Space Dementia", "Darkshines", "Apocalypse Please", "Stockholm Syndrome", "Map Of The Problematique", "Exo-Politics", "Supremacy", "The Handler", "The Globalist", "Time Is Running Out", "New Born", "... . Δεν τα λες λίγα!
2. Τα δυναμικά live
Φανταστείτε απλά να έπαιζαν σε μια λιτή σκηνή. Ναι, θα είχαν επιτυχία, αλλά ούτε το 1/5 της τωρινής. Δεν ανήκω στους «φανατίλες» όπως η Κατερίνα, αλλά ούτε σε αυτούς που υποστηρίζουν πως χωρίς το show δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Μάλλον δεν έχουν πάει σε συναυλία τους. Οι Muse έχουν απίστευτη δύναμη στα live, στήνουν υπερθέαμα, έχουν υπερβολή, όπως ορίζει το rock. Γιατί άλλωστε να πάω σε συναυλία; Για να... κλαίει ο άλλος τη μοίρα του στη σκηνή; Και ο καταραμένος ο Bellamy γράφει τραγούδια για να μπορείς να ουρλιάζεις. Δοκίμασε να ΜΗΝ το κάνεις στο ρεφραίν του "Plug In Baby". Αδύνατον!
3. Ο πειραματισμός
Αυτό που μας ενδιαφέρει και στο παρόν άρθρο είναι η αυθεντική διάθεση του ηγήτορα της μπάντας για πειραματισμό. Και -για να κάνουμε και λίγο πλάκα- σίγουρα η πολύπαθη κόμη του τη διατρανώνει. Αν και πολλοί από τους πειραματισμούς του δεν αγκαλιάστηκαν όσο θα ήθελε ο ίδιος από το κοινό (βλ. "2nd Law" κ.ο.κ.), εν τούτοις αυτή η εξερευνητική διάθεση είναι που γέννησε τον χαρακτηριστικό ήχο της μπάντας και όλα τα μικρά αριστουργήματα που αναφέρονται στο Νο1 μας.
4. Το σταθερό line-up (est. 1994)
Είκοσι δύο χρόνια μαζί είναι πάρα πολλά. Στα μάτια του ορκισμένου, και όχι περιστασιακού, οπαδού που σιγά μην θυμάται ποιός κάθεται στο dum kit, παίζει τεράστιο ρόλο να μεγαλώνει μαζί με τους μουσικούς του ήρωες. Οι U2 (38) και οι Radiohead (31) είναι στην κορυφή, αν αναρωτιέστε. (Για να σας προλάβω, οι ZZ Top είχαν ξεκινήσει με διαφορετική σύνθεση 47 χρόνια πριν.)
5. Ο ρομαντισμός
Το ότι ο Bellamy καταφεύγει στους μεγάλους πιανίστες του Ρομαντισμού για να βρει την έμπνευση δεν είναι μυστικό. Chopin, Lizst και Rachmaninoff διαποτίζουν όλο του το έργο και την ερμηνεία του. Αλλά -όπως έχω γράψει ξανά- σε πολλά σημεία κάθε δίσκου, είτε στιχουργικά, είτε συνθετικά, είτε ερμηνευτικά, και ο ίδιος αποδεικνύεται ένας Μεγάλος Ρομαντικός του καιρού μας, παρότι καμιά φορά αισθάνεται την ανάγκη να μεταμφιέσει την ωμότητα της συναισθηματικής του αλήθειας. Απόδειξη παραμένουν οι αγγελικές άριες (βλ. 6) του καλλιτέχνη, αν και εσχάτως έχουν κάπως σκοτεινιάσει, και όχι βέβαια η συμμετοχή στο OST του "Twilight"!
6. Η ιδιαίτερη φωνή
Ο χαρακτηριστικά υψηλός τόνος της φωνής του τενόρου frontman και οι πολλές vibrato στιγμές του ήταν αρχικά το εμπόδιο για να υπογράψει το συγκρότημα με δισκογραφική, αλλά αργότερα εξελίχθηκαν σε υπογραφή της ερμηνείας του Bellamy. Είναι αυτές οι στιγμές που υπογραμμίζουν με τον καλύτερο τρόπο τις εσωτερικές διαστάσεις του έργου των Muse και την επιρροή του Jeff Buckley σε αυτό. Το πάθος του αρέσει σε πολλούς, εκνευρίζει άλλους τόσους. Η φωνή οφείλει να ξεχωρίζει.
7. Η ισπανική κιθάρα
Στην περίπτωση Bellamy το προαιώνιο ερώτημα μετατρέπεται σε «Πιανίστας ή Κιθαρίστας»; Το γνώριμο arpeggio των πλήκτρων μετατρέπεται στο αντίστοιχο εφέ της ηλεκτρικής κιθάρας (arp) που δηλώνει και την επιρροή από τον Hendrix. Γνωστή τοις πάσι και η αδυναμία του Mathew προς την ισπανική κιθάρα, μιας και δεν έχει λείψει από πολλές συνθέσεις και εκτελέσεις τραγουδιών του ίδιου του συγκροτήματος. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι η ενασχόληση με την ισπανική κιθάρα «του άνοιξε έναν ολόκληρο νέο κόσμο αρμονίας και πάθους». Κι εμάς!
8. Η «μεταλλική» αίσθηση των riff
Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να εκφράσω σωστά αυτήν την αίσθηση που μου αφήνουν τα περίφημα και άκρως δυναμικά riff των Muse, αλλά θα προσπαθήσω. Το όλο πράγμα ξεκινάει από μια κλασσικότροπη θέαση της μουσικής και μια αισθητική ροπή στο επικό που περνάει μέσα από ένα ιδιότυπο μεταλλικό φίλτρο και «βουτάει» τα αρπίσματα σε καυτό, λειωμένο ατσάλι. Δεν ξέρω και πάλι αν τα κατάφερα...
9. Το βαρύ μπάσο
Κεντρικό ρόλο κατέχει η μπασογραμμή σε πολλά τραγούδια των Muse και αυτό είναι ένα ακόμη στοιχείο που τα κάνει άμεσα αναγνωρίσιμα. Το βαρύ, παραμορφωμένο μπάσο είναι σήμα κατατεθέν και πολλά εφέ -παρ' όλο τον τεχνο-φοβισμό των στίχων- χρησιμοποιούνται για να υπογραμμίσουν ακόμη περισσότερο τον ρόλο του και να προσδώσουν βάθος και ένταση, ενώ πολλές φορές κιθάρες και μπάσο παίζουν την ίδια μουσική φράση. Το αποτέλεσμα είναι καθηλωτικό (άκου "Hysteria", γενικά).
10. Η επιλογή του ονόματος / Η κονσεπτο-λαγνεία
Η πρώτη -και μακράν η πλέον επιτυχημένη- κίνηση πάνω στο κονσεπτάρισμα της συνολικής παρουσίας του συγκροτήματος υπήρξε η αλλαγή του αρχικού ονόματος από το μέτριο «Rocket Baby Dolls» στο απλό, εύηχο, ρομαντικό και συνάμα δυναμικό «Muse». Από 'κει και πέρα, το μυαλό του Bellamy έδωσε κι άλλα πολλά τέτοια δείγματα «ανάγκης» για ύπαρξη κόνσεπτ, τάση καθόλου κατακριτέα, αν και καμιά φορά ψυχαναγκαστική και με αμφίβολα αποτελέσματα. Ο μεγάλος ηγέτης είναι αυτός που έχει όραμα και ο Bellamy έχει παραπάνω από ένα.
Από τους Κατερίνα Μυτιληναίου, Γιάννη Λυμπέρη
Διαβάστε περισσότερα στο rocking.gr