Ο προκλητικός τίτλος δεν τέθηκε από εμένα. Προ ημερών ειπώθηκε από γνωστό δημοσιογράφο της τηλεόρασης, ενώ βασίστηκε σε αναδιατύπωση της φράσης του Ουμπέρτο Έκο. Ο δημοσιολογούντας, απόλυτος άρχων της επικοινωνίας σε κάποιο νεφέλωμα ίσως γνωσιολογικά κοινωνιολογικής παρατήρησης έπαιξε στα ζάρια ένα επιχείρημα αυθεντίας.
«Μα, τι μας λέτε τώρα κ. τάδε που δεν μιλάμε σοβαρά για θέμα; Όλη μέρα, όλοι σχολιάζουν στις οθόνες των smartphone τους! Έχουμε στρατιές ηλιθίων να μιλάνε καθημερινά!»
Ήταν ένας φοβερός ελιγμός. Ο Κικέρων θα τραύλιζε. Μα όντως «στρατιές (ηλιθίων) σχολιάζουν καθημερινά». Το βλέπω κι εγώ θα σκεφτόταν... Ευφυολογηματικού σοφίσματος παραδοξολογία : «στρατιές (ηλιθίων) σχολιάζουν καθημερινά», κι έπειτα το 'πε ο Έκο... σιγή ιχθύος... σαν Eurogroup του Τσίπρα... η Αποκάλυψη θα 'ναι κοντά, ίσως χάθηκε σ' ένα λησμονημένα απόκρυφο δειλινό καλοκαιρινής μέθεξης στην Αστυπάλαια, Brexit θα 'τανε με παιδί να σπουδάζει στο Νησί, και άντε να βρεις το Νησί των Μακάρων που μας έλεγε ο Φιλόσοφος... συνωστισμός υψηλής ραπτικής, η διάνοια μας απάτησε.
Μια σουρεαλιστική ικμάδα κενταυρόμορφων Κυκλώπων ήρθε από το παραθυρόφυλλο. Είχε ξημερώσει. Μάλλον.
Νοησιαρχικές οι αναλύσεις περί καθολικά δυναμικής παρουσίασης γνώμης σε αχανή διαδραστικά μέσα. Επαγωγική γενίκευση ή και έλλειψη αλήθειας. Δεν είμαστε γι' αυτά.
«Εδώ πουλάμε κουλτούρα. Θα δώσουμε λύση αισθηματική, all the way από τα μύχια της ψυχής». Άναψε και τσιγάρο. Κατάπινε εκστομισμένες λέξεις διά εισπνοή διαρθρωμένων ονοματολογικών ψιμυθίων κάπου στην εκλεπτυσμένη Όαση της Σίβα κ' λίγο Αλκίνοο Ιωαννίδη με φαντάσματα από πιπιλιές σε μία αγορά στο Αϊβαλί.
Ουχί μόνον άκοσμο, μα άηθες, καταλυτικά σώφρον είναι να μας αφορά είτε η φράση ως έχει, είτε ο εκφράζων ταύτην. Κάντο google search και θα ιδείς μύρια αποτελέσματα. (Για τους ερωτευμένους υφίσταται η επιλογή «αισθάνομαι τυχερός»).
Οι ηλίθιοι το αναπαράγουν διότι σκέπτονται πως δεν είναι ηλίθιοι ζητιανεύοντας likes από τους ηλιθίους που «την πατάν» λέγοντας «κοίτα το κομμάτι τι μόνταρε! Είμαστε πέραν του συνοφρυωμένου (λόγω παραμέλειας έτι πλέον) πλεμποειδούς πολτού!». Ξαφνικά σε πυρήνες μεταπρατικά ποιούντων το επαναλαμβάνουν ανερυθρίαστα ως αυλοκόλακες των περιούσιων ιδίων αυτών αφεντιών.
Οι ηλίθιοι δεν είναι ηλίθιοι αν νομίζουν ότι δεν είναι, αφού μη-ηλίθιοι θα είναι όταν δουν ότι υφίστανται ως μη-ηλίθιοι εξοβελιζόμενοι του πολτού μετά λόγου γνώσεως του αυτού meme (κυκλοφορεί και σε εικόνα).
Πιάσ' τ' αυγό και κούρευτο...
Θυμάμαι μια φράση από κείμενο του Βέλτσου : «Γράφω, για να ρίξω έξω το κείμενο, καταγράφοντας τη δραστική στιγμή σε ένα άλλο επίπεδο από εκείνο στο οποίο διαδραματίζεται η δράση».
Η ποιότητα του γράφοντος κατά τεκμήριο έπεται της ποιότητος του αναγνώστου. Ηλίθιε! Είσαι ηλίθιος γιατί, είτε γράφεις, είτε δεν γράφεις (άρα γράφεσαι), είσαι ηλίθιος, αφού ειπώθηκε. Ηλίθιε! Θα σου λοβοτομήσουμε την καινή κιβδηλοδημοκρατικοποιούμενη πεφωτοηγεσία. Ηλίθιε! Ο αυτοφυής τίτλος ευγενείας ακυρώνει το αξίωμα του διπλανού σου. Ηλίθιε! Δεν είναι μόνο ο καπιταλισμός. Ηλίθιε. Ηλίθιε. Ηλίθιε.
- Και ο διάλογος, αποκεντρωμένος, παρεμπίπτων, ζωοφόρος, εποικοδομητικός;
Σημείωση του blogger ν.1 : Η φράση του Ουμπέρτο Έκο είναι η εξής: «Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ. Είναι η εισβολή των ηλιθίων.»
Σημείωση ν.2 :
Ο Δον Κιχώτης ήξερε τι έκανε. Μάλλον θα ζούσε σε χώρα με πολλούς αρχηγούς (-ηλίθιους).