Η δίαιτα του Stefanelo: Ημέρα 27

Το τραγούδι φυσικά του Βασίλη δεν ενόχλησε το κόσμο. Όλοι κάναμε χάζι τον μικρό που είχε πάρει ένα ύφος "je m'en fous" και στο τέλος του είπαμε μπράβο. Αυτό που ενόχλησε ήταν η συνέχεια. Δε μπορώ να περιγράψω με λόγια πως (δεν) έτρωγε αυτό το παιδί. Νομίζεις ότι έδινε μάχη με τη σαλάτα, τα μακαρόνια που πήρε, τη σαλάτα, το νερό, το πιρούνι. Ό,τι έπιανε στα χέρια του έπεφτε κάτω. Κάθε φορά λερωνόταν όλο και πιο πολύ. Κάθε φορά η μάνα του, τον τσίμπαγε στο μπούτι για να μην το ξανακάνει και αυτός από αντίδραση τα έκανε ακόμα χειρότερα.
|
Open Image Modal
Stefanos Nikitas

Αυτό που βλέπετε είναι ένα μιλφέιγ...

... Και το απόλαυσα. Ναι κάνω δίαιτα και το υπέροχο αυτό γλυκό ίσως ξεπερνάει τις 1000 θερμίδες, αλλά υπάρχουν στιγμές που μπορείς να κάνεις ένα διάλειμμα και να απολαύσεις κάτι που πραγματικά θες.

Και ξέρετε ποια είναι η φάση, κάθε φορά που έβαζα στο στόμα μου μια μπουκιά νόμιζα ότι ήμουν στη Γαλλία μαζί με τον François Pierre de La Varennein και δημιουργούσα αυτό το υπέροχο γλυκό.

Πριν αρχίσω τη δίαιτα ένα τέτοιο γλυκό έκανα 2 λεπτά να το φάω. Έπεφτα μέσα στο πιάτο και δε σηκωνόμουν μέχρι να το καταβροχθίσω. Τώρα όμως άλλαξαν τα κόζα. Έτρωγα μικρές μπουκιές και απολάμβανα κάθε υλικό από το γλυκό μου.

Το μιλφέιγ που ήρθε στο τραπέζι μου και ζήταγε να το φάω αποτελείτο από 3 στρώσεις σφολιάτας οι οποίες εναλλάσσονταν με κρέμα ζαχαροπλαστικής, παγωτό και κομμάτια σοκολάτας. Η επιφάνειά του ήταν γαρνιρισμένη με τριμμένα φύλλα σφολιάτας, ζάχαρη άχνη, κακάο σε σκόνη και ξηρούς καρπούς.

Η μόνη παραφωνία στο χτεσινό μου δείπνο ήταν ο μικρός Τασούλης που βρισκόταν στο διπλανό τραπέζι. Ο 6χρονος μπόμπιρας κατάφερε να κάνει ένα μαγαζί άνω κάτω. Τη στιγμή που μπήκε στο μαγαζί άρχισε να σιγοτραγουδάει Βασίλη Καρά. Δεν κάνω πλάκα.

Όπως παλιά το τσιγάρο στα δύο

όπως παλιά την κουβέρτα στα δύο

όπως παλιά το βιβλίο στα δύο

εγώ καμάρα και εσύ πολυτεχνείο.

Το τραγούδι φυσικά του Βασίλη δεν ενόχλησε το κόσμο. Όλοι κάναμε χάζι τον μικρό που είχε πάρει ένα ύφος "je m'en fous" και στο τέλος του είπαμε μπράβο. Αυτό που ενόχλησε ήταν η συνέχεια. Δε μπορώ να περιγράψω με λόγια πως (δεν) έτρωγε αυτό το παιδί. Νομίζεις ότι έδινε μάχη με τη σαλάτα, τα μακαρόνια που πήρε, τη σαλάτα, το νερό, το πιρούνι. Ό,τι έπιανε στα χέρια του έπεφτε κάτω. Κάθε φορά λερωνόταν όλο και πιο πολύ. Κάθε φορά η μάνα του, τον τσίμπαγε στο μπούτι για να μην το ξανακάνει και αυτός από αντίδραση τα έκανε ακόμα χειρότερα.

Το πιο τραγικό απ' όλα είναι ότι όταν τελείωσε το φαγητό του άρχισε να κλαίει και να φωνάζει: «Μαμά θέλω τσίσα».

Όταν τελικά έφυγαν, καθώς είχε σπάσει τα νεύρα στους γονείς του, είχαμε τελειώσει το κυρίως πιάτο και ήμασταν έτοιμοι να δώσουμε μάχη με το γλυκό.

... Συνεχίζεται

Διαβάστε ακόμη: