Υπάρχουν ντοκουμέντα κύριοι. Μπορεί να έχουν περάσει 25 χρόνια και από τότε να έχω 40+ κιλά στην καμπούρα μου αλλά ήμουν από τότε κοιλιόδουλος. Απόδειξη μια φωτογραφία που ξετρύπωσε συμμαθητής και ανέβασε στο facebook από την εποχή της Δευτέρας Λυκείου.
Τότε θυμάμαι ό,τι «σαβούρα» και να έτρωγα είχα πολύ καλό μεταβολισμό, με αποτέλεσμα μην παίρνω ούτε γραμμάριο. Βλέποντας αυτή τη φωτογραφία ένα δάκρυ κύλησε από το τροφαντό μαγουλάκι μου καθώς θυμήθηκα το διατροφικό μου πρόγραμμα εκείνης της εποχής.
Το πρωί που ξύπναγα δεν έπινα ούτε γάλα. Περπατώντας μέχρι το σχολείο με τον «αυτόματο πιλότο» επειδή ήμουν πάντα νυσταγμένος, έμπαινα στην αίθουσα και ξάπλωνα στο τελευταίο θρανίο που με φιλοξενούσε από την πρώτη Γυμνασίου. Τις πρώτες δυο ώρες δεν επικοινωνούσα με το περιβάλλον. Ό,τι και να έλεγαν οι καθηγητές προφανώς και δεν τους άκουγα, καθώς όσο περνούσε η ώρα νύσταζα.
Στο τρίτο διάλειμμα το στομάχι άρχιζε και παραπονιόταν. Σκαρφάλωνα τη μάντρα του σχολείου και πήγαινα στο τυροπιτάδικο του Σπύρου στην πλατεία. Τις δύσκολες μέρες έπαιρνα: μια λουκανικόπιτα, μια πίτσα και μια τυρόπιτα. Μέχρι να επιστρέψω στο σχολείο είχα ήδη καταβροχθίσει και τα τρία finger food (έτσι τα έβλεπα από την πείνα μου).
Οι ώρες περνούσαν και κάποια στιγμή χτυπούσε το κουδούνι για να πάω σπίτι. Ό,τι και να είχαμε το έτρωγα σε γαβάθα. Ήταν καλύτερο να έχεις ένα πιάτο από το να το γεμίζεις ξανά και ξανά. Το μεσημέρι έχω από μικρός το κουσούρι να κάνω μια 2ωρη σιέστα για να πάρω δυνάμεις. Όταν ξυπνούσα έτρωγα ένα, δύο, τρία γλυκά και πήγαινα φροντιστήριο. Επιστρέφοντας η γαβάθα με κάτι άλλο (ποτέ δε τρώμε ό,τι έχουμε το μεσημέρι) με περίμενε.
Κάπως έτσι ήταν η διατροφική μου καθημερινότητα. Ο μεταβολισμός μου ήταν τόσο καλός που δεν είχα πάρει ούτε γραμμάριο μέχρι τα 28. Μετά ήταν που πήρα την κάτω βόλτα και ας έτρωγα λιγότερο. Καλά πόσο έτρωγες τότε ρε Stefanelo, με ρωτούν συνάδελφοι. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι «κουδούνι» είναι αυτός που διαβάζετε τόσο καιρό.
Τσικνοπέμπτη 1999. Μια παρέα 4 φίλων έχει αποφασίσει να βγει σε μια ταβέρνα κάπου στο Χαλάνδρι. Έχουμε παραγγείλει σχεδόν τα πάντα + 4 κιλά παϊδάκια. Το γκαρσόνι έφερνε τα χωριάτικα λουκάνικα, τα μπιφτέκια, τα τυροπιτάρια, τις σαλάτες, τις πατάτες, τις τυροκαυτερές... Όταν ήρθαν τα παιδάκια είχαμε φουσκώσει λίγο και τρώγαμε το κρέας σιγά-σιγά πίνοντας παράλληλα σόδα. Κάποια στιγμή όλοι αφήνουν τα πιρούνια και λένε τέλος. Είχαν μείνει σχεδόν 3 κιλά. Βάζετε στοίχημα ότι τα έχω;, τους είπα. Αποκλείεται, απαντούν. Μέσα σε μισή ώρα η πιατέλα είχε αδειάσει. Τους άφησα να πληρώσουν. Πήρα το αυτοκίνητο και επέστρεψα σπίτι. Μπορεί να ήμουν άρρωστος δυο μέρες αλλά τέτοιο στοίχημα δε θα το έχανα. Να ακόμα ένας λόγος που πήρα τόσα κιλά.
Συνεχίζεται....
Διαβάστε ακόμα: