Γιατί ισλανδική σκηνή δεν είναι μόνο οι Sigur Ros και η Bjork
Τα τελευταία χρόνια έχουμε μια αρκετά στενή σχέση με μια τόσο μακρινή χώρα όπως η Ισλανδία. Οι λόγοι που συνέβη αυτό είναι τόσο καλλιτεχνικής όσο και πολιτικοοικονομικής φύσεως. Στο πρώτο σκέλος, έχουμε τη Bjork (που την ξέρουν και οι πέτρες) και τους Sigur Ros, ένα όνομα που «πουλάει» αρκετά στον εναλλακτικό χώρο και είναι από τα αγαπημένα εξωμεταλλικά ακούσματα περήφανων μεταλλάδων. Στο δεύτερο σκέλος, οι περιγραφές διαφόρων αναλυτών για το πώς θα μπορούσαμε να γίνουμε μια νέα Ισλανδία, έδιναν και έπαιρναν την πρόσφατη περίοδο της επερχόμενης χρεοκοπίας της Ελλάδας και της επιβολής των capital controls. Η Ισλανδία όχι μόνο χρεοκόπησε το 2008, αλλά κατάφερε σε λίγα χρόνια μέσα να ξεπεράσει την κρίση, επενδύοντας στον τουρισμό και στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, δείχνοντας τον δρόμο στην Ελλάδα, θα μπορούσε να πει κάποιος.
Sigur Ros-Bjork
Η Ισλανδία είναι μια χώρα έκτασης 103000 km² με μια άγρια ομορφιά, γνωστή για τα φιόρδ, τους παγετώνες και τα ηφαίστειά της. Μάλιστα, το 2010 και 2011 οι εκρήξεις δυο εξ αυτών δημιούργησαν πολλά προβλήματα και ακυρώσεις πτήσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Με μόλις 333000 κατοίκους - δηλαδή 3,2 κατοίκους/km² η ποσότητα αλλά και η ποιότητα των καλλιτεχνών που προσφέρει ως και σήμερα είναι - αναλογικά - πολύ υψηλού επιπέδου.
Σε μια απόπειρα να προσεγγίσω την ισλανδική σκηνή, χωρίς να περιοριστώ σε rock/metal ακούσματα, προέκυψε μια λίστα με δέκα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα/καλλιτέχνες της χώρας. Στην προσπάθεια αυτή δεν περιλαμβάνονται ευλόγως τα μεγαθήρια που ακούν στο όνομα Sigur Ros και Bjork.
1) Agent Fresco (progressive rock/alternative metal)
Όνομα και πράμα οι Agent Fresco ήρθαν το 2008 να φέρουν έναν νέο αέρα στη μουσική σκηνή της χώρας. Ο όρος art metal πιθανόν να είναι πολύ αόριστος για να περιγράψει το ύφος μουσικής που παίζουν οι Ισλανδοί. Η αλήθεια είναι ότι καταπιάνονται με αρκετά είδη, όπως το alternative metal, το progressive rock, η pop, η ηλεκτρονική μουσική και τα καταφέρνουν μια χαρά. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα η ιδιαίτερη φωνή του Arnor Dan Arnarson, η οποία φέρνει σε πολλά σημεία σε αυτήν του Einar Solberg των Leprous και λιγότερο στου Maynard James Keenan. Κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι τα "Dark Water" και "Tempo".
2) Arstidir (indie folk/classical)
Πολλοί - κι εγώ σ' αυτούς - γνωρίσαμε τους Arstidir από τη συνεργασία τους στο "Verloren Verleden" με την Anneke Van Giersbergen. Η ισλανδική ακουστική μπάντα, που βασίζεται στα φωνητικά, δημιουργήθηκε το 2008 και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα κατάφερε να κατακτήσει τα εγχώρια charts με τον ομώνυμο ντεμπούτο δίσκο της, ενώ βραβεύτηκε και το 2012 στη Γερμανία με το European Folk Music Award. Θα μπορούσε εύκολα να είναι μια a capella μπάντα, μιας και τα τέσσερα μέλη της τραγουδάνε με ιδιαίτερη δεινότητα και το αποδεικνύoυν τραγουδώντας έναν ισλανδικό ύμνο του 13ου αιώνα στον σταθμό τρένων του Wuppertal της Γερμανίας εκμεταλλευόμενοι και την ακουστική του χώρου. Το video της διασκευής αυτής τους έδωσε μεγάλη δημοσιότητα ξεπερνώντας τις πέντε εκατομμύρια θεάσεις. Από τον τρίτο τους δίσκο, τον "Hvel", ξεχωρίζει το κομμάτι "Fridpaegingin", το οποίο μπορείτε να ακούσετε και εδώ.
3) Kaleo (indie/folk rock)
Οι Kaleo έχουν καταφέρει να γίνουν διάσημοι πριν καλά καλά κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο άλμπουμ τους - αν και στη δισκογραφία τους έχει ήδη κυκλοφορήσει το 2013 ως "Kaleo". Αρκετά από τα κομμάτια του δίσκου έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί σε αρκετές γνωστές αμερικάνικες σειρές, όπως τα "Suits", "Vinyl" και "Orange Is The New Black". Οι Ισλανδοί, αν και αδικούνται από το παρουσιαστικό τους (έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τους Ισλανδούς σαν Βίκινγκς) μπορούν να γράψουν όμορφα τραγούδια, όπως το εξαιρετικό "Way Down We Go" που έχει παίξει και στο εξαιρετικό ισλανδικό θρίλερ Trapped, καθώς και η διασκευή τους στο παραδοσιακό ισλανδικό κομμάτι "Vor i vaglaskogi".
4) Kontinuum (post-black/post-punk)
Σχετικά νέα μπάντα, που έχει σπρωχτεί ελαφρώς από τους Solstafir, παραμένοντας, ωστόσο, σχετικά underground. Με δυο δίσκους στη δισκογραφία τους, έχουν ήδη προλάβει να διαφοροποιήσουν το στυλ τους από τον έναν στον άλλο. To πιο πρόσφατο "Kyrr" έχει αρκετά στοιχεία που είδαμε και στους Beastmilk και μετέπειτα Grave Pleasures. Στον δεύτερο δίσκο τους κοιτάζουν πιο πολύ προς post-punk μεριά σε σχέση με το post-black metal του ντεμπούτου δίσκου, με φωνητικά που φέρνουν πολύ στον Kvohst. Ενδιαφέρουσα ιστορία κρύβεται και πίσω από το εξώφυλλο του δίσκου, μια φωτογραφία του Frank Hurley, που απεικονίζει πραγματικές συνθήκες στην Ανταρκτική. Μια μικρή γεύση μπορείτε να πάρετε εδώ: "Breathe" και "Moonshine".
5) Mum (experimental/electronica/ambient)
Χάρις σε ένα παιδικό θεατρικό ήρθαν σε επαφή τα μέλη των Mum το 1997. Αποφασισμένοι να απομακρυνθούν από τον κιθαριστικό ήχο των προηγούμενων συγκροτημάτων που συμμετείχαν, δημιούργησαν τους Mum, ενώ οι Aphex Twin έπαιξαν επίσης σημαντικό ρολο στη διαμόρφωση του ήχου της μπάντας. Έχουν κυκλοφορήσει επτά δίσκους, με τον τελευταίο να είναι το "Smilewound" του 2013, στο οποίο θα βρούμε και τη συνεργασία τους με την Kylie Minogue στο κομμάτι "Whistle", ενώ πολύ ενδιαφέρον κομμάτι είναι και το "A Little Bit, Sometimes" από το "Go Go Smear the Poison Ivy" που είναι λιγότερο ηλεκτρονικό σε σχέση με τα υπόλοιπα. Στις συνεργασίες τους δεν πρέπει να παραβλέψουμε αυτή με την Εθνική Ορχήστρα Δωματίου της Ολλανδίας σε ένα κομμάτι εμπνευσμένο από τα έργα του Ιάννη Ξενάκη.
6) Of Monsters and Men (indie rock)
Μπάντα από το Ρέκιαβικ, κατάφερε με τον πρώτο της δίσκο να μπει στη δεκάδα αρκετών charts ευρωπαικών χωρών. Με το "My Head Is An Animal" κατάφεραν να μπουν σε αρκετές ραδιοφωνικές λίστες, με κομμάτια όπως το "Dirty Paws" και "Little Talks" να κερδίζουν αρκετό airplay. To 2o άλμπουμ τους κυκλοφόρησε τέσσερα χρόνια μετά το πρώτο συνεχίζοντας σε πιο pop ύφος, ενώ περιείχε επίσης αρκετά radio-friendly κομμάτια, όπως το "Crystals" και "Empire".
7) Olafur Arnalds (electronica/ambient)
Ο Olafur ξεκίνησε την καριέρα του ως ντράμερ hardcore μπάντας. Μια άλλη metal μπάντα, οι Γερμανοί Heaven Shall Burn αποτέλεσαν αφορμή να αφήσει τον ακραίο ήχο. Μετά την πρώτη επικοινωνία που είχε μαζί τους, δίνοντας τους ένα demo με progressive rock κομμάτια, αυτοί του ζήτησαν να γράψει την εισαγωγή και το τέλος σε ορισμένες συνθέσεις του "Antigone", χρησιμοποιώντας μόνο πλήκτρα και πιάνο. Μετά την επιτυχία του δίσκου και την προτροπή μιας δισκογραφικής, αποφάσισε να ασχοληθεί με τον ηλεκτρονικό ήχο, αφήνοντας πίσω του το μεταλλικό παρελθόν του. Για πιο ενδελεχή πληροφόρηση διαβάστε τις κριτικές του Ιάσονα στα "For Now I Am Winter" και "And They Have Escaped The Weight Of Darkness", ενώ μια καλή πρώτη γεύση αποτελούν τα "3055" και "Only The Winds".
8) Seabear (indie folk/pop)
Οι Seabear είναι μια επταμελής μπάντα από την πρωτεύουσα της Ισλανδίας. Ξεκίνησε σαν one man project από τον Sin Fang, αλλά σύντομα εισήλθαν νέα μέλη στο σχήμα. Έχουν χαρακτηριστεί ως «ένας συνδυασμός του Sufjan Stevens με ακουστικούς Arcade Fire» από το Clash, ενώ το Rolling Stone αναφέρθηκε στον Sindri Mar Sigfusson ως τον «Beck της Ισλανδίας». Μέλος της μπάντας είναι και η Soley, η οποία παράλληλα με τους Seabear δισκογραφεί και ως solo καλλιτέχνης. Ενδεικτικά κομμάτια από τη δισκογραφία τους είναι το "Cold Summer" και το ελαφρώς country "Leafmask", και τα δυο από τον δεύτερο δίσκο τους ως μπάντα, το "We Built A Fire".
9) Solstafir (black metal/post rock)
Ίσως η πιο δημοφιλής ισλανδική μπάντα αυτή την εποχή. Με το "Svartir Sandar" και ακόμα περισσότερο με το "Otta", οι Solstafir απομακρύνθηκαν από τον ακραίο ήχο και προσέγγισαν πιο πολύ το ατμοσφαιρικό post-rock. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα ότι χρησιμοποιούν κατά κόρον τη μητρική τους γλώσσα. Ξεχωρίζουν τα "Fjara" και "Lagnaetti", στα βιντεοκλίπ των οποίων τονίζεται η άγρια ομορφιά της χώρας και τα υπέροχα χρώματά της. Ήρθαν στη χώρα μας πρώτη φορά το 2015, ενώ παραλίγο να τους δούμε σε ένα εκρηκτικό live με Mono και The Ocean, που περιόδευσε στην Ευρώπη πέρσι, αλλά τελικά οι Solstafir δεν ακολούθησαν.
10) The Vintage Caravan (psychedelic/vintage rock)
Αυτοί και αν είναι αποκάλυψη. Το 2006, σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών, δυο φιλαράκια από το Διακοπτό της Ισλανδίας έφτιαξαν μια μπάντα υμνώντας τα είδωλά τους. Μέσα σε δέκα χρόνια έχουν καταφέρει να γίνουν ένα δυνατό χαρτί σε μια από τις ισχυρότερες δισκογραφικές (Nuclear Blast) απλά και μόνο παίζοντας μουσική, την οποία γουστάρουν να ακούνε (Black Sabbath, Led Zeppelin, Deep Purple, κ.ά.), ενώ τα φωνητικά, καθόλα ώριμα, φέρνουν ελαφρώς σε Witchcraft. Στην Ελλάδα έγιναν πιο γνωστοί με τον δεύτερο δίσκο τους, το "Voyage", ενώ εχουν προλάβει να παίξουν ήδη δυο φορές στη χώρα μας, μία στη Δράμα(!) και μία στην Αθήνα. Από τα πιο αντιπροσωπευτικά τους κομμάτια είναι τα "Babylon" και "Expand Your Mind".
Του Άλκη Κοροβέση
Δείτε περισσότερα στη σελίδα του Rocking.gr και στη σελίδα του στο Facebook.