Το «όχι» είναι μια μικρή λέξη, λίγοι όμως έχουν το θάρρος να την προφέρουν, έλεγε ο Αννίβας. Και ο κλήρος έπεσε στον Ελληνικό λαό τον Οκτώβρη του ΄40. Και επειδή όλα είναι γνωστά θα περιοριστώ σε σύντομο χρονικό της 28ης Οκτωβρίου 1940 και μάλιστα σε αφήγηση του ίδιου του Ιταλού πρεσβευτή Γκράτσι.
Ώρα 23.00 27ης Οκτωβρίου: Ο Γκράτσι δίδει μεγάλη δεξίωση στην Πρεσβεία προς τιμή του γιού του μεγάλου μουσουργού Πουτσίνι, για να παραπλανήσει την Ελληνική Κυβέρνηση για τις προθέσεις της χώρας του, δεδομένου ότι το Ιταλικό τελεσίγραφο είχε φθάσει την 5η απογευματινή. Του έδιναν εντολή να το επιδώσει στον Έλληνα Πρωθυπουργό στις 03.00 το πρωί.
Ώρα 03.00 28ης Οκτωβρίου: Ο Ιταλός Πρεσβευτής αφηγείται. «Πήγα λίγο πριν τις 03.00 το πρωί στο σπίτι του Ιωάννου Μεταξά, στην Κηφισιά, μαζί με το στρατιωτικό ακόλουθο. Ο σκοπός άρχισε να χτυπά για να ξυπνήσει η υπηρεσία. Μέχρι που να δοθεί απάντηση η αγωνία μου είχε ενταθεί. Η συνείδησή μου με πίεζε, ότι αυτή τη στιγμή γινόμουν συνένοχος μιας ατιμίας. Είδα επιτέλους να ανάβει το φως και τον Μεταξά να κατεβαίνει. Με γνώρισε και είπε στο σκοπό να με αφήσει να περάσω. Μου έδωσε το χέρι και με οδήγησε σε ένα μικρό σαλόνι.
Μόλις καθίσαμε του έδωσα το έγγραφο και άρχισε να το διαβάζει με προσοχή. Παρακολούθησα τη συγκίνησή του στα χέρια και τα μάτια του. Μόλις τελείωσε η ανάγνωση, ακολούθησε ο εξής διάλογος.
Γκράτσι: κύριε Πρόεδρε είμαι επιφορτισμένος να σας ανακοινώσω ότι σε περίπτωση μη αποδοχής των όρων, τα ιταλικά στρατεύματα θα εισβάλουν στο ελληνικό έδαφος στις 6 το πρωί.
Μεταξάς: Ποια στρατηγικά σημεία θέλει να καταλάβει η Ιταλία;
Γκράτσι: Δεν γνωρίζω κύριε Πρόεδρε.
Μεταξάς: Κοιτάζοντας παρατεταμένα στα μάτια τον Ιταλό Πρεσβευτή και με σταθερή φωνή. Κύριε Πρεσβευτή το περιεχόμενο του τελεσιγράφου και ο τρόπος που μου επιδόθηκε, σημαίνουν πόλεμο εκ μέρους της Ιταλίας.
Γκράτσι: Θα ήταν δυνατόν να αποφευχθεί ο πόλεμος, αν δίδατε διαταγές στα στρατεύματά σας να αφήσουν ελεύθερη τη δίοδο.
Μεταξάς: Περιττό να προχωρήσετε. ΌΧΙ, ΑΔΥΝΑΤΟΝ. Δεν πρόκειται να δώσω τέτοιες διαταγές. Ο Πρωθυπουργός σηκώθηκε. Ο Πρεσβευτής απεχώρησε. Ουδείς χαιρετισμός αντηλλάγη μεταξύ τους.
Και ο Γκράτσι γράφει: «Έφυγα υποκλιθείς με τον βαθύτερο σεβασμό προ του περήφανου γέροντα, ο οποίος προτίμησε τη θυσία, αντί της υποδούλωσης. Έφυγα ταπεινωμένος και με σφιγμένη τη ψυχή από μίσος προς το επάγγελμά μου».
Και ξεκίνησε το Ελληνικό θαύμα, με το απερίγραπτο θάρρος, που συνόψισαν θαυμάσια τόσοι πολλοί, όπως ο Σικελιανός.
«Ομπρός! Με ορθή, μεσούρανη της λευτεριάς τη δάδα, ανοίγεις δρόμο, Ελλάδα στον Άνθρωπο. Ομπρός».
Όχι! Ξεκινήσαμε με τη δύναμη της ψυχή μας. Κι ανεβήκαμε, ακολουθώντας το δύσκολο μονοπάτι της πίστης, πάνω στην Πίνδο, για να την αναδείξουμε με τον ηρωισμό μας βουνό της νίκης και να κατέβουμε από την άλλη πλαγιά κυνηγώντας τους επιδρομείς.
Πόσες από τότε νίκες!
……Καλαμάς, Ελαία, Δελβινάκι, Μόροβα, Κορυτσά, Αργυρόκαστρο, Πρεμετή, Κλεισούρα, Πόγραδετς, Μοσχόπολις, Γαρονίν, Χιμάρα, Τρεμπεσίνα, 731, Άγιοι Σαράντα, Πέστανη, Σιούσιτσα….
Από το βιβλίο του Κόμπτον Μακένζυ «Άνεμος Ελευθερίας»:
«Σε μια κορυφή της Πίνδου ας υψωθεί τεράστιος ναός Δωρικού ρυθμού, η στέγη του οποίου θα καλύψει τα οστά του έλληνα Άγνωστου Στρατιώτη που άφησε την τελευταία πνοή στα χιόνια της Αλβανίας μαχόμενος για την ελευθερία και την ακεραιότητα της πατρίδας του.
Η αύρα των γύρω του ναού βουνών ας συγκεντρώνει πάντοτε σε μια ατέλειωτη παρέλαση ολόκληρη τη θεωρία των απανταχού ηρώων Άγγλων, Αμερικανών, Ρώσων, Πολωνών, Ελεύθερων Γάλλων, Ολλανδών, Βέλγων, Νορβηγών και στην κεφαλή της παράταξης ας τεθεί ένας Έλληνας πολεμιστής, το γνησιότερο παιδί της λευτεριάς, του οποίου η κραυγή «ΑΕΡΑ» θα αντηχεί πάντοτε πάνω από τις θάλασσες και τα βουνά».
Είναι αλήθεια θλιβερό μετά τα παραπάνω, που δεν αμφισβητούνται , ότι μετά τις τόσες, μα τόσες, τραγικές θυσίες του λαού μας για ελευθερία, εθνική αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη, στα χρόνια που ακολούθησαν οι “ήρωες” της εποχής αγνοήθηκαν η ρίχτηκαν στη φυλακή ενώ οι “άλλοι” έγιναν “κυβερνήσεις”.
Σήμερα λοιπόν η οικονομική μας επιβίωση φαίνεται να εξαρτάται από νέου τύπου πολιτικό σύστημα με αποδοτικό καπιταλισμό αλλά χωρίς δημοκρατία, χωρίς εγγυημένη προσωπική και πολιτική ελευθερία.
Η έξοδος από την σημερινή πολύπλευρη κρίση, που δεν είναι προνόμιο μόνο της χώρας μας αλλά και των πιο ανεπτυγμένων λαών, δεν μπορεί να βασιστεί σε μία μόνο “πρόταση”. Απαιτεί ένα τρόπο ζωής εκ μέρους της ηγεσίας, μια πολιτική συμπεριφορά, αξίες και σχέσεις που μπορούν να εμπνευστούν από την 28 Οκτώβρη και τη γενιά που τις πραγμάτωσε.
Δυστυχώς τα μηνύματα που προωθούνται από τις «καθώς πρέπει» ποικιλώνυμες ηγεσίες μας ηχούν στα αυτιά μου ξύλινα, επαναλαμβανόμενα, ανούσια και βαρετά ,ακούγονται ακόμα πιο ανούσια στα αυτιά της νεολαίας, που τρώει λιγότερο κουτόχορτο από εμάς, και φυσικά δεν οδηγούν σε λύσεις. Ζητάμε μια αποφασιστική, στιβαρή και έντιμη πολιτική. Αγωνιζόμαστε για την ανύψωση του Εθνικού μας γοήτρου, για μια Ειρηνική και δημιουργική ζωή του λαού μας και όλου του Κόσμου.
Τα ολέθρια προβλήματα που το σύστημα φορτώνει στις πλάτες των νέων μας, κατηγορώντας τους ταυτόχρονα που διαμαρτύρονται, παραμένουν και αυξάνονται καθημερινά..
Για αυτό πιστεύω το μήνυμα για εφέτος ,που εκτός των άλλων οι κοινωνίες αντιμετωπίζουν και τη σοβαρή επιδημία, πρέπει να απευθυνθεί στους νέους:
Nέοι και νέες, αντισταθείτε .
Αντισταθείτε ενάντια στη βαρετή, διεφθαρμένη, παράλογη, αναξιοκρατική και αδιέξοδη κοινωνία στην οποία ορισμένοι μας οδηγούν και επιδιώκουν να ζήσουμε. Γράψτε τα δικά σας μηνύματα και δώστε στους εαυτούς σας την υπόσχεση ότι θα τα υλοποιήσετε.
Με την ελπίδα ότι τα διάφορα κινήματα διαμαρτυρίας, ακόμα και πολιτικά κόμματα που αμφισβητούν την κατεστημένη τάξη της νεοφιλελεύθερης δημοκρατίας θα καταστούν ικανά να επαναφέρουν την πραγματική δημοκρατία, ας αφιερώσουμε σήμερα τη σκέψη μας στη 28 Οκτώβρη του τότε.