Κάποια τραγούδια – κυρίως της flower power και της συνακόλουθης αμερικανικής counter culture - επηρέασαν ή και προετοίμασαν τον Μάη του ’68 δίχως φυσικά οι δημιουργοί τους να το επιδιώκουν και, σε ορισμένες περιπτώσεις, χωρίς οι πρωταγωνιστές της...«γαλλικής άνοιξης» καν να το συνειδητοποιήσουν.
«A Hard Rain’s a-Gonna Fall» - Bob Dylan (1963)
Ήδη με τον δεύτερο δίσκο του , το «The Freewheelin’ Bob Dylan» του 1963, o Bob Dylan όχι απλά καθιερώθηκε αλλά καταξιώθηκε σαν ένας από τους κορυφαίους τραγουδοποιούς – ερμηνευτές του εικοστού αιώνα (κάποιοι μπορεί να πουν και δικαιολογημένα απλά ο σημαντικότερος όλων και εκείνος που επηρέασε όλους τους μεταγενέστερους singers – songwriters, από τον ημέτερο Διονύση Σαββόπουλο μέχρι οποιονδήποτε άλλον). Το album αυτό ξεκινούσε με το πλέον ίσως εμβληματικό – και βαθύτατα πολιτικοποιημένο – τραγούδι του, το «Blowin’ In The Wind», περιλάμβανε επίσης το ακραιφνώς αντιμιλιταριστικό και όχι μόνον αντιπολεμικό «Masters Of War», στην παράδοση των τόσων αναλόγων της folk και πιο συγκεκριμένα του κινήματος της folk protest στο οποίο ανήκε και ο ίδιος στο ξεκίνημα του αλλά θα σταθώ σε ένα τρίτο. Το «A Hard Rain’s a-Gonna Fall» είναι ένα από τα πιο σύνθετα ως και πολύπλοκα τραγούδια του όπως ακριβώς άρμοζε σε μιαν εποχή γενικευμένης αναταραχής και σύγχυσης (σαν την σημερινή...). Ενα από τα λαμπρότερα δείγματα στιχουργικής γραφής ενός - μαζί με τον Leonard Cohen και το Jim Morrison - ελάχιστους αληθινούς ποιητές του rock πολύ λίγες ημέρες μετά την συμπλήρωση των είκοσι δύο χρόνων του και πολλές δεκαετίες πριν το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας που το εβραϊκής καταγωγής αγροτόπαιδο από την Μινεζότα αναμφίβολα ούτε στα πιο τρελά όνειρα του δεν θα μπορούσε να φανταστεί τότε.
«Eve Of Destruction» - Barry McGuire (1965)
Ακολουθώντας πιστά (ίσως και αντιγράφοντας, σε μεγάλο βαθμό) την Dylan-ική γραφή που σχεδόν αμέσως δημιούργησε σχολή έναν μόλις χρόνο μετά τον προαναφερθέντα δίσκο ο P. F. Sloan έγραψε αυτό το τραγούδι το οποίο ερμήνευσαν αρκετοί αλλά φυσικά η απόλυτη εκτέλεση με την οποία έγινε πασίγνωστο είναι εκείνη του Barry McGuire που κυκλοφόρησε το 1965. Ενα από τα πλέον κλασικά «τραγούδια διαμαρτυρίας» όλων των εποχών, κάθε άλλο σχόλιο είναι περιττό.
«Universal Soldier» - Donovan (1965)
Γραμμένο από την Καναδοϊνδιάνα τραγουδοποιό και ερμηνεύτρια Buffy Sainte - Marieγ για τον πρώτο δίσκο της «It’s My Way» που κυκλοφόρησε το 1964 το τραγούδι αυτό έγινε διεθνής σχεδόν επιτυχία έναν χρόνο αργότερα στη διασκευή του κυριοτέρου εκπροσώπου της βρετανικής folk Donovan (το επώνυμο του είναι Leitch αλλά εξαρχής επέλεξε να είναι γνωστός μόνο με το μικρό όνομα του). Τυπικότατο παράδειγμα folk τραγουδιού διαμαρτυρίας της εποχής (και μάλιστα με αντιπολεμικό μήνυμα) αλλά η «φρεσκάδα» της μελωδίας και η γλαφυρότητα των στίχων του το έκαναν όχο μόνο να αντέξει στην φθορά του χρόνου αλλά και να είναι σήμερα από τα κλασικά του ιδιώματος του.
«The “Fish” Cheer/I-Feel-Like-I’m-Fixin’-to-Die Rag» - Country Joe And The Fish (1967)
Όταν ο folk τραγουδοποιός Joe McDonald συνάντησε τέσσερις μουσικούς που έκρινε κατάλληλους για να αποτελούν την μπάντα η οποία θα τον συνόδευε σχηματίστηκαν οι Country Joe And The Fish, ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα του ψυχεδελικού rock της Δυτικής Ακτής της Αμερικής και σίγουρα το πλέον πολιτικοποιημένο εξ αυτών (το Country πριν το όνομα του McDonald εφημολογείτο ότι ήταν αναφορά στον γεωργιανής καταγωγής - δηλαδή από την αγροτική περιφέρεια της τότε ΕΣΣΔ - Joseph/Ιωσήφ Στάλιν ενώ το Fish ήταν σίγουρα αναφορά στην φράση του Μάο Τσε Τουνγκ «ο επαναστάτης πρέπει να κολυμπά ανάμεσα στον λαό όπως το ψάρι στην θάλασσα»). Το σχεδόν ομότιτλο του δεύτερου album τους «I-Feel-Like-I’m-Fixin’-To-Die» τραγούδι είναι το διασημότερο μα και καλύτερο από όσα γράφτηκαν εναντίον του πόλεμου στο Βιετνάμ και πιθανότατα το πλέον εμβληματικό αντιπολεμικό τραγούδι όλων των εποχών και η εμφάνιση τους με αυτό στο φεστιβάλ του Γούντστοκ το ’69 ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του θρυλικότερου των rock festivals.
«European Son» - Velvet Underground (1987)
Οι Velvet Underground μπορεί να ήταν «προϊόν» του περιβόητου «Factory» του Andy Warhol και επί της ουσίας ένα πείραμα του τελευταίου να συνδυάσει την εικαστική πρωτοπορία την οποία εκπροσωπούσε ο ίδιος με το rock μέσα στο πλαίσιο μιας ευρύτερης «ποπ κουλτούρας» που οραματιζόταν αλλά η στιχουργική φλέβα του Lou Reed και η κλασική μουσική παιδεία και στη συνέχεια μαθητεία δίπλα στον μέγιστο της avant garde John Cage του John Cale τους καθιστούσαν κάτι πολύ περισσότερο από αυτό και εντέλει ένα από τα σημαντικότερα rock συγκροτήματα όλων των εποχών. Μια πρώτη απόδειξη, αν και ουδέποτε υπήρξαν πολιτικοποιημένο γκρουπ, ήταν το συγκεκριμένο τραγούδι, το τελευταίο του ντεμπούτου album τους «The Velvet Underground & Nico» (γνωστού και ως «Μπανάνα» από το περιώνυμο εικαστικό έργο του Andy Warhol που κοσμούσε το εξώφυλλο). Αν και δεν έχει καμία απευθείας πολιτική αναφορά με τον «ταραγμένο ήχο» και τους μυστηριώδεις στίχους του το «European Son» προοιωνίζεται τον θάνατο του ευρωπαϊκού πολιτισμού όπως ήταν γνωστός ως τότε αλλά και κάποιων ανθρωπίνων φορέων του. Αληθινά προφητικό δηλαδή , τουλάχιστον ως προς το πρώτο σκέλος, καθώς αυτό ακριβώς πρέσβευε και έπραξε σε μεγάλο βαθμό με διαφόρους τρόπους ο Μάης του ’68 αλλάζοντας δραστικότατα την ευρωπαϊκή πολιτική και ακόμα περισσότερο κοινωνική κουλτούρα και φυσικά τις αντίστοιχες συμπεριφορές.