Αφήστε με να ξεκινήσω λέγοντας πως ποτέ μου δεν έχω απαντήσει σε κουτσομπολιά. Δε μου αρέσει να σπαταλώ ενέργεια σε αυτή την επιχείρηση του ψέματος, ήθελα όμως να συμμετάσχω στον ευρύτερο διάλογο που έχει ήδη ξεκινήσει και είναι ανάγκη να συνεχιστεί. Και από τη στιγμή που δε βρίσκομαι σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο, αποφάσισα να εκφράσω τις σκέψεις μου εδώ.
Καταρχάς, δεν είμαι έγκυος. Αυτό που είμαι όμως, είναι απηυδησμένη. Έχω κουραστεί με το «άθλημα» του ελέγχου και της διαπόμπευσης του γυναικείου σώματος που γίνεται καθημερινά υπό το πρόσχημα της «δημοσιογραφίας» και των «ειδήσεων».
Καθημερινά εγώ και ο σύζυγός μου παρενοχλούμαστε από ντουζίνες επιθετικών φωτογράφων που συνωστίζονται έξω από το σπίτι μας και οι οποίοι θα φτάσουν στα άκρα για να εξασφαλίσουν κάθε είδους φωτογραφία, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα βάλουν σε κίνδυνο εμάς ή τους άτυχους περαστικούς που θα τύχει να βρίσκονται τριγύρω. Αλλά θα βάλω στην άκρη την παράμετρο της δημόσιας ασφάλειας, γιατί θέλω να επικεντρωθώ στην ευρύτερη εικόνα του τι αντιπροσωπεύει για εμάς αυτό το παρανοϊκό τελετουργικό των σκανδαλοθηρικών μέσων.
Αν είμαι κάποιου είδους σύμβολο για κάποιους ανθρώπους εκεί έξω, τότε σίγουρα είμαι και ένα παράδειγμα της οπτικής γωνίας μέσα από την οποία όλοι εμείς, ως κοινωνία, βλέπουμε τις μητέρες μας, τις κόρες μας, τις αδερφές μας, τις συζύγους μας, τις γυναίκες φίλες μας και τις συναδέλφους μας. Η αντικειμενοποίηση των γυναικών και το γεγονός πως βάζουμε συνεχώς τις ζωές τους στο μικροσκόπιο είναι παράλογη και ενοχλητική. Ο τρόπος με τον οποίο με παρουσιάζουν τα ΜΜΕ είναι απλά μια αντανάκλαση του τρόπου που βλέπουμε και παρουσιάζουμε τις γυναίκες γενικότερα, μετρώντας τες βάσει κάποιου στρεβλού πρότυπου ομορφιάς. Μερικές φορές τα πρότυπα μας χρειάζονται απλά μια μικρή αλλαγή οπτικής ώστε να τα δούμε για αυτό που πραγματικά είναι -ως μια συλλογική αποδοχή... μια υποσυνείδητη συμφωνία. Είμαστε υπεύθυνοι για αυτή τη συμφωνία. Τα μικρά κορίτσια παντού αφομοιώνουν την παθητική -ή και όχι- συμφωνία μας. Και όλο αυτό ξεκινά από νωρίς. Το μήνυμα πως τα κορίτσια δεν είναι όμορφα αν δεν είναι απίστευτα αδύνατα, πως δεν αξίζουν την προσοχή μας αν δεν μοιάζουν σαν ένα supermodel ή σαν μια ηθοποιό στο εξώφυλλο ενός περιοδικού, είναι κάτι που αποδεχόμαστε όλοι μας πρόθυμα. Και όταν τα μικρά κορίτσια γίνονται γυναίκες, κουβαλάνε μαζί τους αυτή τη συνθήκη.
Να τι πιστεύω λοιπόν για όλο αυτό: είμαστε πλήρεις, με ή χωρίς σύντροφο, με ή χωρίς ένα παιδί. Έχουμε την ευκαιρία να αποφασίσουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας τι είναι όμορφο όταν πρόκειται για το σώμα μας. Η απόφαση είναι αποκλειστικά δική μας.
Χρησιμοποιούμε τα «νέα των διάσημων» για να διαιωνίσουμε αυτή την απάνθρωπη εικόνα που έχουμε για τις γυναίκες, η οποία επικεντρώνεται αποκλειστικά στην εξωτερική εμφάνιση κάποιου και την οποία τα ταμπλόιντ μετατρέπουν σε ένα παιχνίδι κερδοσκοπίας. Είναι έγκυος; Τρώει πολύ; Έχει παραμελήσει τον εαυτό της; Κινδυνεύει ο γάμος της επειδή ο φωτογραφικός φακός ανίχνευσε κάποιες φυσικές «ατέλειες» πάνω της;
Συνήθιζα να λέω στον εαυτό μου πως τα σκανδαλοθηρικά μέσα είναι σαν τα κόμικς, πως δεν έπρεπε να τα παίρνεις στα σοβαρά, είναι απλά μια σαπουνόπερα για να χαζεύουν οι άνθρωποι όταν χρειάζονται έναν αντιπερισπασμό. Πραγματικά όμως δε μπορώ να συνεχίσω να το λέω αυτό στον εαυτό μου, επειδή η πραγματικότητα είναι η καταδίωξη και η αντικειμενοποίηση που βιώνω από πρώτο χέρι -και που εξελίσσεται εδώ και δεκαετίες- και η οποία αντικατοπτρίζει το διαστρεβλωμένο τρόπο με τον οποίο υπολογίζουμε την αξία μιας γυναίκας.
Ο περασμένος μήνας, ειδικότερα, μου έκανε ξεκάθαρο το πόσο πολύ καθορίζουμε την αξία μιας γυναίκας βάσει της οικογενειακής της κατάστασης. Τα τεράστια ποσά που δαπανώνται αυτή τη στιγμή από τον Τύπο στην προσπάθειά του να αποκαλύψει αν είμαι έγκυος ή όχι (για εκατομμυριοστή φορά... αλλά ποιος μετράει;) καταδεικνύουν τη διαιώνιση αυτής της αντίληψης, πως δηλαδή οι γυναίκες είναι κατά κάποιο τρόπο ελλιπείς, αποτυχημένες ή δυστυχισμένες αν δεν είναι παντρεμένες με παιδιά. Κατά τη διάρκεια αυτού του τελευταίου κύκλου ειδήσεων σχετικά με την προσωπική μου ζωή, έγιναν μαζικές εκτελέσεις, ξέσπασαν πυρκαγιές, πάρθηκαν σημαντικές αποφάσεις από το Ανώτατο Δικαστήριο, ενώ έρχονται και εκλογές. Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός πολύ πιο αξιόλογων από ειδησεογραφικής άποψης θεμάτων, στα οποία οι «δημοσιογράφοι» θα μπορούσαν να έχουν επενδύσει τους πόρους τους.
Να τι πιστεύω λοιπόν για όλο αυτό: είμαστε πλήρεις, με ή χωρίς σύντροφο, με ή χωρίς ένα παιδί. Έχουμε την ευκαιρία να αποφασίσουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας τι είναι όμορφο όταν πρόκειται για το σώμα μας. Η απόφαση είναι αποκλειστικά δική μας. Ας πάρουμε αυτή την απόφαση για τους εαυτούς μας αλλά και για τις νέες γυναίκες σε αυτόν τον κόσμο, που μας βλέπουν ως παράδειγμα. Ας πάρουμε αυτή την απόφαση συνειδητά, χωρίς το θόρυβο των σκανδαλοθηρικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Δεν χρειάζεται να είμαστε παντρεμένες ή μητέρες για να είμαστε πλήρεις. Έχουμε την ευκαιρία να καθορίσουμε το δικό μας «Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» για τους εαυτούς μας.
Καταρχάς, δεν είμαι έγκυος. Αυτό που είμαι όμως, είναι απηυδησμένη. Έχω κουραστεί με το «άθλημα» του ελέγχου και της διαπόμπευσης του γυναικείου σώματος που γίνεται καθημερινά υπό το πρόσχημα της «δημοσιογραφίας» και των «ειδήσεων».
Έχω κουραστεί να είμαι κομμάτι αυτής της αφήγησης. Ναι, μπορεί να γίνω μητέρα κάποτε, και επειδή είμαι ανοιχτή πάντα, θα είμαι η πρώτη που θα σας ενημερώσω. Αλλά δε γράφω για τη μητρότητα, επειδή αισθάνομαι ατελής κατά κάποιο τρόπο, όπως θα ήθελε η κουλτούρα μας να πιστέψουμε. Απεχθάνομαι το να με κάνουν να αισθάνομαι ανεπαρκής, επειδή το σώμα μου αλλάζει και / ή έφαγα ένα burger για μεσημεριανό και φωτογραφήθηκα από μια περίεργη γωνία άρα είμαι ή χοντρή ή έγκυος, για να μην αναφέρω την οδυνηρή αμηχανία του να δέχομαι συγχαρητήρια από φίλους, συναδέλφους και ξένους για την υποτιθέμενη εγκυμοσύνη μου (συχνά δεκάδες φορές μέσα σε μια μέρα).
Η πολυετής μου εμπειρία, με έχει διδάξει πως τα σκανδαλοθηρικά μέσα, δεν πρόκειται να αλλάξουν σύντομα τις πρακτικές τους, όσο επικίνδυνες κι αν είναι. Αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι η ευαισθητοποίηση και η αντίδρασή μας στα τοξικά μηνύματα που περνάνε αυτές οι φαινομενικά ακίνδυνες ιστορίες που μας σερβίρονται ως αληθινές και διαμορφώνουν αντιλήψεις για το ποιοι είμαστε. Εμείς αποφασίζουμε πόσο διατεθειμένοι είμαστε να πιστέψουμε αυτό που μας σερβίρεται και ίσως κάποια μέρα τα σκανδαλοθηρικά μέσα θα αναγκαστούν να δουν τον κόσμο μέσα από ένα διαφορετικό, πιο ανθρώπινο φακό, γιατί απλώς οι αναγνώστες θα έχουν πάψει πια να πιστεύουν αυτές τις βλακείες.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στη The Huffington Post και μεταφράστηκε στα ελληνικά.