Βερολίνο, 9 Φεβρουαρίου. Ναι, κάνει πολύ κρύο εδώ (το περασμένο Σάββατο είχε μηδέν βαθμούς Κελσίου). Αλλά στην Ποτσδάμερ Πλατζ, εκεί όπου κάθε χρόνο χτυπά η καρδιά του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Βερολίνου, που φέτος μάλιστα κλείνει με κάθε επισημότητα τα 65 του χρόνια, κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά για τον καιρό - είναι όλοι πολύ απασχολημένοι να μιλάνε για ταινίες. Επίσης, για τον Γιάνη Βαρουφάκη (το πρώτο τεύχος του ειδικού κινηματογραφικού περιοδικού "The Hollywood Reporter" τον είχε στις hot επιλογές).
Για την Ελλάδα δεν μιλάνε όμως μόνο γύρω από την Ποτσδάμερ Πλατζ: Στο Μίττε, στο Ανατολικό Βερολίνο, ο Γιόχαν, ιδιοκτήτης του διαμερίσματος που έχουμε νοικιάσει και ιδιοκτήτης της γκαλερί DNA στο ισόγειο, αναφέρεται με ενθουσιασμό στη νέα ελληνική κυβέρνηση και τη "μικρή ή μεγάλη, θα δούμε, επανάσταση που έχει ξεκινήσει στην Ευρώπη". Μου λέει κι άλλα. Πως όλο και περισσότεροι Γερμανοί εναντιώνονται στην πολιτική της κυβέρνησής τους, μέσα κι έξω από τη χώρα τους. Ότι το Βερολίνο ακριβαίνει με ταχύτατους ρυθμούς κι ότι σε λίγα χρόνια κάποιες γειτονιές θα συγκρίνονται πια με το Κόβεν Γκάρντεν του Λονδίνου ή το Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Στο Μίττε, για παράδειγμα, μια κατεξοχήν καλλιτεχνική γειτονιά,δεν θα βρεις πια καλλιτέχνες. Τους έδιωξαν τα υψηλά ενοίκια - για αγορά διαμερίσματος, πια, ούτε συζήτηση - και έχουν επιστρέψει από εκεί όπου ξεκίνησαν, στο πολυπολιτισμικό Kreuzberg. Άλλοι έχουν μεταναστεύσει στη γειτονική Βαρσοβία, της οποίας το βιοτικό επίπεδο έχει σταθερή άνοδο. Και άλλοι στο...Ντιτρόιτ. Αν και θεωρείται πια πόλη-φάντασμα, είναι ένα μέρος με τεράστιες προοπτικές, λόγω και του πάμφθηνου real estate.
Στο Mitte βρίσκονται μερικά από τα πιο όμορφα διατηρητέα κτίρια του Βερολίνου. Επίσης, οι περισσότερες γκαλερί της πόλης (δυο-τρεις σε κάθε τετράγωνο), καφέ που σερβίρουν καταπληκτικά γλυκά και εστιατόρια με άποψη, όπως το "Gipsy Restaurant" που στεγάζεται σ' ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο στην Augustrasse, κι όπου κάθε Σαββατοκύριακοδιοργανώνεται ballroom dancing ή το "Pauly Saal", στον ίδιο δρόμο, με γιγάντιους μουράνο πολυέλαιους να κρέμονται από το ταβάνι κι ένα αστέρι Μισελέν στην κουζίνα του, και όπου είναι πρακτικά αδύνατο να βρεις τραπέζι. Μπορείς όμως να περάσεις από το πανέμορφο, μεσοπολεμικού στυλ μπαρ του, πριν κατευθυνθείς προς το 'Altes Europa" στην Gipsstrasse, εκεί όπου θα βρεις μόνο Βερολινέζους να απολαμβάνουν τα παραδοσιακά τους πιάτα, όπως μπιφτέκια με πατατοσαλάτα.
Πίσω στην Μπερλινάλε: Η πιο δυνατή γυναικεία ερμηνεία μέχρι στιγμής στο Φεστιβάλ είναι αδιαμφισβήτητα εκείνη της Σαρλότ Ράμπλινγκ στο "45 Years", στο ρόλο μιας γυναίκας παντρεμένης για δεκαετίες με τον σύντροφό της (Τομ Κόρντνεϊ) που ανακαλύπτει, με αφορμή ένα γράμμα, πως ήταν η δεύτερη επιλογή στη ζωή του. Κι αυτό, λίγο πριν γιορτάσουν με όλους τους φίλους τους την επέτειό τους. Μια υπόγεια σπαραχτική, συγκλονιστική ταινία για τους παράλληλους δρόμους που θα μπορούσε να έιχε πάρει η ζωή μας, τα "κατηγορώ" που δεν ειπώθηκαν ποτέ, το κοινό (;) μέλλον που θα θέλαμε να είχε προεγγραφεί αλλιώς, από τον ανερχόμενο Βρετανό σκηνοθέτη Άντριου Χέιγκ. Πάλι από το Διαγωνιστικό Τμήμα, η "Βικτόρια", μια γερμανική heist movie που γυρίστηκε συνολικά τρεις φορές μόνο, με τους νεαρούς ηθοποιούς να αυτοσχεδιάζουν κάθε φορά, και σ' ένα μονοπλάνο που κρατάει περίπου 3 ώρες, είναι ένα τεχνικό κινηματογραφικό επίτευγμα από μόνη της, ενώ το σενάριο - λίγο τραβηγμένο από τα μαλλιά, αλλά με τι σασπένς - φέρνειλίγο στο νου το "Μετά τα Μεσάνυχτα" του Μάρτιν Σκορσέζε.
Food for thought: Την Κυριακή το βράδυ, στο επιβλητικό "Martin-Gropius-Bau", έλαβε χώρα η επίσημη πρεμιέρα του πολύ δημοφιλούς παράλληλου προγράμματος της Μπερλινάλε, "Culinary Cinema", το οποίο, από τότε που πρωτοξεκίνησε εδώ, δέκα χρόνια πριν, προωθεί με πρωτοτυπία τη σημασία του καλού, υγιεινού φαγητού. Απο τις 8 μέχρι και τις 12 Φεβρουαρίου, θα προβάλλεται στο σινεμά του "Martin-Gropius-Bau" ένα ντοκιμαντέρ σχετικό με τη γενικότερη φιλοσοφία της "κουζίνας" και αμέσως μετά, θα ακολουθεί, στο παρακείμενο εστιατόριο "Gropius Mirror" , δείπνο που έχει επιμεληθεί κάθε φορά κι ένας διαφορετικός, βραβευμένος με αστέρι Μισελέν, σεφ (όλα αυτά με αντίτιμο 85 ευρώ. Τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν μέσα στα πρώτα εικοσιτετράωρα).
Χθες, στην πρεμιέρα, είδαμε το πολύ ενδιαφέρον, και συγκινητικό, δανέζικο ντοκιμαντέρ "Good Things Await", γύρω από έναν ογδοντάχρονο αγρότη, τον Νιλς Στόκχολμ (ο οποίος ήταν παρών στο event), που προμηθεύει με τα προϊόντα της φάρμας του τα καλύτερα εστιατόρια στη Δανία,συμπεριλαμβανομένου και του διάσημου "Noma". Στο δείπνο μετά, το τριών πιάτων μενού από τον γερμανό σταρ-σεφ Μίκαελ Χόφμαν, με όλα τα προϊόντα φερμένα κατευθείαν από το δικό του κήπο, ήταν, με μία λέξη, βετζετέριαν, με δυο λέξεις, πέντε αστέρων.
Η δε συζήτηση για την Ελλάδα επανήλθε δριμύτερη, αυτή τη φορά σε πολύ πιο χαλαρό τόνο -βοηθούσε σίγουρα και το κόκκινο κρασί, ευγενική προσφορά ενός οινοποιού από την Τοσκάνη για τη συγκεκριμένη βραδιά -, με αφορμή τη βράβευση με την Berlinale Camera σε δύο γνωστά ονόματα του παγκόσμιου κινήματος Slow Food, και στενούς συνεργάτες του "Culinary Cinema", Άλις Γουότερς και Κάρλο Πετρίνι.
Ο Ντίτερ Γκόσλικ καλωσορίζει την Άλις Γούοτερς και τον Κάρλο Πετρίνι
Ο σταρ-σεφ Μίκαελ Χόφμαν
Αφού τους προλόγισε με χιούμορ ο διευθυντής του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Βερολίνου, Ντίτερ Γκόσλικ, ο Petrini πήρε το μικρόφωνο και δήλωσε χαριτολογώντας πως, όταν λίγο καιρό πριν είχαν επισκεφτεί την Αγγέλα Μέρκελ σπίτι της, η τελευταία είχε συγκινηθεί όταν είδε τον Γκόσλικ, τον οποίο εκτιμά πολύ, και ότι μήπως, για να σωθεί η Ευρώπη, την επόμενη φορά που η Γερμανίδα Καγκελάρος θα πάει σε διαπραγμάτευση με την ελληνική κυβέρνηση, θα ήταν καλύτερα να πάρει και τον Γκόσλικ μαζί για να κατευνάζει τα πνεύματα και να κρατάει τις ισορροπίες. Χμ.