Στη Γαλλία ανοίγουν οι λογαριασμοί τριών-τεσσάρων πολιτικών κομμάτων, ανάμεσά τους κι εκείνου του Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, για ύποπτες οικονομικές δοσοληψίες. Ενώ ο πρώην Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί κρατήθηκε, προ ημερών για ένα 24ωρο για τους ίδιους λόγους. Στην Ισπανία κατηγορείται ο πρώην πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι, ενώ έχουν ασκηθεί διώξεις για πλήθος κορυφαίων συνεργατών του. Στο Ισραήλ τελεί υπό δικαστική διερεύνηση ο ίδιος ο εν ενεργεία Πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου. Και, απ’ ό, τι ξέρω, πουθενά δεν μιλούν για σκευωρίες. Ούτε αποδίδουν τα σχετικά σε δόλιες μεθοδεύσεις των «ευκαιριακών ενοίκων της εκτελεστικής εξουσίας»…
Εδώ εμείς στα μέρη μας, δεν τα σηκώνουμε κάτι τέτοια. Έτσι και διαταχθεί έρευνα, η όποια έρευνα κατά πολιτικού προσώπου, της όποιας βαθμίδας, φέρνουμε τα πάνω-κάτω. Καταγγελίες για σκοτεινές συνομωσίες, και απειλές. Απειλές κατά της πουλημένης Δικαιοσύνης, απειλές ότι θα τους φτάσουμε ως το τέλος, θα τους τσακίσουμε τους σκευωρούς. Πως τολμούν, σε κοτζάμ Υπουργούς; Σε κοτζάμ Πρωθυπουργούς; Άσε που σε τυχόν κοινοβουλευτικές προανακριτικές, οι ομόφρονες βουλευτές τους βγάζουν λάδι αβλεπί. Αν τώρα κάποιοι απ’ αυτούς, οι ίδιοι που «αθωώθηκαν» από τους συντρόφους τους, βρεθούν τελικά πίσω απ’ τα κάγκελα, ε τι να κάνουμε. Παράπλευρες απώλειες.
Πήγαν που λέτε ένας-ένας με τη σειρά, η Φώφη Γεννηματά και ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος να υποβάλουν τα σέβη τους στον «διωκόμενο» πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη. Γιατί; Επειδή μια Ανεξάρτητη Αρχή παρήγγειλε το άνοιγμα των λογαριασμών του. Αυτό. Μόνον αυτό. Όχι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πήγε, αν και πολύ θα το θελε. Κωλύεται, βλέπετε, για ευνόητους λόγους. Πήγαν λοιπόν και επεχείρησαν εκείνες τις όλως ανιστόρητες έως κωμικές συγκρίσεις με το 1989. Μόνο που δεν κήρυξαν «το ΚΙΝΑΛ εν διωγμώ», όπως απειλεί να κάνει ο Χρυσόστομος Πειραιώς με την Εκκλησία. Κι άρχισαν να επιχειρηματολογούν υπέρ της αθωότητας του πρώην Πρωθυπουργού. Λες και τον κατηγόρησε κανείς για κάτι. Ως υπερασπιστική γραμμή δε επέλεξαν να παραθέσουν τα επιτεύγματά του. Ότι έβαλε τη Χώρα στην ΟΝΕ, ότι πέτυχε την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, ότι είναι ο Πρωθυπουργός των μεγάλων έργων, αυτά. Λες και ένας πετυχημένος Πρωθυπουργός δεν επιτρέπεται να ελέγχεται, επ’ ουδενί. Ακριβώς επειδή είναι πετυχημένος. Και νομίζουν πως έτσι τον υπερασπίζονται και τον στηρίζουν…
Όμως το χειρότερο, το πιο απογοητευτικό είναι ότι και ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης δεν στάθηκε στο ύψος του. Δεν είπε, ως θα όφειλε, πως είναι ανοιχτός σε κάθε έλεγχο της Δικαιοσύνης για το οτιδήποτε. Γιατί δεν έχει τίποτα να κρύψει. Κι έφτασε στο σημείο να μιλήσει για τους «περιστασιακούς ενοίκους της εκτελεστικής εξουσίας» που απεργάζονται την δυσφήμησή του. Για να δώσει το περιθώριο σ΄ εκείνους που τον άκουσαν να υποθέσουν πως διαχωρίζει τους εκλεγμένους από το λαό σε περιστασιακούς και σε μόνιμους, ή ίσως και σε νόμιμους έναντι των σφετεριστών…
Αλλά, στ’ αλήθεια, δεν του αξίζει κάτι τέτοιο του Κώστα Σημίτη. Δεν του αξίζει. Αδικεί έτσι τον εαυτό του, την ιστορία του και τη φήμη του. Και είναι κρίμα…