Ανοιχτή επιστολή στον Υπουργό Παιδείας
Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,
Προσπαθώντας να σηκώσω την τσάντα του γιου μου, ο οποίος φοιτά στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου, διαπίστωσα πως το βάρος της ήταν δυσανάλογα μεγάλο για ένα παιδί της ηλικίας του. Ούτε λίγο ούτε πολύ, το βάρος αυτό προσέγγιζε τα εννέα κιλά! Εννέα κιλά τα οποία πρέπει να μεταφέρονται σε καθημερινή βάση περίπου τρία χιλιόμετρα, όσο είναι η απόσταση της οικίας μου από το σχολειό και πάλι πίσω.
Δε θα ήθελα να σταθώ σε τυχόν ορθοπεδικά προβλήματα που ενδεχομένως να προκύψουν από την καθημερινή μεταφορά ενός τέτοιου βάρους, άλλωστε πολλά έχουν γραφτεί από ειδικούς και είναι γνωστά, θα ήθελα όμως να επισημάνω κάτι ίσως πιο σημαντικό. Όταν φτάνει ήδη κουρασμένος στην πόρτα του σχολείου ένας νέος άνθρωπος, τον οποίο θέλουμε να ζυμωθεί μέσα στην πληροφορία και να την μετατρέψει σε γνώση, η ορμή προς μάθηση και η όρεξη αλλά και η δίψα του για να κατακτήσει το νέο πρέπει, δυστυχώς, να περιμένει πρώτα… να ξεκουραστεί το σώμα του! Αν το πνεύμα κάθε πρωί είναι εγκλωβισμένο μέσα σε ένα νεαρό μεν αλλά ιδρωμένο παιδικό κορμί, τότε κύριε Υπουργέ πολύ φοβούμαι πως η καθημερινή διαδικασία της μάθησης δεν ξεκινά με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις.
Δεν είναι στις προθέσεις μου βεβαίως, ούτε καν διανοούμαι να υποδείξω λύση σ’ αυτό το - κατά τη γνώμη μου - σοβαρό πρόβλημα που βασανίζει κάθε μέρα χιλιάδες παιδιά, τούτο άλλωστε είναι δική σας ευθύνη και ανήκει θαρρώ στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων σας. Εκείνο όμως που ως γονέας οφείλω να κάνω είναι να επισημάνω το γεγονός ότι θα ήταν ευκταίο, όχι μόνο για το συνειδητό αλλά και για το υποσυνείδητο των μαθητών τούτης της χώρας, η προσέλευση και η αποχώρηση από τις σχολικές μονάδες να γινόταν χωρίς τα παιδιά να είναι αναγκασμένα να κουβαλούν μπρος και πίσω σ’ αυτές και το βάρος του ίδιου του σχολείου! Ήδη, οι υποχρεώσεις των μαθητών σήμερα, λόγω των απαιτήσεων της σύγχρονης εποχής, είναι μεγαλύτερες ίσως από όσες μια παιδική ψυχή μπορεί να διαχειριστεί, γιατί θα πρέπει να τους προσθέσουμε εμείς «οι μεγάλοι» ένα ακόμα βάρος, το οποίο η αθώα - ακόμα - αντίληψή τους το εκλαμβάνει ως ‘έρμα’, ως έργο καταναγκαστικό που είναι υποχρεωμένα, σχεδόν καταδικασμένα θα έλεγε κανείς, να υπομένουν από τις 11 του Σεπτέμβρη μέχρι την ημέρα που θα χτυπήσει το κουδούνι για τελευταία φορά το καλοκαίρι;
Αξιότιμε κύριε Υπουργέ, γνωρίζοντας το βάρος αλλά και την πληθώρα των υποχρεώσεών σας δε θα ήθελα να προσθέσω στο πρόγραμμα και τις σκέψεις σας ακόμα κάτι που θα αυξήσει την πίεση και την ανάγκη κάποιας επιπρόσθετης ευθύνης στο θεσμό τον οποίο υπηρετείτε, σας καλώ όμως μέσα στους μελλοντικούς σας σχεδιασμούς να ληφθεί υπ’ όψη το δυσανάλογα μεγάλο βάρος της σχολικής τσάντας και να μελετηθούν τρόποι για τη μείωσή του. Ουδείς άλλωστε ζητά να γίνει το σχολείο ένας χώρος ανέφικτης ουτοπίας αλλά αληθινής και ζείδωρης προόδου για τους μαθητές, κατά συνέπεια και για το μέλλον της χώρας, χωρίς την ανάγκη της καθημερινής μεταφοράς εκατοντάδων σελίδων χαρτιού στοιβαγμένων μέσα σε… άεργες τσάντες!