Κύριο θέμα στις Ευρωτουρκικές σχέσεις τις τελευταίες μέρες είναι η επιμονή της Κύπρου για εφαρμογή της ομόφωνης συμφωνίας για κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας και Τουρκίας. Για χρόνια η Κύπρος ακολουθούσε την ευρωπαϊκή πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας, αποδεχόμενη τις αποφάσεις των εταίρων μας χωρίς αντιρρήσεις, από το Κυπριακό μέχρι το κούρεμα καταθέσεων. Αυτή την φορά, η Κύπρος επιμένει στο αυτονόητο: κυρώσεις και στην Τουρκία... αλλά, οι εταίροι μας ξαφνιάστηκαν αφού τους συνηθίσαμε με υπακοή. Παρεμπιπτόντως, η αυταρχικότητα του καθεστώτος της Λευκορωσίας δεν συγκρίνεται με την βαναυσότητα του ισλαμοφασίστα Ερντογάν εντός Τουρκίας -μαζικές εξαφανίσεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια, φιμώσεις και διώξεις- και εναντίον κρατών εκτός, με παράνομες εισβολές και επεμβάσεις γιατί «υπάρχουν συμφέροντα της Τουρκίας»!
Αυτονόητο ερώτημα: Γιατί είμαστε στην ΕΕ; Τα κόμματα αναγνωρίζουν ως πρωταρχικό λόγο ένταξής μας την ασφάλεια και ευρύτερα το Κυπριακό. Για κάποιους από εμάς, η ΕΕ είναι και χώρος κοινού πολιτισμού και αξιών. Για όσους λοιπόν η ένταξη αφορούσε αποκλειστικά το Κυπριακό και εφόσον η ΕΕ λειτουργεί βάσει συμφερόντων -πράγμα αυτονόητο στις διεθνείς σχέσεις-, θα έπρεπε πρώτοι αυτοί να επιμένουν να λειτουργούμε βάσει των συμφερόντων μας. Δεδομένου ότι ως Κύπρος (και Ελλάδα), έχουμε ασπίδα το Ευρωπαϊκό και Διεθνές Δίκαιο, έπρεπε να πρωτοστατούμε στην αξιοποίηση κάθε «όπλου» εντός ΕΕ για τα δίκαια συμφέροντα μας. Τώρα που αξιοποιούμε κάθε «όπλο», κάποιοι «μοιρολογούν» ότι «μείναμε μόνοι μας» -είναι εκείνοι που επέκριναν εκ των υστέρων τον υπάκουο Ν. Αναστασιάδη το 2013-, άλλοι «δικοί του» έχουν ήδη λιποτακτήσει και η αθηναϊκή ελίτ έπαθε … γλωσσική διάρροια.
Πάντως, η κίνηση της Αθήνας να μπει σε διάλογο με την Τουρκία η οποία διεκδικεί και παραβιάζει εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και εισέβαλε ήδη στην Κυπριακή ΑΟΖ, είναι ακατανόητη. Αντί η Αθήνα να θέσει την προστασία της «Ευρωπαϊκής κυριαρχίας» μέσω ενός ενιαίου Ευρωπαϊκού μετώπου κατά της Τουρκίας, αντί να ζητά αποκλιμάκωση από ευρωπαϊκές θαλάσσιες περιοχές της Ελλάδας και της Κύπρου, αχρήστευσε την ευνοϊκότερη συγκυρία δεκαετιών για επιβολή κυρώσεων στην απομονωμένη Τουρκία. Η Αθήνα έδωσε πρόσκαιρη διέξοδο στον Ερντογάν και στην εύθραυστη τουρκική οικονομία, αντί να αξιοποιήσει το πλεονέκτημα που οι ένοπλες δυνάμεις της Ελλάδας έδωσαν με την στάση τους στην πολιτική ηγεσία.
Η κατάληξη του διάλογου αναπόφευκτη: είτε η Αθήνα θα εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα στο ισλαμοφασιστικό καθεστώς της Άγκυρας, είτε θα υποχρεωθεί σε επαναστροφή, αφού στο μεσοδιάστημα η Τουρκία θα έχει θέσει διεκδικήσεις στο τραπέζι των διμερών συζητήσεων. Το κυριότερο και ακατανόητο είναι που χάθηκε το πλεονέκτημα.
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S & D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο