Ξεκινώντας αυτό το άρθρο, θέλω να σας ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι θαυμαστής του κωμικού ηθοποιού Μάρκου Σεφερλή. Δέν έχω παρακολουθήσει παραστάσεις του παρά μόνο μία φορά και γενικά δεν είμαι λάτρης του χιούμορ και της σάτιράς του, καθώς πολλές φορές μου φαίνεται πως αναπαράγει τις ίδιες ατάκες με διαφορετικά ρούχα και σε concepts. Έχει βέβαια συγκεκριμένα σκετσάκια που με κάνουν να ξεκαρδίζομαι, αλλά πέραν αυτών, δεν μπορώ να πω ότι αγγίζει τα γούστα μου ως προϊόν και είδος διασκέδασης. Βέβαια, τούτη είναι απλά η άποψη μου και ούτε ενδιαφέρει κανέναν, ούτε σημαίνει κάτι, ούτε έχω το δικαίωμα να κρίνω όσους διαφωνούν με αυτή. Αυτό λοιπόν το δεδομένο, είναι και το κεντρικό ζήτημα που πραγματεύεται το παρόν κείμενο. Το δικαίωμα του Πρόδρομου να επιλέγει να διασκεδάσει με Μάρκο Σεφερλή ή Όπερα, χωρίς το ποιόν του να κρίνεται από αυτή την επιλογή.
Είναι πράγματι λυπηρή η Ελλάδα του 2018. Τα πάντα είναι προσβλητικά. Δεν μπορείς να ανοίξεις το στόμα σου και να πεις ούτε “καλημέρα”, γιατί είναι βέβαιο πως κάποιος θα προσβληθεί. Η πολιτική ορθότητα, προϊόν της παγκοσμιοποιημένης δυτικής κουλτούρας του φαίνεσθαι, έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Έχει καπελώσει το χιούμορ, την σάτιρα, την κριτική, τη ζωή μας ολόκληρη.
Πρέπει να προσέχουμε κάθε λεπτομέρεια του λόγου μας για να μην ενοχληθεί κανένας, πρέπει να συμπεριφερόμαστε με τρόπο συγκεκριμένο και να ακούμε, να διαβάζουμε και να βλέπουμε συγκεκριμένα πράγματα που ανταποκρίνονται στην “προχώ κουλτούρα” του 2018. Απαγορεύεται να είσαι λαϊκός. Απαγορεύεται να γελάσεις με ένα αστείο που θα περιέχει χιούμορ για την υπερβολή των γυναικών, την απλότητα και τη χαζομάρα των αντρών, για τη λαιμαργία ενός παχύ ανθρώπου και τα πιθανά κόμπλεξ ενός άλλου, πολύ κοντού. Απαγορεύεται να σου φανεί αστείο το γεγονός πως κάποιος θα κάνει χιούμορ με ανθρώπινα ελαττώματα ή λαϊκές κινήσεις. Και όποιος τολμά και γελά με τέτοιες βλακείες έχει “μυαλό κότας”, όπως ευθαρσώς εδήλωσε η έγκριτη και Politically correct Έλενα Ακρίτα.
Γιατί στην Ελλάδα της Έλενας Ακρίτα(ς), μόνο οι κουλτουρέ επιβιώνουν. Μονάχα αυτοί που γελάνε με τον ανανεωμένο υποκινούμενο Αρκά και ενημερώνονται μόνο από τα ενδεδειγμένα Protagon και LiFo. Οι υπόλοιποι είναι πλέμπα, πτωχούληδες τω πνεύματι άξεστοι γραικύλλοι, που τους πετάει η Έλενα Ακρίτα λίγο καλαμπόκι να φάνε ως κότες που είναι, για να χορτάσουν, να σκάσουν και να μη λερώνουν την αισθητική της με λαϊκούρα. Το χιούμορ του Μάρκου Σεφερλή δεν κάνει για την πανυψίστου επιπέδου ελληνική θεατρική σκηνή. Γιατί ο Μάρκος ο Σεφερλής είναι trash, είναι ανήθικος, είναι σεξιστής και ρατσιστής. Από την άλλη, η κριτής των πάντων Ελενα Ακρίτα, που ονοματίζει τους θαυμαστές ενός είδους διασκέδασης που δεν κατανοεί ως “κότες”, είναι ανθρωπίστρια από τις λίγες. Αξιοθαύμαστη φιλόσοφος και ρήτωρ μέσα σε μία χώρα αμόρφωτων και ακαλλιέργητων, που γεμίζουν τα θέατρα σε παραστάσεις για τα σκουπίδια. Όχι, η Έλενα Ακρίτα δεν είναι τίποτα από όλα αυτά.
Είναι μια γραφική ηλικιωμένη που πολεμάει λυσσαλέα να παραμείνει στην επικαιρότητα, καθώς ο παραγωγικός της χρόνος έχει παρέλθει, το όνομα της στις νέες γενιές δεν θυμίζει τίποτα περισσότερο από την συνωνυμία με τον Διγενή Ακρίτα, και η κοινή γνώμη έχει αρχίσει να ξεχνάει την ύπαρξή της πάλαι ποτέ επιτυχημένης δημοσιογράφου και άλλοτε πολυπράγμωνος επαγγελματία του χώρου. Από την άλλη, ο κάφρος και ανήθικος Σεφερλής, στην Ελλάδα της βαθιάς ύφεσης, στα χρόνια της κρίσης χρημάτων και αξιών, γεμίζει τα θέατρα ανελλιπώς με κόσμο, 5 από τις 7 μέρες της εβδομάδας. Προσφέρει άφθονο γέλιο, δεν ενοχλεί κανέναν, δεν γλείφει κανέναν και πάνω απ’όλα δεν φτύνει κανέναν. Η Έλενα, από την άλλη, προσφέρει μόνο πικρό, θλιβερό και γεμάτο κόμπλεξ δηλητήριο.
Δεν είναι για όλους το προϊόν του Μάρκου Σεφερλή. Είναι όμως, όπως φαίνεται, για πολλούς. Και για να το πω όσο πιο λαϊκά γίνεται, δεν μπορώ να κατανοήσω τι ζόρι τραβάει η κάθε Ακρίτα για το γεγονός πως ο Σεφερλής θα ανέβαζε έργο στο Παλλάς, στο Περοκέ, στο Δελφινάριο ή στο μπαλκόνι του σπιτιού του. Όπου θέλει θα ανεβάσει έργο και ο μοναδικός έγκριτος κριτής, το κοινό, θα καθορίσει το αν η επιλογή είναι σωστή και ανταποκρίνεται στις ανάγκες διασκέδασης μιας ταλαιπωρημένης κοινωνίας.
Η Έλενα Ακρίτα και η άστοχη κριτική της περισσεύουν στην εικόνα των sold out παραστάσεων ενός αν μη τι άλλο απλού και εύπεπτου προϊόντος. Το κοινό που κάνει αυτά τα sold out δεν είναι ούτε κότες, ούτε λιοντάρια, ούτε πίθηκοι. Απλοί άνθρωποι είναι που θέλουν να βγούν ένα βράδυ έξω, να γελάσουν και μετά να γυρίσουν στα σπίτια τους. Για αυτό λοιπόν, και πριν χάσει όλη της την υστεροφημία η Έλενα Ακρίτα -μιας και βρίσκεται στα ύστερα της καριέρας της-, καλό θα ήταν να προσέχει τι λέει και πως εκφράζεται για μια κοινωνία που κάποτε την αγκάλιασε, την έκανε διάσημη και τρανή (άξια), και τώρα πληρώνει το γεγονός πως τολμά να την ξεχάσει και να προχωρήσει σε άλλες επιλογές για να περνάει καλά.