Ενώ εξακολουθεί να είναι αβέβαιο ποιος ή ποια θα καταφέρει να ηγηθεί στο άρμα των Συντηρητικών και δη να αναλάβει την πρωθυπουργία της Μεγάλης Βρετανίας τους επόμενους μήνες, αυτό που μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά είναι ότι η παραίτηση του Μπόρις Τζόνσον ήταν ‘inside job’.
Οι ηχηρές αποχωρήσεις των μέχρι πρότινος στενών συνεργατών του και πρωτοκλασάτων στελεχών της κυβέρνησης, ήταν το έναυσμα για μια χιονοστιβάδα απαξιώσεων που ακολουθήσαν και οδήγησαν στις «Ειδούς του Μαρτίου» για τον Τζόνσον.
Οι ίδιοι άνθρωποι που τον αποθέωναν το 2019 για τη συντριπτική νίκη που κατάφερε να εξασφαλίσει για τους Τόρυς, με σύνθημα το ‘Get Brexit done’, ήταν αυτοί που του έδωσαν το τελειωτικό κτύπημα όταν πλέον θεωρήθηκε τοξικός για το κόμμα και οι τοπικές εκλογικές ήττες άρχισαν να διαδέχονται η μια μετά την άλλη. Ήταν καιρός να λάβει πίσω τη μάχαιρα που κατά καιρούς έδωσε στους πολιτικούς του συνοδοιπόρους.
Τους τελευταίους μήνες, ο Τζόνσον δεν ήταν πια το πουλέν του κόμματος, με το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Είχε μετατραπεί σε ένα πολιτικό που αποτελούσε ντροπή για τη Συντηρητική παράταξη και που το όνομα του συνδυαζόταν με το επίθετο ”ψεύτης”, ακόμα και όταν του απευθυνόταν ο λόγος μέσα στην ίδια τη Βουλή των Κοινοτήτων.
Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει πριν την κατάθεση της πρότασης μομφής εναντίον του, όταν τα παραδοσιακά στελέχη της κομματικής ελίτ ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους backbenchers της περιφέρειας, εκφράζοντας την αποστροφή τους για τις μεθόδους και τον χαρακτήρα του πρωθυπουργού.
Φυσικά, είναι απορίας άξιο γιατί κάποιος θα περίμενε κάτι καλύτερο από τον Μπόρις Τζόνσον. Ως πρωτοστάτης στην καμπάνια αποχώρησης του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ, είχε βασίσει την εκστρατεία του για το δημοψήφισμα που έκρινε το μέλλον της χώρας (αλλά και της Ευρώπης) πάνω σε ημι-αλήθειες, παραποιημένα στοιχεία, ακόμα και ψεύδη. Κρίθηκε ένοχος αλλά δεν πτοήθηκε, ρίχνοντας το φταίξιμο στους συνεργάτες του που εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση. Αυτή δεν ήταν μια νέα τακτική για τον ίδιο, αφού στην προηγούμενη επαγγελματική του πορεία ως δημοσιογράφος κατηγορήθηκε επανειλημμένα για στημένα δημοσιεύματα, ανύπαρκτες πηγές, ατεκμηρίωτο αντι-ευρωπαϊκό μένος και λαϊκισμό.
Ως πρωθυπουργός, παραπλάνησε το κοινοβούλιο, αρνούμενος ότι γνώριζε για τις σοβαρές παρατυπίες πολιτικών του συνεργατών, τους οποίους συνέχισε να διορίζει και να στηρίζει, ενώ είχαν κατηγορηθεί για ατασθαλίες, χρηματισμό, φοροδιαφυγή, σεξουαλικής φύσεως εγκλήματα, ανάρμοστη συμπεριφορά λόγω μέθης.
Συμμετείχε χωρίς συστολή στην παραβίαση της καραντίνας για την πανδημία, ενώ ολόκληρη η χώρα βρισκόταν υπό αυστηρότατο περιορισμό. Η δικαιολογία του ”δεν γνώριζα” δεν στέκει σε ένα ώριμο, δημοκρατικό ακροατήριο, όπως είναι το βρετανικό εκλογικό σώμα. Ακόμα και αν δεν γνώριζε, ένας ηγέτης οφείλει πάντοτε να γνωρίζει.
Το ποτήρι ξεχείλισε, όπως αναπόφευκτα συμβαίνει, όταν το οικονομικό μετατρέπεται σε πολιτικό. Η απόφαση αύξησης της φορολογίας εν μέσω μιας σοβαρότατης κρίσης ακρίβειας που έφερε το κόστος ζωής των Βρετανών στα ύψη και η απουσία οράματος και σχεδίου από την κυβέρνηση Τζόνσον για την αντιμετώπιση της κατάστασης αυτής έφερε τους τίτλους τέλους. Ο Τζόνσον δεν είχε πλέον καμμιά χρησιμότητα για τους Τόρυς. Και δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται.
***
Άννα Κουκκίδη-Προκοπίου
Ανώτερη Επιστημονική Συνεργάτιδα, Κυπριακό Κέντρο Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας