Η μεταπολεμική παγκόσμια έκρηξη της αστυφιλίας των μητροπόλεων και κυρίως το πιο πρόσφατο μοντέλο της δημιουργίας των γιγαντιαίων πόλεων (Giga-Polis), απομακρύνει ολοένα το είδος από τη Φύση (του).
Έτσι δημιουργείται μία διευθυντική ελίτ που δεν έχει σχεδόν καμία ικανότητα εναρμονισμένης πρακτικής αντιμετώπισης των μετεωρολογικών εξάρσεων (και όχι μόνο), αφού η κοινωνική οργάνωση που έχει διαμορφώσει και διοικεί προκαλεί καταστρεπτικές συνθήκες ανάλογης κλίμακας με την υπερσυσσώρευση του πληθυσμού και την αντίστοιχη αλλαγή των αξιών, των θεσμών και των δομών.
Το σκηνικό είναι το ίδιο είτε βρίσκεται κάποιος στην χιονόπληκτη η πυρόπληκτη Αθήνα, είτε στο σεισμόπληκτο Τόκιο, στις πλημμυρόπληκτες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στις παγωμένες Βόρειες αμερικανικές πολιτείες και στον Καναδά, στην μισή, μονίμως φλεγόμενη, αυστηρή Αυστραλία, έως την απίστευτα περιβαλλοντολογικά κατεστραμμένη Κίνα την οποία κυβερνούν και διαχειρίζονται οι εξαμερικανισμένοι γραφειοκράτες...
Οι επιδόσεις όλων αυτών των Γιάπηδων είναι ολοένα και πιο καταστρεπτικές, όπως και οι συμπεριφορές των υπηκόων οι οποίοι αποξενώνονται από τη σχέση τους με τη φύση, την οποία απαξιώνουν και εχθρεύονται, ακολουθώντας τους διοικητές τους και πληρώνοντας ακριβά την ερημοποίηση και την υπερεκμετάλλευση της υπαίθρου.
Αυτή η εχθρότητα της ”προόδου” απέναντι στην Φύση, προκαλεί ακραία κοινωνικά φαινόμενα τα οποία αδυνατούν να απαντήσουν λειτουργικά στα περιοδικά καπρίτσια και στις απότομες εξάρσεις της...
***
Στις εικόνες ”παγετοί” μέσα από τα micro-υαλογραφηματα μου ( 3.5 x 2.3 cm.1982-83), που θα εκτεθούν τον προσεχή Φλεβάρη.