Ξάφνου συγκινήθηκε το πανελλήνιο. Ένα παιδί 19 χρονών δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από καθάρματα επειδή ήταν Άρης. Στην πρώτη είδηση –«συμπλοκή οπαδών στη Χαριλάου»– δεν συγκινήθηκαν και πολλοί, ακαριαία θα άρχισαν να βρίζουν τα «κωλόπαιδα» που τσακώνονται για τις ομάδες τους. Στο «νεκρός οπαδός» θα συνταράχθηκαν, αλλά δεν θα αναζητούσαν τις λεπτομέρειες και θα ξεστόμιζαν τη φράση «έθελέν τα κι έπαθέν τα» -σαν κάποιους που βρίσκουν δίκαιο σε βιαστές.
Ούτε που θα σκέφτονταν, οι λαλίστατοι ψευδοπροφήτες, τι λάθος έκανε ένας 19χρονος πιτσιρικάς και τον δολοφόνησαν σε κάποιο στενό της Παπαναστασίου.
Τίποτα. Αγαπούσε τον Άρη κι έτυχε να περπατά κοντά στο γήπεδό του. Δεν θα περίμενε τους φουσκωτούς μπράβους που οπλίζονται από μαφιόζους επενδυτές, δεν πήγε σε «ραντεβού», δεν ήταν έτοιμος για μάχη με Παοκτζήδες.
Ούτε θα ήξερε την άτυπη συμφωνία μεταξύ των οπαδικών συνόλων -οπαδοί, όχι μαχαιροβγάλτες. Δεν ήξερε ότι παίζει τη ζωή του κορώνα-γράμματα όταν περπατά κοντά στο «Κλεάνθης Βικελίδης», ήταν απλώς κιτρινόμαυρος, μια ζωή όλο Άρης.
Κι ο θάνατός του, σηματοδότησε την επανάληψη του ποντιοπιλατισμού των Αρχών μα και της κοινωνίας, που θαρρούν ότι το πρόβλημα της βίας δεν είναι δικό τους, αλλά των οπαδών της όποιας ομάδας, του ποδοσφαίρου και κάποιων νομοσχεδίων που δεν ήταν αρκετά αυστηρά.
Ο Αλκιβιάδης Καμπανός, όμως, δεν ήθελε να πεθάνει όποιος είναι ΠΑΟΚ -όπως φωνάζουν ρυθμικά οπαδοί κυπριακής ομάδας για τον αιώνιο αντίπαλο.
Στην Ελλάδα δε, οι μετακινήσεις οπαδών έχουν απαγορευτεί προ πολλού, κυρίως στα παιχνίδια των μεγάλων ομάδων. Οι ΠΑΟΚτζήδες έχουν πάνω από μια εικοσαετία να επισκεφτούν το γήπεδο του Άρη και οι Αρειανοί να επισκεφτούν την Τούμπα.
Η βία όντως βγήκε από τα γήπεδα και πήγε στις γειτονιές, όπου δολοφονούνται τόσο άδικα 19χρονοι πιτσιρικάδες από αρρωστημένους χωρίς ίχνος ανθρώπινου νου, ψυχής, λογικής, από καθάρματα άσχετα με την ταυτότητα της Θεσσαλονίκης, της Ελλάδας, του Ελληνισμού. Η βία βγήκε από τα γήπεδα και θεωρήθηκε, από την Πολιτεία και μέρος της κοινωνίας, ότι το πρόβλημα λύθηκε.
Ο Άλκης, όμως, δεν είναι ένας ακόμα «νεκρός οπαδός», όπως παρουσιάζεται από τα ελλαδικά και κυπριακά ΜΜΕ. Είναι ένας νεκρός 19χρονος, φοιτητής, νέος, δημιουργικός, με οικογένεια, φίλους, αγάπες, πάθη. Δεν σώθηκε επειδή υπάρχει νομοσχέδιο για τη βία στα γήπεδα ούτε θα σωζόταν αν υπήρχε κάρτα φιλάθλου και αυστηρότερες ποινές για τους χούλιγκαν. Διότι το πρόβλημα είναι κοινωνικό, όχι αθλητικό, δεν μπορεί να μπαίνει στα όρια κάποιας ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας ή των εταιρειών που κερδοσκοπούν εις βάρος των συλλόγων.
Ο Ελληνισμός έχει ανάγκη να ξαναβάλει στο επίκεντρο τις αξίες της παιδείας, την ηθική, τον πολιτισμό, αλλιώς τη βάψαμε. Αλλιώς, θα συνεχίσουν να σηκώνουν τα χέρια ψηλά, όλοι εκείνοι που θεώρησαν πως ξεμπερδεύουν με τη φράση «συμπλοκή οπαδών», αυτοί που θεωρούν πρόβλημα τη βία στα γήπεδα και όχι τη βία έξω από αυτά.
Καλό δρόμο Άλκη, μια ζωή όλο Άρης.