Η πανδημία κρατεί και οι εξελίξεις τρέχουν. Αντίστοιχα διαμορφώνονται και οι προτεραιότητες του Δυτικού Κόσμου. Οι επιλογές είναι ρητές και επιβεβαιώνονται σε κάθε δοθείσα ευκαιρία.
Η Κίνα αναδεικνύεται στον κορυφαίο αντίπαλο καθ’ όλες τις σχετικές εκτιμήσεις. Φροντίζει και η ίδια να ”δικαιώνει” τις ορθολογικές αυτές εκτιμήσεις.
Κοντά στα καλπάζοντα μεγέθη της οικονομίας της, έρχεται να προστεθεί και η εχθρική αντιμετώπιση, σε όσους ασκούν κριτική. Για θέματα, όπως αυτά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που σε άλλες εποχές θα απέφευγε απλά να δώσει συνέχεια.
Τότε που αναζητούσε την αποδοχή της στους διεθνείς οργανισμούς ως ”οικονομία της αγοράς” και σταθερά ”αντέγραφε” ή αξίωνε ξένη τεχνολογία για να αναπτύξει τη δική της.
Πλέον δε διστάζει να επιβάλει κυρώσεις ακόμα και σε εκπροσώπους Ευρωπαϊκών θεσμών, όπως Ευρωβουλευτές, μέλη επιτροπών, για την έκφραση των απόψεών τους, σε θέματα, που θεωρεί ότι αφορούν εσωτερικές υποθέσεις της.
Ο Αμερικανός Υπουργός εξωτερικών, χωρίς περιστροφές επεσήμανε τους κινδύνους που απορρέουν από την Κινεζική στάση.
Στάθηκε αλληλέγγυος σε κράτη, όπως η Ιαπωνία, η Ινδία, η Νότια Κορέα και η Αυστραλία, που είναι στόχοι της όψιμης Κινεζικής επίδειξης στρατιωτικής και πολιτικής πυγμής.
Την ίδια σταθερή στάση υιοθέτησε και στα θέματα των συζητήσεων για την Ανταρκτική. Του νέου σημαντικού διεθνούς ορόσημου τριβής, που όπως και η Νότια Κινεζική Θάλασσα, θα μας απασχολήσουν στο άμεσο μέλλον.
Σε αντίστοιχη γραμμή κυμαίνεται και η Βρετανική αποτίμηση για τις πολιτικές άμυνας και ασφάλειας.
Η Ευρώπη δείχνει να συναισθάνεται την ανάγκη ευθυγράμμισης, αν και αμφίβολης προοπτικής οικονομικές προσδοκίες, με πρώτες αυτές της Γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, δημιουργούν αμφίσημες εντυπώσεις.
Η Ρωσία φαίνεται να ”χάνει” σταθερές εξύφανσης του γεωπολιτικού της καμβά.
Η αλλαγή της Αμερικανικής στάσης έναντι της Σαουδικής Αραβίας, όπως και το ενδεχόμενο δημιουργίας νέας προοπτικής στον πυρηνικό αφοπλισμό του Ιράν, αποδυναμώνουν την εν τοις πράγμασι συμμαχία με χώρες, όπως το Κατάρ και το Ιράν.
Η δυναμική μιας τέτοιας εξέλιξης δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστη και την Τουρκία, που παρείχε ασφάλεια στήριξης στο Κατάρ και προσπορίζονταν την πολύτιμη για την ίδια ρευστότητα σε συνάλλαγμα.
Με τις διαμορφούμενες αλλαγές, δεν είναι τόσο αυτονόητα αναγκαίος ο ρόλος της. Ομοίως και σε σχέση με το Ιράν και τις εκατέρωθεν διευθετήσεις τους για τους Κουρδικούς πληθυσμούς, των δύο αυτών χωρών.
Στο πλαίσιο των κυοφορούμενων και συντελούμενων αλλαγών στους διεθνείς συσχετισμούς, Πούτιν και Ερντογάν θα αναζητήσουν προσαρμογές και ρόλο.
Με την ουσιαστική συνύπαρξή τους μέχρι σήμερα σε Λιβύη και Συρία, έχουν πετύχει τη δορυφοροποίηση αυτών των δύο κρατών. Που εν πολλοίς, διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στον έλεγχο και την ένταση των μεταναστευτικών ροών.
Δε θα πρέπει να αιφνιδιάσουν κινήσεις, που θα περιλαμβάνουν την παροχή δικαιωμάτων στους Τατάρους της Κριμαίας. Είναι το αναγκαίο άλλοθι, που θωρακίζει συμφέροντα και προστατεύει το γόητρο των ενδιαφερομένων. Στοιχεία απαραίτητα για τη διατήρηση της εξουσίας. Ότι δηλαδή συγκινεί τον Ερντογάν.
***
Πολύκαρπος Αδαμίδης, Δικηγόρος, αν. Καθηγητής Κοινοτικού Δικαίου, Διεθνών Σχέσεων και Προμηθειών στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.