Η αλήθεια είναι πως ήταν τραβηγμένη αυτή η πρόσφατη δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Τραβηγμένη και, ίσως, παρεξηγήσιμη. Όχι επειδή επιχείρησε να την «αξιοποιήσει», διαστρεβλώνοντάς την πάντως, το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών. Αλλά επειδή έτσι είναι. Όπως, απ’ όποια όψη, και με όποιο πνεύμα κι αν την δεις. Κι εξ’ άλλου ήταν αχρείαστη, παντελώς αχρείαστη…
«Μπορεί να μην έχουμε το έδαφος εκείνο το οποίο ιστορικά θα μας αναλογούσε…» είπε την περασμένη Κυριακή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, για να συνεχίσει καλώντας τους γείτονες να σεβασθούν τις διεθνείς συνθήκες, θυμίζοντάς τους ότι η Χώρα μας «έχει λόγο και υπόσταση στην ΕΕ». Και πρώτα-πρώτα επί της ουσίας, επί του περιεχομένου της δήλωσης. Ποιο ακριβώς είναι «το έδαφος το οποίο ιστορικά θα μας αναλογούσε»; Πώς ορίζεται και πόθεν προκύπτει; Πόσο μακριά, πόσο παλιά θα πρέπει να πάμε για να το προσδιορίσουμε; Στις κτήσεις του Μεγαλέξανδρου ίσως; Ή μήπως στη Βυζαντινή επικράτεια; Γιατί από την νεότερη πολιτική ιστορία δεν προκύπτει κάτι σχετικό. Εκτός κι αν ο ΠτΔ αναφερόταν σε εκτός των ελληνικών συνόρων εδάφη στα οποία, για αιώνες, διαβίωνε συμπαγής ελληνικός πληθυσμός (Μικρά Ασία, Νότια Αλβανία, περιοχή Μοναστηρίου κλπ). Αλλά αν αυτό εννοούσε, τότε πάμε σε πολύ-πολύ επικίνδυνες ατραπούς. Όχι μονάχα ως προς ιστορικά, αλλά και ως προς τα σημερινά γεωπολιτικά δεδομένα. Καταλαβαινόμαστε…
Και για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι ένας καλός Πρόεδρος της ελληνικής Δημοκρατίας. Δραστήριος, ίσως υπερβολικά δραστήριος, «κινείται» πολύ περισσότερο απ΄ όλους τους προκατόχους του, δεν υπερβαίνει τις αρμοδιότητές του, μένει πάντα εντός του πλαισίου της εθνικής γραμμής επί παντός, κρατά με συνέπεια τις δέουσες ισορροπίες στο εσωτερικό πεδίο, έχει ευπρόσωπη παρουσία στο διεθνές. Καλά και άγια λοιπόν όλ’ αυτά. Όμως μιλάει πολύ, πάρα πολύ. Και συχνά, σχεδόν καθημερινά, με την όποια ευκαιρία. Και, τι τα θέλετε, όποιος μιλάει πολύ στην καλύτερη περίπτωση επαναλαμβάνεται. Στη χειρότερη «ξεφεύγει». Όπως καλή ώρα.
Μιλάει πολύ ο σημερινός ΠτΔ απευθυνόμενος, συνηθέστερα, στους γείτονές μας, στην Τουρκία, στην ΠΓΔΜ, στην Αλβανία, ανάλογα με τις ανάγκες της επικαιρότητας. Αλλά και στους εταίρους στην ΕΕ. Για να τους θυμίσει τις απέναντί μας υποχρεώσεις τους. Και καλά κάνει. Η υπερβολή όμως δεν είναι συνήθως για καλό, άσε που κρύβει και παγίδες. Και πάντως το μόνο που δεν χρειάζεται σήμερα είναι και η πιο απλή, ακόμη και η υπαινικτική αναφορά σε θέματα συνόρων. Αυτά τα θέματα τα οποία, ευτυχώς, θεωρούνται οριστικά κλειστά από την διεθνή κοινότητα, μετά τους δύο μεγάλους πολέμους. Ευτυχώς. Για τη Χώρα μας, για τον κόσμο ολόκληρο, για την ειρήνη στον κόσμο. Και επί τέλους, όταν εμείς οι ίδιοι ξορκίζουμε καθημερινά τους υπαρκτούς ή ακόμη και τους υποτιθέμενους αλυτρωτισμούς των άλλων, δεν πάει να τους βάζουμε από το παράθυρο. Έστω και παρά τη θέλησή μας. Δεν πάει ακόμη και να δίνουμε λαβές να μας προσάψουν κάτι τέτοιο…