Εάν ξυπνήσαμε με την είδηση ότι η Ρωσία κήρυξε τον πόλεμο στην Ουκρανία – και νιώσαμε το στομάχι μας να «βυθίζεται» – είμαστε μαζί μας.
Πολλοί από εμάς ελπίζαμε ότι η σύγκρουση πλήρους κλίμακας θα αποφευχθεί και, όπως είναι κατανοητό, η αβεβαιότητα σχετικά με το τι μπορεί ή δεν μπορεί να συμβεί στη συνέχεια είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί.
Η ψυχοθεραπεύτρια Λούσι Μπέρεσφορντ λέει ότι αν νιώθουμε συγκλονισμένοι αυτή τη στιγμή, αυτή είναι μια απολύτως αναμενόμενη αντίδραση.
«Οι άνθρωποι τείνουν να αισθάνονται πολύ καλύτερα όταν έχουν τον έλεγχο της ζωής. Καταστάσεις, όπως η πανδημία, και τώρα ο πόλεμος στην Ουκρανία, μπορούν να προκαλέσουν συναισθήματα άγχους, φόβου και υπερέντασης», λέει στην HuffPost UK.
«Οι άνθρωποι με δεσμούς με την Ουκρανία μπορεί να αισθάνονται αβοήθητοι. Και όποιος ακούει τις ειδήσεις και αισθάνεται την έντονη επικοινωνία και από τις δύο πλευρές, μπορεί να αισθανθεί ανησυχία ή πανικό. Και επειδή το άγχος μπορεί να μας επηρεάσει σωματικά, αφήνοντάς μας να νιώθουμε εξαντλημένοι και με κακή διάθεση, οποιοδήποτε άγχος εξακολουθεί να ελλοχεύει ως αποτέλεσμα της πανδημίας μπορεί τώρα να ενισχυθεί από αυτή τη νέα αίσθηση απειλής».
Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να αντιληφθούμε ότι σίγουρα δεν είμαστε οι μόνοι που βιώνουμε αυτά τα συναισθήματα.
Οσοι πέρασαν άσχημα με την καταιγίδα Eunice (σ.σ. ένας έντονος εξωτροπικός κυκλώνας που αποτελεί μέρος της ευρωπαϊκής περιόδου ανεμοθύελλας 2021–2022, η οποία ονομάστηκε έτσι από το Μετεωρολογικό Γραφείο του Ηνωμένου Βασιλείου στις 14 Φεβρουαρίου 2022), μπορεί επίσης να έχουν χαμηλά αποθέματα (ψυχικής υγείας), λέει η ψυχολόγος δρ. Τάρα Κουίν Σιρίλο. Και λαμβάνοντας υπόψη ότι παρακολουθούμε ενημερώσεις από μακριά, μπορεί επίσης να αντιμετωπίζουμε συναισθήματα αδυναμίας.
Ενθαρρύνει τους αναγνώστες να χρησιμοποιούν «αξιόπιστες πηγές πληροφόρησης» ώστε να μπορούν να διαχειριστούν τις αντιδράσεις τους στην ροή ειδήσεων...
«Ας κάνουμε διαλείμματα συμπεριλαμβανομένων των social media κι ας θέσουμε όριο στις συζητήσεις, όπως να μιλάμε άνευ ορίων την ώρα του γεύματος για τις ειδήσεις στην τηλεόραση».
Ίσως παραδόξως, η Μπέρεσφορντ προσθέτει ότι ένας τρόπος για να αντιμετωπίσουμε αυτά τα συναισθήματα είναι να «κλίνουμε σε αυτά».
«Αυτό είναι δύσκολο αλλά εξαιρετικά πολύτιμο», λέει. «Χρειάζεται θάρρος για να μείνουμε εκείνη την στιγμή με τα συναισθήματά μας, καθώς μπορεί να υπάρχει φόβος υπερβολής. Αλλά το να ψιθυρίζουμε ... «θα περάσει κι αυτό» στον εαυτό σου είναι πολύ αποτελεσματικό».
Συνιστά επίσης να κάνουμε έναν «έλεγχο σώματος» για να βγούμε από τις σκέψεις μας και να ”εισέλθουμε” στο σώμα μας.
«Ας καθήσουμε, ας κλείσουμε τα μάτια και προσεκτικά, πνευματικά, ας εξετάσουμε το σώμα μας από την κορυφή του κεφαλιού ως κάτω, κι ας αισθανθούμε πραγματικά το σώμα μας στην καρέκλα», λέει.
Μπορεί να νιώθουμε σαν να έχουμε διαβάσει κάθε συμβουλή αυτοφροντίδας κάτω από τον ήλιο μετά τα δύο τελευταία χρόνια, αλλά η ίδια λέει ότι είναι ακόμα σημαντικό να έχετε τα βασικά (που χρειαζόμαστε) όπως πρέπει.
«Ας προσδιορίσουμε αν καταπραΰνουμε τον εαυτό μας, π.χ. με ποτό, ναρκωτικά, φαγητό, κοινωνική απόσυρση κι ας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να σταματήσουμε», λέει. «Ο ”κύκλος της απόδρασης” δεν μας εξυπηρετεί».
Το να νιώθουμε ότι θέλουμε να βοηθήσουμε – αλλά δεν ξέρουμε πώς – μπορεί να αυξήσει τα αισθήματα ανικανότητας, έτσι η δρ δρ. Τάρα Κουίν Σιρίλο συνιστά να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε.
«Υπάρχουν μερικά βασικά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε», λέει. «Μπορεί να γνωρίζουμε ανθρώπους από την Ουκρανία που ανησυχούν για τους αγαπημένους τους. Ας κάνουμε ένα τσεκ σ′ αυτούς. Ας τους ενημερώσουμε ότι είμαστε εδώ για να (τους) ακούσουμε ή να (τους) μιλήσουμε εάν χρειάζεται. Υπάρχει κάτι πρακτικό που μπορούμε να κάνουμε;»