Αφορμή για αυτό το blog, είναι η είδηση που παρακολούθησα πριν λίγες ημέρες πως ένα νεογέννητο μωρό βρέθηκε νεκρό σε ακάλυπτο πολυκατοικίας λίγες ώρες μετά την γέννησή του.
Είναι απίστευτη η βιαιότητα που μπορεί να προκαλέσει ο άνθρωπος στο είδος του, ειδικά δε στην πιο ανυπεράσπιστη μορφή του, που είναι η βρεφική ηλικία. Η παραπάνω είδηση συνέπεσε με την κατάθεση νομοσχεδίου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α για την υιοθεσία παιδιών από άτομα του ίδιου φύλου.
Σε αυτό το ζήτημα πολλοί από εμάς σίγουρα θα έχουμε πολλές και διαφορετικές απόψεις, όμως επιτρέψτε μου να σας κάνω μια ερώτηση:
Αν είχατε μπροστά σας ένα κόκκινο κουμπί και είχατε την επιλογή το βρέφος που πέθανε μόνο του στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας να το σώσετε και να επιλέξετε από τον άδικο χαμό του να μεγαλώσει από 2 μπαμπάδες ή 2 μαμάδες, θα πατούσατε το κόκκινο κουμπί για να σωθεί;; - Η απάντηση είναι ξεκάθαρη τουλάχιστον για εμένα, πως ΝΑΙ θα πατούσα το κόκκινο κουμπί να σωθεί και να μεγαλώσει με αγάπη και στοργή έχοντας για γονείς άτομα του ιδίου φύλου.
Αν κάποιος έχει διαφορετική άποψη, δεν ανήκει στην σφαίρα του ανθρώπινου είδους που σέβεται την ζωή.
Το ζήτημα της αναδοχής αφορά ξεκάθαρα την πολιτεία, κανείς άλλος δεν χρειάζεται να εμπλακεί. Θα μπορούσα να επισημάνω επιστήμονες που καταρρίπτουν τους μύθους πως αν κάποιο παιδί μεγαλώσει από άτομα του ίδιου φύλου, δεν θα μεγαλώσει φυσιολογικά, όμως δεν χρειάζεται να παραθέσω τίποτα – καταθέτω την άποψη μου πρωτίστως ως πολίτης αυτής της χώρας και ως άνθρωπος που σέβεται την ζωή.
Είναι πολύ σκληρό που ακόμη και σήμερα υπάρχουν παιδιά που τα στοιβάζουν στις δομές του κράτους ετερόφυλοι γονείς, που για κάποιους ίσως η ζωή να μην τα έφερε καλά και δεν μπορούν να τα μεγαλώσουν. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που γίνονται γονείς κατά λάθος, με αποτέλεσμα αυτά τα παιδιά να σημαδεύονται για όλη τους τη ζωή, διότι πολύ απλά δεν είναι όλοι οι άνθρωποι να γίνουν γονείς.
Οπότε ναι, δηλώνω υπέρ στο να δώσει η πολιτεία το δικαίωμα κάτω υπό τις σωστές προϋποθέσεις και κριτήρια να μεγαλώνουν και να υιοθετούν παιδιά άτομα του ιδίου φύλου, είμαι βέβαιος πως αυτά τα παιδιά θα μεγαλώσουν το ίδιο σωστά όπως και τα παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειας με έναν μπαμπά και μια μαμά.
Προσωπικά ακόμη δεν είμαι γονέας, όμως όταν το πλήρωμα του χρόνου έρθει και γίνω θα υποστηρίζω την ίδια άποψη, και είναι θετικό που όλο και περισσότεροι άνθρωποι εκφράζουν δημόσια την άποψή τους για θέμα της αναδοχής - είμαι αισιόδοξος πως αν και με μικρά βήματα η κοινωνία μας γίνεται μέρα με τη μέρα λίγο παραπάνω ανθρώπινη.
Οι αρνητές τύπου Τσιάρτα αυτού του δικαιώματος σκέφτεστε δυστυχώς εγωιστικά, περιχαρακωμένα και φοβικά σε μια θετική εξέλιξη που δεν την επιτάσσει κανείς άλλος, παρά μόνο η ίδια η ζωή.
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να θυμηθούμε την ιστορία του Zach Wahls, ο οποίος μεγάλωσε με 2 μαμάδες. Ο Zach στα 19 του φοιτητής πριν μερικά χρόνια του πανεπιστήμιου της Iowa, μιλά στη Βουλή των Αντιπροσώπων της πολιτείας του, για το πώς είναι να μεγαλώνει με 2 μαμάδες και πως αυτό δεν τον έχει επηρεάσει πουθενά σε κανέναν τομέα της ζωής του κοινωνικό ή επαγγελματικό.
Δείτε στο βίντεο την ομιλία του: