Αν μιλήσεις για ναυάγιο στην εξωτερική πολιτική της Κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, μάλλον μέσα είσαι. Καθώς με τον αποκλεισμό της Χώρας μας από την διεθνή διάσκεψη του Βερολίνου για το Λιβυκό, γράφτηκε απλώς η τελευταία (ως τώρα…) πράξη του «δράματος». Την διάσκεψη στην οποία και ποιος δεν μετέχει. Μέχρι Βραζιλία, Αλγερία, Εμιράτα και Κογκό να φανταστείς. Η Ελλάδα όμως, παρ’ ό, τι Χώρα της περιοχής με αμεσότατο και «ειδικό» ενδιαφέρον, όχι. Κατ’ απαίτηση της Τουρκίας λένε οι πληροφορίες. Στην οποία όμως απαίτηση η διοργανώτρια Γερμανία υπέκυψε. Εις βάρος της ζωτικών συμφερόντων της Χώρας μας. Της φίλης και συμμάχου και εταίρου στην ΕΕ Χώρας μας. Και τούτο παρά το γεγονός ότι το ζητήσαμε επιμόνως, όπως αρμοδίως διευκρινίστηκε…
Είχε προηγηθεί η επίσκεψη-φιάσκο στις ΗΠΑ. Εκεί όπου ο βουβός ρόλος του Πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο, «στο φόντο» της συνέντευξης τύπου του Ντόναλντ Τραμπ δεν έκανε, ασφαλώς, υπερήφανους τους έλληνες. Εκεί όπου ο Μητσοτάκης είχε τη φαεινή ιδέα να δηλώσει «προβλέψιμος σύμμαχος» στην αμερικανό. Σε ποιον; Στον κατ’ εξοχήν απρόβλεπτο ηγέτη ο οποίος μάλιστα επαίρεται γι αυτό, και μάλλον περιφρονεί τους προβλέψιμους. Εκεί όπου ο Μητσοτάκης επικαλούμενος το Διεθνές Δίκαιο, ζήτησε την συμβολή του Τραμπ για τα ελληνοτουρκικά. Από ποιον; Από τον ηγέτη που, προκλητικά και με καμάρι γράφει στα παλιά του τα παπούτσια το Διεθνές Δίκαιο. Εκεί όπου ο Μητσοτάκης κατέληξε στο συμπέρασμα πως οι ΗΠΑ πρόκειται να αναλάβουν διαμεσολαβητικό ρόλο ανάμεσα στην Αθήνα και στην Άγκυρα. Για να τον διαψεύσει κατάμουτρα ο αμερικανός πρεσβευτής. Εκεί όπου ο Μητσοτάκης δήλωσε την στήριξή του στον Τραμπ για την δολοφονία του Κασέμ Σουλεϊμανί. Για να προκαλέσει το οξύ διάβημα διαμαρτυρίας της ιρανικής κυβέρνησης. Εκεί όπου, πάντως, μπήκαμε στην ουρά για την αγορά των F 35! Και όπου δώσαμε, από τα περισσεύματά μας(!), 2,2 εκατομμύρια ευρώ στην Θεολογική Σχολή της Βοστώνης! Περιμένοντας, προφανώς, ως ανταπόδοση, τα ψηφαλάκια των ομογενών.
Αλλά εντάξει. Ο Μητσοτάκης έχει μαζέψει σωρό τις διεθνείς φραστικές καταδίκες του μνημονίου ανάμεσα στην Τουρκία και στην Λιβύη. Ως εκεί. Κατά τα λοιπά στον Ταγίπ Ερντογάν ανατίθεται, από τις μεγάλες δυνάμεις, ρόλος διαμεσολαβητή ανάμεσα στις αντιμαχόμενες δυνάμεις στην Λιβύη. Παρ’ ότι σκανδαλωδώς εκτεθειμένος υπέρ της εξουσίας της Τρίπολης. Και βέβαια εκείνος μετέχει πρωταγωνιστικά στην διάσκεψη του Βερολίνου. Αν τώρα εμείς εδώ, παρ’ όλ’ αυτά, βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα πως ο τούρκος Πρόεδρος είναι διεθνώς απομονωμένος, μάλλον είναι δικό μας το πρόβλημα.
Θα μπορούσε να πει κανείς, πως η ελληνική διπλωματία περνάει, αυτό τον καιρό, μια κακή φάση. Ίσως είναι ανάδρομος ο Ερμής, ποιος ξέρει. Αν δεν ήταν ολοφάνερο ότι δεν υπάρχει σαφής στρατηγική στις διεθνείς σχέσεις της Χώρας. Κι ότι τρέχουμε, απλώς, δίχως επιτυχία μάλιστα, πίσω από τις εξελίξεις. Αν σ΄ αυτό προσθέσεις και την επιρρέπεια στις διπλωματικές γκάφες του Πρωθυπουργού, μπορείς να φοβάσαι και τα χειρότερα…