Η ανάλυση ή η ανάγνωση της πολιτικής πραγματικότητας γίνεται προνόμιο όταν χάνεται η πρακτική λογική κι η κομματική ταυτότητα υπερτερεί. Αλλιώς είναι απλώς σωστά εννοούμενη αντίληψη.
Στις Ευρωεκλογές τιμωρήθηκε ο εμφυλιοπολεμικός λόγος που έσπειρε μόνο διχόνοια τα τελευταία χρόνια και δημιούργησε ακραίο φανατισμό. Κι αυτός ο άκρατος παλαιομοδίτικος κομματικός ερασιτεχνισμός.
Κι όμως λίγες μέρες πριν από τις Eθνικές Εκλογές:
1. Κάποιοι εξακολουθούν να γράφουν ως αν τίποτα να μην έχει αλλάξει, με την ίδια φανατική αντίληψη.
2. Άλλοι, φανατικοί επικριτές διαχρονικά των Διοικήσεων της Ελλάδας στα γραπτά τους, δεν θέλουν να συμμετάσχουν στις εκλογές (αλλά διατηρούν ως δια μαγείας το δικαίωμα τους να καθυβρίζουν κάθε τι που έχει να κάνει με τον τρόπο λειτουργίας της).
3. Μερικοί έχουν γίνει όψιμα πιο τιμητές και από τους μουτζαχεντίν ως προς το πρόσωπο του - όπως όλα συνηγορούν - επόμενου Πρωθυπουργού της χώρας.
Σε εθνικές εκλογές που παρουσιάζουν προεκλογικό ενδιαφέρον συνοικιακών εκλογών δυστυχώς ακούγονται ελάχιστα θέματα ουσίας. Είναι σαν να έχουμε λησμονήσει όλοι ότι το Σύνδρομο του Σαλιγκαριού μεσουρανεί στην Οικονομία κι ότι η απόλυτη ζουγκλοποίηση χαρακτηρίζει την Κοινωνία.
Κι όμως, ας είμαστε όλοι σίγουροι, ότι οι πολίτες μαζικά την Κυριακή θα δώσουν πάλι το ίδιο μήνυμα που έδωσαν στις Ευρωεκλογές. Κι ας είμαστε όλοι σίγουροι ότι πλέον δεν θα κινούνται με βάση τις απόψεις των φανατικών. Αλλά την σοφία της εμπειρίας των τελευταίων ετών.
Όλοι μας, είτε χτυπηθήκαμε πολύ είτε χτυπηθήκαμε λίγο από την κρίση, έχουμε πλέον «γαλόνια επιβίωσης». Κανείς, πουθενά στο ανεπτυγμένο κόσμο δεν έζησε την Κρίση που ζήσαμε εμείς. Κανείς δεν την έζησε στην εποχή της Τεχνολογίας. Κανείς δεν μπορεί πλέον το 2019 να κοροϊδέψει την πλειοψηφία των ψηφοφόρων της Ελλάδας.
Από τη Δευτέρα 8 Ιουλίου κάνουμε μια νέα αρχή. Ελπίδα μου είναι να είναι ένα νέο βιβλίο. Όχι απλώς ένα νέο κεφάλαιο. Ήδη με φίλες και φίλους που έχουμε την ίδια αφετηρία διαφωνούμε στη συνταγή της επόμενης μέρας. Με κοινό χαρακτηριστικό την κούραση των δέκα ετών από την μία πλευρά και την ανάγκη για μια διαφορετική νοοτροπία από την άλλη όλοι ζητάμε έναν άλλον δρόμο. Το μυστικό, όμως, κρύβεται με πιο μεταφορικό μέσο θα τον διασχίσουμε.
Προσωπικά θεωρώ ότι η μοναδική κατεύθυνση είναι μέσω υιοθέτησης ρηξικέλευθων, καινοτόμων ιδεών οι οποίες θα γίνουν λύσεις. Αναγνωρίζω ότι μια τέτοια λογική έχει ένα ρίσκο αλλά φοβάμαι ότι μια άλλη πρακτική απλά θα διατηρήσει την αργή πρόοδο. Διότι νομοτελειακά πρόοδος θα έρθει. Το θέμα είναι η μορφή της κι ο χρόνος που θα γίνει αντιληπτή από την Κοινωνία.
Εμείς πρέπει -κι οφείλουμε στην ιστορία μας και στον εαυτό μας- να γράψουμε, λοιπόν, ένα νέο βιβλίο. Όταν εξακολουθούμε να ζούμε σε μια φοβική κοινωνία υπό το άγχος των κατασχέσεων, με 6 στους 10 πολίτες να οφείλουν στην εφορία και με τράπεζες όπου από την μια πλευρά λείπει μια συγκεκριμένη μοναδική επιχειρηματική φιλοσοφία από την άλλη βασιλεύει η αναλγησία έχουμε πολλά περισσότερα να χάσουμε διατηρώντας τις ενδεδειγμένες λύσεις των Συμμάχων από το να τους εντυπωσιάσουμε με τα αποτελέσματα των δικών μας αποφάσεων. Διότι στην εποχή της αφθονίας θα ήταν θανάσιμο λάθος εμείς να επιζητάμε αλλαγή ανάλογη μετακομμουνιστικής χώρας.