Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, στις Η.Π.Α., ο Πρόεδρος Ντόναλτ Τραμπ πρότεινε οι εκπαιδευτικοί να φέρουν όπλα προκειμένου να αποτρέπουν σφαγές σε σχολικές μονάδες. Είναι γεγονός πως στην εν λόγω χώρα έχουν κατά το παρελθόν συμβεί αποτρόπαια γεγονότα σε σχολεία, τα οποία έχουν αφήσει άναυδο ολόκληρο τον πλανήτη, τούτο όμως δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση δικαιολογία για να τεθούν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα υπό την επιτήρηση ένοπλων εκπαιδευτικών! Η δουλειά άλλωστε των δασκάλων δεν είναι να διδάξουν τη χρήση των όπλων αλλά το πώς αυτά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελέσουν το μέσο επίλυσης διαφορών ή επιβολής απόψεων.
Μπορεί ό,τι δε λύνεται να κόπτεται κατά τον Μέγα Αλέξανδρο, όμως κανένας γόρδιος δεσμός σε μια ευνομούμενη πολιτεία και ειδικότερα στον ευλογημένο χώρο ενός εκπαιδευτηρίου δεν δικαιολογεί τη χρήση βίας προκειμένου να επιλυθεί, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά. Σχεδόν καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών βίας σε σχολεία με αυξητική τάση κάτι που, αν κι ευχόμαστε να αποδειχτεί λανθασμένη διαπίστωση, μας δείχνει πως βρισκόμαστε στην απαρχή μιας αλυσίδας ενδεχομένως ακόμα σοβαρότερων περιστατικών. Δεν είναι στις προθέσεις μας να διερευνήσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες λαμβάνουν χώρα τα περιστατικά αυτά, μπορούμε όμως να θέσουμε προς συζήτηση μια σειρά προβληματισμών για το ποιες είναι ορισμένες από τις αιτίες που οδηγούν στην εν λόγω εξέλιξη στον ελλαδικό χώρο προκειμένου να μη χρειαστεί στο μέλλον να εγκαταστήσουμε κι εμείς ανιχνευτές μετάλλων στις εισόδους των σχολείων κατά τα πρότυπα των Η.Π.Α.
Στη σύγχρονη εποχή, στις τσιμεντένιες πόλεις με τους έντονους ρυθμούς της ζωής, η ανάγκη των γονέων για να παρέχουν στα παιδιά τους τις καλύτερες δυνατές συνθήκες εκπαίδευσης, μόρφωσης και διαβίωσης τούς ωθεί να αναλαμβάνουν πολλές εργασιακές υποχρεώσεις με αποτέλεσμα οι ώρες που διαθέτουν σε καθημερινή βάση για τα ίδια τους τα παιδιά να είναι ελάχιστες. Κάθε παιδί όμως, έχοντας ανάγκη ένα πρότυπο πάνω στο οποίο θα στηριχτεί για να οικοδομήσει το χαρακτήρα του, αντικαθιστά την έλλειψη του γονεϊκού προτύπου με όποιο πρότυπο μπορεί να θεωρήσει ιδανικό και είναι στη διάθεσή του. Είναι σχεδόν βέβαιο πως θα στραφεί στα εξωραϊσμένα ινδάλματα που προβάλει η τηλεόραση και το Χόλυγουντ για να καλύψει το κενό, ενώ θα συνδράμει σε σημαντικό βαθμό προς την κατεύθυνση αυτή και η βιομηχανία των πολεμικών παιχνιδιών και των παιχνιδιών βίας στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τα κινητά τηλέφωνα. Ο ανέξοδος και ατιμώρητος θάνατος του αντιπάλου στον ψηφιακό κόσμο των υπολογιστών ή στον κόσμο της μεγάλης οθόνης επιβάλλεται ως πιθανή πραγματικότητα σιγά σιγά στο υποσυνείδητο των νέων ανθρώπων που αδυνατούν να κατανοήσουν πως οι συνέπειες όλων αυτών των πράξεων στους εικονικούς κόσμους που προβάλλονται δεν μπορεί να είναι σε καμία περίπτωση ίδιες με τον αληθινό κόσμο που ζουν κι αναπνέουν.
Είναι γεγονός πως ως ατομικές οντότητες θεωρούμε ότι η άποψή που ο καθένας από εμάς έχει διαμορφώσει για τον κόσμο γύρω του είναι η σωστή και η αληθινή. Τις πεποιθήσεις μας αυτές συχνά να επιθυμούμε να τις επιβάλουμε ή έστω να τις γνωστοποιήσουμε στον περίγυρό μας με σκοπό να βρούμε υποστηρικτές ή απλώς όμοιους ανθρώπους με μας. Το να κοινωνήσει κανείς όμως την άποψή του απαιτεί να έχει αφενός την κατάλληλη παιδεία για να το κάνει κι αφετέρου να διαθέτει και την ικανότητα να τεκμηριώσει το ορθό των σκέψεών του. Έχουν όμως τα παιδιά σήμερα αυτές τις ικανότητες; Κι αν όχι, σε ποιες μεθόδους θα καταφύγουν προκειμένου να επιτύχουν το σκοπό τους;
Σε μια κοινωνία όπως η σημερινή, στην οποία επικρατεί σύγχυση και η Παιδεία ταυτίζεται με την Εκπαίδευση και που έχουμε μετουσιώσει σε στόχο ζωής να έχουμε στα χέρια μας ελέγχους προόδου γεμάτους στρογγυλά εικοσάρια μετατρέποντας τους μαθητές σε μηχανές, η καλλιέργεια τόσο της κριτικής σκέψης όσο και η ενστάλαξη κοινωνικών αλλά και ανθρωποκεντρικών αξιών στο θυμικό των νέων ανθρώπων μοιάζει δευτερευούσης σημασίας. Η συναισθηματική αφετηρία των ανθρώπων της νέας γενιάς που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στις σχολικές αίθουσες για να εκπαιδευτεί ώστε να αναλάβει αύριο το μέλλον και τα ηνία της χώρας, μοιάζει να έχει μετατοπιστεί σε περιοχές που ολοένα και ξεφεύγουν από το ανθρώπινο και παρεκκλίνουν στο βουλητικό και στο ατομικό συμφέρον. Ο μαθητής που δεν μπορεί να επιβληθεί με τον λόγο του επιβάλλεται στις μέρες μας με τη βία! Έχει δυστυχώς «εκπαιδευτεί» να βρίσκει την εύκολη λύση χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες των πράξεών του, μιας κι αυτές μοιάζει λίγο πολύ πως θα μείνουν ατιμώρητες, άλλωστε τόσοι και τόσοι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου (και όχι μόνο αυτοί) βλέπουμε κάθε μέρα να βγαίνουν από τη φυλακή λόγω… υπερπλήρωσης των κελιών!
Τα περιστατικά βίας στα σχολεία θα πρέπει να μας συγκλονίσουν όλους. Θα πρέπει να αποτελέσουν την αφορμή σε κάθε πολίτη αυτού του τόπου για να αναλογιστεί τι μέλλον θέλει για την κοινωνία μας. Είναι προτιμότερο να εγκαταστήσουμε αυτόβουλα σε κάθε οικογένεια, στην οικογένειά μας ο καθένας, έναν «ανιχνευτή παιδείας» και να αναλογιστούμε το μέγεθος της ευθύνης που μας αναλογεί, να ασχοληθούμε με την αληθινή ανατροφή των παιδιών μας με πρότυπα που να προσεγγίζουν το ιδανικό, παρά να εγκαταστήσουμε σε μερικά χρόνια από σήμερα ανιχνευτές μετάλλων στα προαύλια των σχολικών μονάδων. Η ευθύνη μάς βαραίνει όλους, τα φαινόμενα της βίας δεν είναι ξένα, μας χτυπούν την πόρτα κι οφείλουμε να τα κρατήσουμε έξω από αυτή!