Ένας ακόμη νέος οδηγήθηκε στην αυτοχειρία από το «ανθρωπόμορφο» τέρας της βίας και του εκφοβισμού. Είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο πια ότι σε αυτήν τη μάχη πρέπει να συστρατευτούμε όλοι. Γονείς, δάσκαλοι, μαθητές, κοινωνικοί φορείς, όλοι. Και να επαγρυπνούμε διαρκώς, σαν φρουροί σε κρίσιμη διάβαση, για την καταπολέμησή του. Για τον εντοπισμό, για την στήριξη, για την ανακάλυψη της ύπουλης και υπόγειας κίνησής του, τόσο προσεκτική που δυσκολεύεται κάποιος να την εντοπίσει και να την αποκαλύψει ακόμη και μετά από μία τραγωδία.
Η αδόκητη απώλεια του 15χρονου κατέδειξε κάτι που γνωρίζαμε ήδη, αλλά κάναμε ότι δεν το βλέπαμε. Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης 1 στα 3 παιδιά πέφτει θύμα εκφοβισμού εντός σχολικού περιβάλλοντος, και στην Ελλάδα 1 στους 3 μαθητές δέχεται σωματικό εκφοβισμό, ενώ λεκτικό εκφοβισμό δέχονται περισσότεροι από τους μισούς μαθητές.
Η ψυχολογική βία, ο λεκτικός εκφοβισμός δεν περιορίζονται μόνο στις σχολικές αυλές και τη φυσική συνύπαρξη. Εισβάλλουν με ταχύτητα στις ομάδες του Viber, στις συνομιλίες του Instagram, στα groups του Facebook και αναζητούν θύματα σε όλο και πιο μικρές ηλικίες. Κατά τη διάρκεια συνεδρίου, ο ιδρυτής του ιδρύματος «Καρολίνα», Πάολο Πίκιο, μίλησε για την κόρη του, το πρώτο αναγνωρισμένο θύμα του ηλεκτρονικού εκφοβισμού στην Ιταλία. Μετά την απώλεια της, το 2013, ο Πάολο Πίκιο, αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα κατά του σχολικού εκφοβισμού ιδρύοντας ένα εξειδικευμένο κέντρο στο Μιλάνο για την θεραπεία των παιδιών και των νέων ανθρώπων που έχουν ανάγκη υποστήριξης ως συνέπεια του προβλήματος.
Την ίδια ώρα, στον ρόλο του Σίσυφου, η Ε.Ε. κυνηγάει να πιάσει την πέτρα του ψηφιακού εκφοβισμού που προηγείται και κυλάει με ταχύτητα στην πλαγιά του βουνού. Αναζητεί τρόπους για να προστατεύσει τα παιδιά, δίχως να γνωρίζει καν την έκταση του προβλήματος. Στη χώρα μας, ακόμη αναζητούμε τον τρόπο εφαρμογής του GDPR, ο οποίος και ανεβάζει το όριο ηλικίας συμμετοχής των παιδιών στα κοινωνικά δίκτυα, αν και αυτό αποτελεί ούτε καν παυσίπονο για την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι πολύ πιο δύσκολο και σύνθετο, πιο απαιτητικό σε σχέση με τις αναιμικές προσπάθειες αντιμετώπισής του. Όπως προαναφέρθηκε απαιτεί τη συμμετοχή όλων και μάλιστα τώρα, καθώς κανείς δεν γνωρίζει πόσο θα επεκταθεί αύριο στα ψηφιακά μονοπάτια, όπου και θα είναι πολύ πιο δύσκολο να καταπολεμηθεί.