Παράκτιοι παγετώνες της Ανταρκτικής, διαλύουν παγόβουνα ταχύτατα, με αποτέλεσμα η φύση, να μην προλαβαίνει να αναπληρώσει τους πάγους που καταρρέουν. Διπλασιάζονται συνεπώς οι εκτιμήσεις, για απώλειες της μεγαλύτερης επιφάνειας πάγου στον κόσμο, τα τελευταία 25 χρόνια, σύμφωνα με δεδομένα δορυφορικής ανάλυσης της Τετάρτης, 10 Αυγούστου.
Μελέτη με επικεφαλής ερευνητές της NASA, κοντά στο Λος Άντζελες, εγείρει νέες ανησυχίες αναφορικά με το πόσο γρήγορα η κλιματική αλλαγή αποδυναμώνει τις πλωτές επιφάνειες πάγου της Ανταρκτικής, επιταχύνοντας την άνοδο της στάθμης της θάλασσας.
Bασικό εύρημα της μελέτης, αποτέλεσε το γεγονός ότι η καθαρή απώλεια πάγου της Ανταρκτικής, είναι εξίσου μεγάλη με την καθαρή ποσότητα πάγων, που ήδη λιώνουν, εξαιτίας της υπερθέρμανσης των ωκεανών.
Συνολικά, η μάζα του πάγου της Ανταρκτικής, έχει συρρικνωθεί κατά δώδεκα τρισεκατομμύρια τόνους από το 1997, νούμερο διπλάσιο από την τελευταία επιστημονική εκτίμηση.
Η καθαρή απώλεια του στρώματος πάγου της ηπείρου, μόνο κατά το τελευταίο τέταρτο του αιώνα, εκτείνεται σε σχεδόν 37.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή μια έκταση σχεδόν όσο η Ελβετία, σύμφωνα με τον Τσαντ Γκριν, επικεφαλής συγγραφέα της μελέτης.
«Η Ανταρκτική καταρρέει απ΄άκρη σ’άκρη», προειδοποιεί ο Γκριν σε ανακοίνωση της NASA. Οι συνέπειες ενδέχεται να είναι τεράστιες, καθώς η Ανταρκτική κατέχει το 88% του δυναμικού της στάθμης της θάλασσας.
Πλωτές επιφάνειες παγωμένου γλυκού νερού, που συνδέονται με τη στεριά, χρειάζονται χιλιάδες χρόνια για να σχηματιστούν και να λειτουργήσουν ως ερείσματα που συγκρατούν τους παγετώνες, οι οποίοι υπό άλλες συνθήκες θα ξεγλιστρούσαν στον ωκεανό, προκαλώντας την άνοδο της στάθμης της θάλασσας.
Διαφυλάσσοντάς τις επιφάνειες, ο φυσικός κύκλος ανάπλασης διατηρεί σταθερό το ρυθμό του. Τις τελευταίες δεκαετίες, ωστόσο, η υπερθέρμανση των ωκεανών επέφερε τη λέπτυνση των επιφανειών πάγου.
Για την ανάλυσή της, η ομάδα του Γκριν εξέτασε δορυφορικές εικόνες από ορατά, θερμικά-υπέρυθρα μήκη κύματος και ραντάρ, προκειμένου να χαρτογραφήσει τη διαδρομή των παγετώνων από το 1997, με ακρίβεια μεγαλύτερη από ποτέ. Οι απώλειες ήταν τέτοιες, ώστε οι ερευνητές θεωρούν απίθανο η Ανταρκτική να επανέλθει στα προ του 2000 επίπεδα παγετώνων, μέχρι το τέλος του αιώνα.
Το φαινόμενο παρουσιάστηκε εντονότερο στη Δυτική Ανταρκτική, περιοχή που επλήγη περισσότερο από τα θερμαινόμενα ωκεάνια ρεύματα. Ωστόσο, και στην Ανατολική Ανταρκτική, η κατάσταση παραμένει κρίσιμη.
Στα γεγονότα της Ανατολικής Ανταρκτικής, που αιφνιδίασαν την ανθρωπότητα, συγκαταλέγεται η κατάρρευση και η αποσύνθεση της τεράστιας υφαλοκρηπίδας πάγου Conger-Glenzer, τον Μάρτιο του 2022.
Ο Έρικ Γουλφ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, επεσήμανε ότι «Τα καλά νέα είναι ότι αν διατηρήσουμε τους δύο βαθμούς υπερθέρμανσης του πλανήτη, όπως υπόσχεται η συμφωνία του Παρισιού, η άνοδος της στάθμης της θάλασσας θα εξακολουθήσει να είναι μέτρια».
Ωστόσο, η αποτυχία περιορισμού των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, εγείρει τον κίνδυνο ανόδου της στάθμης της θάλασσας, μέσα τους επόμενους αιώνες.