Στις 15 Νοεμβρίου 1999 η ΑΕΚ υποδέχτηκε τον Ολυμπιακό στο γήπεδο «Νίκος Γκούμας» της Νέας Φιλαδέλφειας. Ο αγώνας ήταν ταραχώδης καθότι διεξήχθη μεσούσης της εποχής του ελληνικού ποδοσφαίρου κατά την οποία ο Ολυμπιακός «έπρεπε» να κερδίζει πάση θυσία. Ο αλησμόνητος διαιτητής Δημητρόπουλος πυροδότησε πολλές αντιδράσεις από την πλευρά των γηπεδούχων ενώ μετά τη λήξη, ο σωματοφύλακας του προέδρου της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, ο οποίος φερόταν να βρίσκεται στη σφαίρα επιρροής της διοίκησης του Ολυμπιακού, πυροβόλησε στον αέρα στο εντευκτήριο των επισήμων.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε κατέλθει επίσημα σε νεκρική φάση. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια αφύπνισης και κινητοποίησης της πολιτείας, οι παίκτες της ΑΕΚ που αγωνίζονταν με την Εθνική Ελλάδος, Ηλίας Ατματσίδης, Ντέμης Νικολαΐδης, και Μιχάλης Κασάπης ανακοίνωσαν την αποχώρησή τους από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάσταση.
Τις επόμενες ημέρες πολλοί τους επέκριναν με το επιχείρημα ότι ο πατριωτισμός που προϋποθέτει η συμμετοχή στην Εθνική ομάδα πρέπει να μένει έξω από τις εγχώριες έριδες και τις διαφορές. Είναι όμως έτσι; Η προάσπιση ηθικών αξιών δεν είναι μέρος του πατριωτικού καθήκοντος; Οι τρεις τους επέμειναν ότι αυτό ήταν το μόνο μέσο που διέθεταν για να ευαισθητοποιήσουν το κοινό και να πιέσουν προς μία διέξοδο. Αγνοώντας το προσωπικό κόστος, οι τρεις επαγγελματίες ποδοσφαιριστές χάραξαν με αυτοθυσία μια αμφιλεγόμενη πορεία, δηλώνοντας ότι δεν είναι όλοι ίδιοι.
Στις 19 Αυγούστου 2017, ο Γιάννης Αντετοκούμπο ανάρτησε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Fecebook ότι δεν θα συμμετάσχει στο Ευρωμπάσκετ του Σεπτεμβρίου λόγω τραυματισμού. Η ελληνική Ομοσπονδία αντέδρασε σπασμωδικά κατηγορώντας την ομάδα των Bucks για «οργανωμένο σχέδιο». Οι τόνοι ανέβηκαν, ορισμένοι θερμόαιμοι στα κοινωνικά δίκτυα λοιδόρησαν τον Αντετοκούμπο, παρά το γεγονός ότι πριν λίγο καιρό τον αποθέωναν, οι γνωστοί «φιλελέφτ» βρήκαν αφορμή να πουν ότι «δεν αξίζει στους Έλληνες ο Γιάννης» (κάποιος γραφικός ενέπλεξε στη συζήτηση μέχρι και τον Αρτέμη Σώρρα για να τεκμηριώσει την απαξίωσή του προς τους Έλληνες) και το εθνικό σπορ της μιζέριας και της διχόνοιας πήρε και πάλι μπρος, «δι' ασήμαντον αφορμή».
Η περίπτωση του Αντετοκούμπο και των τριών της ΑΕΚ έχει μία βασική ομοιότητα: όλοι τους ήθελαν να φορέσουν το εθνόσημο αλλά όλοι τους -για διαφορετικούς λόγους- έπρεπε να κάνουν ένα βήμα πίσω. Αυτό δεν τους έκανε λιγότερο πατριώτες ούτε μπορεί να είναι αιτία αφορισμών κι ανέξοδης κριτικής. Κάθε άνθρωπος σταθμίζει ετεροβαρείς μεταβλητές και αποφασίζει με κριτήρια που γνωρίζει εκείνος καλύτερα από τους άλλους. Η επιλογή τους πρέπει να γίνεται σεβαστή.
Το πιθανότερο είναι ότι ο Αντετοκούμπο δέχτηκε την επιρροή του εργοδότη του. Αυτό όμως δεν είναι μεμπτό. Η ασφάλεια και η υγεία ενός αθλητή αποτελούν προτεραιότητά διότι του εξασφαλίζουν τη δυνατότητά του να αγωνίζεται, δηλαδή να εργάζεται. Ατυχής ήταν η επιλογή του να το ανακοινώσει ο ίδιος μέσω των κοινωνικών δικτύων αντί να αφήσει αυτή τη δουλειά στους αρμόδιους, δηλαδή στην Ομοσπονδία και τον προπονητή, με τους οποίους κάθε παίκτης πρέπει να έχει στενή συνεργασία και σχέση εμπιστοσύνης. Ένα μεμονωμένο συμβάν όμως δεν δικαιολογεί τόσο θόρυβο. Άλλωστε, είναι πολύ νέος ακόμα και το μέλλον του ανήκει.
Από την άλλη, η ίδια η Ομοσπονδία επέλεξε να εισέλθει σε μια αντιπαράθεση γοήτρου με τους Bucks και με το NBA παρά το γεγονός ότι δεν είχε τίποτα να κερδίσει από αυτήν. Ο συνωμοσιολογικός χαρακτήρας που προσέδωσε η ανακοίνωσή της στην τροπή των γεγονότων δημιούργησε αρνητικό κλίμα στο κοινό. Από τη στιγμή που ο παίκτης αποφάσισε, η συνέχιση της διαφωνίας βλάπτει όλες τις πλευρές και ιδιαίτερα την Εθνική Ομάδα που προετοιμάζεται εν όψει των ευρωπαϊκών υποχρεώσεών της. Η απουσία του Αντετοκούμπο στερεί μεν αθλητικό κεφάλαιο πολύτιμο από την Εθνική, δεν πρόκειται όμως περί τραγωδίας. Η ομάδα διαθέτει εξαιρετικούς παίκτες και μπορεί να διακριθεί εφόσον αγωνιστεί με σύνεση κι αυταπάρνηση.
Από μια άλλη σκοπιά, η εξέλιξη της υπόθεσης ανοίγει μπροστά στους διεθνείς πεδίο δόξης λαμπρό για να «δέσουν» περισσότερο και να τιμήσουν τα χρώματα της σημαίας. Πρόκειται για μία κρυφή ευκαιρία που εμφανίζεται σπανίως αλλά δύναται να πυροδοτήσει το αίσθημα της ευθύνης και της υπερηφάνειας σε όσους καλούνται να παλέψουν για την προσωπική τους αξία και τις δυνατότητες της συλλογικής τους προσπάθειας. Δεν θα έχουν μαζί τους τον αστέρα του ΝΒΑ αλλά μπορούν να αγωνιστούν και για αυτόν, σαν να ήταν μαζί τους.
Το εθνόσημο στο στήθος βαραίνει τη φανέλα που φόρεσε ο Αμερικάνος, ο Γκάλης και ο «βάλ'το αγόρι μου!» Διαμαντίδης αλλά παρά το βάρος της είναι μια καλή άσκηση για να σηκωθεί η γαλανόλευκη λίγο ψηλότερα. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τη βούληση των ανθρώπων αλλά τη δική μας αβουλία.
Πεδίο δόξης λαμπρό και για τον προπονητή, να εμφυσήσει το πνεύμα της αριστείας και της ομαδικότητας στους παίκτες με σκοπό να ανυψώσουν (ξανά) το ελληνικό μπάσκετ. Το ίδιο θα έλεγε ο Ατματσίδης, το ίδιο θα κάνει στο μέλλον και ο Αντετοκούμπο.