Σήμερα δεν θα μιλήσω εγώ. Κάνω εξαίρεση για να παραχωρήσω το βήμα σε κάποια πρόσφατα κείμενα που θεώρησα σημαντικά και αξιομνημόνευτα. Παραθέτω αποσπάσματά τους κατά χρονολογική σειρά δημοσίευσης.
-Του Κώστα Κουτσουρέλη στη HuffPost:
«Δυο έθνη πλέον κατοικούν στο εσωτερικό κάθε χώρας, χωρίς τίποτε κοινό μεταξύ τους. Η απορρύθμιση της οικονομίας κατάργησε το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο της συναίνεσης και έβαλε στη θέση του έναν κάθετο διχασμό: νικητές και ηττημένοι του νέου καθεστώτος.
…Οι ”νικητές” της παγκοσμιοποίησης δεν υποψιάζονται το μίσος που η απληστία και η έπαρσή τους καλλιεργεί στις καρδιές των ηττημένων. Και επειδή ενσυναίσθηση δική τους δεν διαθέτουν, ούτε υπάρχει και τέχνη ή σκέψη ικανή για να τούς τήν αφυπνίσει (πού είναι οι Ντίκενς του καιρού μας;), εκπλήσσονται με τις εκρήξεις της βίας και των βανδαλισμών που συνοδεύουν όλο και εντονότερα τις εκάστοτε διαμαρτυρίες.
…Η εργατικότητα, η εντιμότητα, η ομόνοια και αλληλεγγύη, ο σεβασμός στους θεσμούς ή στην αυθεντία των ειδημόνων, η καταλλαγή και η αυτοσυγκράτηση δεν είναι φιλελεύθερες αρχές. Είναι γεννήματα των προνεωτερικών κοινωνιών, ριζώνουν σε άλλες εποχές, στον ανθρωπισμό της Αρχαιότητας, στις διδαχές του Χριστιανισμού, σε κοινοτιστικές και πατριδοκεντρικές παραδόσεις, στους πολιτισμούς της ένδειας και της ανάγκης.
Ο άκρατος ατομοκεντρισμός δεν είναι συμβατός με αυτές τις αξίες. Συστηματικά τίς υπονομεύει. Τις απ-αξιώνει. Και μαζί τους πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε: την κατ′ αρχήν νομιμοφροσύνη των εκάστοτε αρχομένων προς τους εκάστοτε άρχοντες, την κατ΄ αρχήν συμμόρφωση της εκάστοτε μειοψηφίας στις βουλές της εκάστοτε πλειοψηφίας.
Το τυχάρπαστο άθροισμα των καταναλωτών και δικαιωματούχων που είναι οι σημερινές δυτικές χώρες, δεν συνιστά κοινωνία. Δεν έχει κέντρο ή γενικά αποδεκτό προσανατολισμό, κοινή πίστη ή αναφορές. Είναι ένα σκορποχώρι που ερωτοτροπεί ανοιχτά με τον εμφύλιο».
Εύγλωττη περιγραφή της αποθεμελίωσης του πολιτισμού μας.
-Στη συνέχεια του Νίκου Βατόπουλου, στην Καθημερινή
«Ένα από τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας είναι η πρόσληψη της ανυπακοής ως πράξης ηρωικής και εντέλει ως πράξης αυτοεπιβεβαίωσης, ακόμη και αν – όπως στην περίπτωση της πανδημίας – η άρνηση στον εμβολιασμό ισούται με την έκθεση του εαυτού σε κίνδυνο.
Η απαξίωση της αυθεντίας είναι βαθιά ριζωμένη στην κοινωνία και φέρει όλα εκείνα τα προνεωτερικά χαρακτηριστικά της αμφισβήτησης εννοιών όπως είναι το δημόσιο συμφέρον και η κοινωνική αλληλεγγύη. Αυτές οι παράμετροι, πυλώνες του νεωτερικού κράτους, συνδέονται με τον αυτοπροσδιορισμό του ατόμου ως κοινωνικού όντος που δρα μέσα σε ένα συντεταγμένο πλαίσιο ελευθεριών, υποχρεώσεων, ανταποδοτικότητας, αλληλεγγύης και ευρυχωρίας. Ολο αυτό το πλαίσιο δεν είναι δεδομένο ως αξία, γι’ αυτό υπάρχουν ακόμη και πολιτικές δυνάμεις που συνειδητά υπονομεύουν την παρακαταθήκη του νεωτερικού ανθρώπου, που, πλέον, βάλλεται σε ένα καθεστώς αδιάλειπτης ρευστότητας, καχυποψίας και σχετικοποίησης.
Η άρνηση στον εμβολιασμό σχετίζεται επίσης με την αμφισβήτηση της κρατικής οντότητας και εντέλει με την αδυναμία κατανόησης του τρόπου με τον οποίον οι ιεραρχήσεις κινούν τις κοινωνίες. Μέσα σε αυτό το ρευστό νεφέλωμα, ο αρνητής επιλέγει να περιθωριοποιηθεί, ακόμη και να στιγματιστεί ή να αυτοθυματοποιηθεί, προκειμένου να αποφύγει τον συντονισμό με τη συντεταγμένη κοινωνία. Είναι ζήτημα ψυχικών διεργασιών».
Λιτή και περιεκτική έκθεση της διαστροφικής σχέσης του λαού μας με το νόμο και την εξουσία. Μέχρι τώρα το κόστος ήταν η ανομία και η φτώχεια. Τώρα αρχίσαμε να τήν πληρώνουμε και με ανθρώπινες ζωές.
-Και τέλος, της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου, στο Liberal:
«Πολλοί, κυρίως η Αριστερά, έχει απογυμνώσει το προσφυγικό-μεταναστευτικό από τον πολιτικό του χαρακτήρα και το έχει μετατρέψει σε ταυτοτικό ζήτημα με αποτέλεσμα να μην παράγει για το θέμα πολιτικές θέσεις και προτάσεις, μόνο να το καταναλώνει και μάλιστα τελετουργικά σε περφόρμανς που ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο μετανάστης ή ο πρόσφυγας αλλά κάποιος μαινόμενος Αριστερός.
…Μια στάση που έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργεί στους πολίτες απέχθεια για το προσφυγικό ζήτημα το οποίο τό έχουν ταυτίσει με την υποκρισία της αριστεράς, με ένα «επάγγελμα» που δεν έχει βέβαια κανένα πολιτικό συμφραζόμενο και το οποίο ασκούν κάποιοι για να νέμονται κονδύλια.
Η σύγχρονη, μεταμοντέρνα Αριστερά που έχει απομακρυνθεί προ πολλού από την παράδοση του ορθολογικού Μαρξισμού μετέτρεψε τον πρόσφυγα σε τοτέμ και ως τέτοιο, ως κάποιο είδους ιερό ξόανο, ως κάποια θαυματουργή εικόνα, τόν περιφέρει σε κοινωνίες καταπονημένες από τις αλλεπάλληλες κρίσεις και τη φτώχεια, χλευάζοντας, αντί να κατανοεί για να διασκεδάσει, τον ανθρώπινο φόβο απέναντι στον ξένο και τον άγνωστο και βέβαια αμαυρώνοντας και το έργο των ΜΚΟ που εργάζονται με αυταπάρνηση για να ανακουφίσουν κατατρεγμένους ανθρώπους.
Ποιος είναι κερδισμένος από όλο αυτό το παιχνίδι; Φυσικά, η Άκρα Δεξιά και οι όσοι ενστερνίζονται ξενοφοβικές απόψεις.
Τα άκρα, άλλωστε, αλληλοτροφοδοτούνται συστηματικά γιατί είναι η ύπαρξη του ενός που προϋποθέτει την ύπαρξη του άλλου.
Οι δημοκράτες Έλληνες οφείλουν να γυρίζουν την πλάτη και στους δύο. Οφείλουν να αναγνωρίζουν ότι το προσφυγικό είναι ένα πολιτικό πρόβλημα και ως σύγχρονο πολιτικό πρόβλημα απαιτεί πολιτικές λύσεις διακρατικού χαρακτήρα».
Ξεσκέπασμα της καρικατούρας ιερότητας την οποία οι δήθεν ”προοδευτικοί” έχουν προσδώσει στις παρεμβάσεις τους, κατάλοιπα (ενοχικά;) της αντιθρησκευτικής τους ταυτότητας. Μετατρέπουν έτσι τα πάντα σε τελετουργία, με αποτέλεσμα να επικαλούνται μονάχα βολονταριστικές ”λύσεις” του θυμικού.
*
Όταν συμβαίνουν είτε οδυνηρές καταστροφές είτε αργοί εκφυλισμοί, ποτέ δεν έλειψαν οι φωνές που προειδοποίησαν. Ιστορική πείρα έχει δείξει ότι πάντοτε ορισμένοι μίλησαν, δείχνοντας και τα σημάδια και τις εξηγήσεις. Αλλά οι πολλοί δεν πρόσεξαν…
Άλλοι δεν παίρνουν είδηση τα προειδοποιητικά λόγια, εξαιτίας της κόπωσης από την πληθώρα των δημοσιευμάτων.
Άλλοι επειδή ενημερώνονται από ορισμένες πλευρές μόνο, επιλεκτικά.
Και άλλοι (αυτοί που κατ’ εξοχήν έπρεπε να τά δουν), επειδή δεν μπορούν ή δεν θέλουν να έχουν καν πρόσβαση στην ανάγνωση…
Η κοινωνία οφείλει να βρει λύση και γι’ αυτούς. Διότι όλοι θα πληρώσουν τις επιλογές τους. Ακόμη και εκείνοι που δεν γεννήθηκαν ακόμη.