Καθώς για μια ακόμη φορά οι ΗΠΑ σείονται από άκρη σε άκρη από τις διαδηλώσεις με αφορμή τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ, καθώς η οργή και η αγανάκτηση μοιάζει να ξεχειλίζει σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και καθώς πόλεις και γειτονιές βυθίζονται στη βία, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, είπε να κάνει για μια ακόμη φορά αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα.
Αδιαφορώντας επιδεικτικά για την μεγάλη αρρώστια που τρώει τα σωθικά της χώρας αιώνες τώρα, δηλαδή τον καλά ριζωμένο ρατσισμό σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας -που ενδημεί φυσικά και μέσα στο ίδιο το σύστημα - σκέφτηκε να κατασκευάσει έναν εχθρό, να ρίξει σε αυτόν όλες τις ευθύνες και να αποπροσανατολίσει τη δημόσια συζήτηση.
Μια βολική λύση, για έναν πρόεδρο που μέχρι στιγμής δεν έχει ξοδέψει ούτε ένα tweet, ( έστω για τα μάτια του κόσμου ) στο οποίο να αναγνωρίζει πραγματικά το πρόβλημα και να δεσμεύεται πως θα εξετάσει τη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση π.χ των φαινόμενων αστυνομικής βίας με εύκολο στόχο τους μαύρους ή τους λατινοαμερικανούς.
Put the blame on...
Το όνομα του νέου «εχθρού», που κατά τον Τραμπ είναι πίσω από τα βίαια επεισόδια σε 150 πόλεις σε 48 Πολιτείες, είναι η Antifa. To αντιφασιστικό κίνημα που αποτελείται από αυτόνομες ομάδες ακτιβιστών και δραστηριοποιείται κατά του ρατσισμού - σε κάποιες περιπτώσεις και με βίαιες πράξεις, κυρίως σε διαδηλώσεις - ενώ αρκετά μέλη του θεωρείται ότι ενστερνίζονται την ιδεολογία της αναρχισμού και του χώρου της «άκρας αριστεράς».
Όπως είπε ο Αμερικανός πρόεδρος, πρόθεσή του είναι η Antifa να χαρακτηριστεί «τρομοκρατική οργάνωση», άγνωστο βάσει ποιων κριτηρίων, αφού ούτως ή άλλως δεν υπάρχει πραγματικά ένας κοινά αποδεκτός ορισμός.
Πέραν της προσπάθειας του Τραμπ να αλλάξει την ατζέντα της συζήτησης με ακραίο τρόπο, σε μια χώρα που η λέξη «τρομοκρατία» προκαλεί πολύ πιο έντονα αρνητικά συναισθήματα από ό,τι ενδεχομένως σε άλλες, το πρώτο (σχεδόν αστείο, αν δεν ήταν τόσο τραγικό) που μπορεί να παρατηρήσει κάποιος στην όλη υπόθεση, είναι ότι ενώ τα συνθήματα στους δρόμους των ΗΠΑ είναι κατά του ρατσισμού, ο πρόεδρος της χώρας στοχοποιεί ένα κίνημα με δράση κατά του ρατσισμού.
Ακόμη και εάν πραγματικά θεωρεί επικίνδυνη για την εθνική ασφάλεια τη δράση της Antifa - η οποία έχει παρουσία στις ΗΠΑ επί δεκαετίες και πλέον ασχολείται και με τον Πρόεδρο- σίγουρα το μήνυμα που περνάει αυτή την περίοδο είναι «άκυρο», εάν όχι προβληματικό. Στην πραγματικότητα, είναι σαν να λέει «δεν φταίει ο ρατσιστής, φταίει αυτός που τον πολεμά». Και ίσως αυτό να είναι και το πιο επικίνδυνο στη λογική του Προέδρου.
Βέβαια, κατά πόσο είναι τόσο εύκολο να χαρακτηριστεί η Antifa ως τρομοκρατική οργάνωση είναι μια άλλη, επίσης πολύ σοβαρή συζήτηση και οι απόψεις που ήδη κατατίθενται για το θέμα, δείχνουν πως μάλλον πρόκειται για ένα πυροτέχνημα του Τραμπ, για να «θολώσει τα νερά».
Τι σημαίνει ο χαρακτηρισμός της Antifa στις ΗΠΑ ως τρομοκρατική οργάνωση. Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν
Θέμα αντισυνταματικότητας;
Όπως εξηγεί σε άρθρο του στο CNN, o Πίτερ Μπέργκεν, αναλυτής επί θεμάτων εθνικής ασφάλειας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, ο χαρακτηρισμός του Κινήματος ως «τρομοκρατική οργάνωση» είναι αντισυνταγματικός (κάτι που επισημαίνουν ήδη γερουσιατές και μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων) και εφόσον η επιθυμία του Τραμπ γινόταν πράξη, θα σήμαινε και την ταυτόχρονη ποινικοποίηση της ελεύθερης επιλογής Αμερικανών να συμμετάσχουν σε εγχώριες οργανώσεις με συγκεκριμένο ιδεολογικό προσανατολισμό. Και αλήθεια μετά την ενοχλητική Antifa ποιος μπορεί να έχει σειρά; Για παράδειγμα σε κάποιες χώρες στοχοποιούονται ακόμη και οργανώσεις για την προστασία του περιβάλλοντος ή των δικαιωμάτων των ζώων.
«Βάσει της 1ης Τροπολογίας, η κυβέρνηση των ΗΠΑ, καθ’ ολη την ιστορία της, αποφεύγει να χαρακτηρίσει εγχώριες ομάδες, τόσο της Αριστεράς, όσο και της Δεξιάς, ως τρομοκρατικές. Το να ανήκει κάποιος σε τέτοιες ομάδες είναι σύμφωνο με τη νόμιμη άσκηση του δικαιώματος στην ελευθερία του λόγου και των πεποιθήσεων». Και αυτό ισχύει τόσο για οπαδούς της ιδεολογίας περί «ανωτερότητας των λευκών», όσο και για τους ακτιβιστές που μάχονται για το περιβάλλον.
Βέβαια, εάν ένας πολίτης διαπράξει έγκλημα, στο παρακινούμενος από τις εξτρεμιστικές του πεποιθήσεις, διώκεται από το νόμο, αλλά όχι επειδή μπορεί να είναι μέλος της ομάδας που προωθεί την συγκεκριμένη ιδεολογία.
Γι′ αυτό και μέχρι σήμερα, στη λίστα με τις οργανώσεις που θεωρούνται «τρομοκρατικές»στις ΗΠΑ, όλες έχουν έδρα στο εξωτερικό. Μπορεί βέβαια να γίνει επίκληση του αναθεωρημένου Πατριωτικού Νόμου (που συντάχθηκε μετά την 11η Σεπτεμβρίου), ωστόσο αρκετοί ειδικοί θεωρούν πως θα ήταν ακραίο.
Και με τους 110 νεκρούς των αρκροδεξιών εξτρεμιστών;
Εάν ο Τραμπ επιτύχει τον στόχο του, θα είναι σαν να ανοίγει τον ασκό του Αιόλου σε ένα θέμα εξαιρετικά ευαίσθητο για τους Αμερικανούς, όπως η 1η Τροπολογία.
Παράλληλα, επίσης από τη δήλωση του Τραμπ, προκύπτει ένα εύλογο ερώτημα.
Αφού ένα κίνημα που ανήκει στον χώρο του αναρχισμού και της άκρας αριστεράς χαρακτηρίζεται ως «τρομοκρατική οργάνωση», γιατί δεν χαρακτηρίζονται ανάλογα και οι ακροδεξιές, εξτρεμιστικές οργανώσεις, που μάλιστα ευθύνονται για τον θάνατο πολλών Αμερικανών και σίγουρα πολλών περισσότερων σε σχέση με τους «ακροαριστερούς τρομοκράτες».
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει συγκεντρώσει το ερευνητικό ίδρυμα New America από την 11η Σεπτεμβρίου, ακροδεξιές εξτρεμιστικές οργανώσεις έχουν δολοφονήσει 110 άτομα για πολιτικούς λόγους, ενώ οι υποστηρικτές της Antifa δεν έχουν σκοτώσει κανέναν. Ομάδες δε που ενστερνίζονται την εθνικιστική ιδεολογία περί υπεροχής των μαύρων, έχουν κατηγορηθεί για τη δολοφονία 12 πολιτών.
Ποιο λοιπόν είναι το κριτήριο επιλογής εδώ;
Εμπρός λοιπόν για τον επόμενο Φλόιντ, Γκάρνερ, Μπράουν
Στην πραγματικότητα, οι δηλώσεις Τραμπ περί τρομοκρατίας και όλοι οι τακτικισμοί του στον χειρισμό αυτής της νέας κρίσης (που πάντα όμως υποβόσκει ), εν τέλει συνιστούν απειλή για τους ίδιους τους Αμερικανούς πολίτες. Και όχι μόνο εξαιτίας του τι μπορεί να σημαίνει για θέματα πολιτικών ελευθεριών ο χαρακτηρισμός της Antifa ως ”τρομοκρατική οργάνωση”, αλλά και γιατί μια ακόμη ευκαιρία πήγε χαμένη. Για μια ακόμη φορά οι κρατούντες στις ΗΠΑ μοιάζουν αδύναμοι ή (εν προκειμένω) απρόθυμοι να αντιμετωπίσουν κατάματα το πρόβλημα. Και είναι αυτή αδυναμία ή απροθυμία που απειλεί την κοινωνία.
Οι διαδηλώσεις κάποια στιγμή θα κοπάσουν και από όλο αυτό το κρυφτούλι χαμένη θα είναι και πάλι η αμερικανική κοινωνία και, κυρίως, ένα μεγάλο μέρος της νέας γενιάς. Τίποτε δεν θα άλλαζε σε μια νύχτα, αλλά με ένα βήμα κάθε φορά. Και τώρα, για μια ακόμη φορά, το βήμα δεν έγινε.
Όπως δεν έγινε ούτε το 2014, ούτε το 2015. Και μετά από πέντε χρόνια θα έρθει ένα άλλο βίντεο, ενός άλλου Φλόιντ ενώ στους δρόμους, στα σοκάκια, στα σπίτια, σε πόλεις και επαρχία θα γράφονται πολλές ακόμη ιστορίες που δεν θα ειπωθούν ποτέ.