Το πλέον συχνό ερώτημα αφορά την άνοδο ακραίων δυνάμεων, με πλείστους στην Κύπρο να ανακυκλώνουν εκείνα που η κ. φον ντερ Λάιεν κι η ελίτ των Βρυξελλών προβάλλουν. Για χρόνια παραθέτουμε τεκμηριωμένα ότι το φαινόμενο τόσων πολλών οργισμένων πολιτών σε φιλελεύθερες κοινωνίες της ΕΕ δεν ερμηνεύεται με υπεραπλουστεύσεις που βολεύουν τις Βρυξέλλες, επιρρίπτοντας την ευθύνη στις ψευδείς ειδήσεις και στη λαϊκίστικη εκμετάλλευση σοβαρών προβλημάτων.
Αυτά εξηγούν μερικώς το φαινόμενο, αλλά ανοικτές κοινωνίες με ριζωμένη την φιλοξενία ξένων και κατατρεγμένων, δεν έγιναν ξαφνικά ακροδεξιές! Ένα μίγμα υποκρισίας και αλαζονείας των Βρυξελλών, έχουν μετατρέψει εύλογες ανησυχίες της κοινωνίας σε οργή π.χ. η εργασιακή φτώχεια, η μαζική παράνομη μετανάστευση, η αδυναμία προστασίας των εξωτερικών μας συνόρων, η επιδίωξη να ανατραπεί το δικαίωμα βέτο των κρατών-μέλων, η διαστρέβλωση της «πολιτικής ορθότητας» από την Ευρ. Επιτροπή της κ. φον ντερ Λάιεν η οποία διαφήμιζε την ισλαμική μαντίλα από μηχανισμό υποταγής σε στοιχείο ελευθερίας! Αυτά κι άλλα….
Ωστόσο, η απάντηση δεν βρίσκεται στον δογματισμό των ακραίων, ούτε στους υπάκουους ευρωλάγνους, αλλά στον ευρωπαϊκό ορθολογισμό για την προστασία της Ευρώπης.
Καταγράφονται τέτοια θέματα που απαιτούν καθαρές θέσεις:
Α) Για την επιδίωξη μεγάλων κρατών-μελών για κατάργηση του δικαιώματος βέτο, το οποίο κάθε κράτος-μέλος διαθέτει ως ύστατη προστασία του. Στην πρόσφατη μάχη για το βέτο της Κύπρου, οι Κύπριοι Ευρωβουλευτές δεν είχαμε κοινή θέση, αλλά το θέμα «εξαφανίστηκε» αφού κρίθηκε ότι δεν συμφέρει να γνωρίζουν οι πολίτες την πραγματική στάση καθενός.
Β) Για την ευρωπαϊκή Κοινή Άμυνα και Ασφάλεια, πολλές δικές μας θέσεις είναι πλέον θέσεις του Ευρωκοινοβουλίου αφού υπήρξα διαπραγματευτής της πολιτικής μου ομάδας στην σχετική έκθεση. Μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονται: η σύσταση κοινής άμυνας κι ασφάλειας ως αναγκαιότητα για την ΕΕ, η απαγόρευση πώλησης όπλων από κράτη-μέλη στην Τουρκία και η καταδίκη των τουρκικών παρανομιών στην Αν. Μεσόγειο. Παρανομιών κι όχι διαφορών, όπως η Τουρκία επιμένει και η Αθήνα … συναινεί παθητικά.
Γ) Για την αναβάθμιση των σχέσεων ΕΕ-Τουρκίας χωρίς εκπλήρωση των τουρκικών υποχρεώσεων προς την ΕΕ που αφορούν την Κύπρο, η Λευκωσία κατάφερε πρόσφατα να διασυνδέσει την όποια πρόοδο στα ευρωτουρκικά με το Κυπριακό πρόβλημα. Είναι μια σημαντική βάση μαζί με τις δεσμευτικές αξίες της ΕΕ στην επιδίωξη για μια επανενωμένη ευρωπαϊκή Κυπριακή Δημοκρατία. Αλλά, για να πείσει ένας ξένους, πρέπει πρώτα ο ίδιος να τα πιστεύει.
Δ) Ο υποψήφιος για την Ευρ. Επιτροπή N. Schmit, με τον οποίο έχω στενή συνεργασία, υιοθέτησε την πρότασή μου για ευρωπαϊκή πολιτική για την στέγαση. Στην Κύπρο το στηρίζουν κι εκείνοι που δεν συμπεριέλαβαν ούτε ένα ευρώ για την στέγαση στον Μηχανισμό Ανάκαμψης;
Υπάρχουν κι άλλα, όπως το όργιο της παράνομης οικοδόμησης στα κατεχόμενα κι ο εποικισμός ως έγκλημα πολέμου που κατάγγειλα στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και έπρεπε να βρίσκονται στο επίκεντρο της συζήτησης.
***
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής (ΔΗΚΟ - S&D), Πρόεδρος της Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο