...Σε μια εποχή ψηφιακής οικειότητας, είναι απολύτως φυσιολογικό να ανησυχούμε για τη διαδικτυακή σύνδεση, την αφθονία και την ποιότητά της. Κάνουμε προσπάθεια να συνομιλήσουμε αρκετά; Ενημερώνουμε ο ένας τον άλλον για τις μέρες μας, τις ζωές μας; Χρησιμοποιούμε τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας – εικόνες, GIF, emoji, βίντεο και φωνητικές σημειώσεις (τα αγαπάμε ή τα μισούμε;) – για να δείξουμε ότι νοιαζόμαστε;
Κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας που μετέφερε περισσότερες από τις αλληλεπιδράσεις μας στο Διαδίκτυο, έχουμε συνηθίσει να διατηρούμε σχέσεις και να φλερτάρουμε επίσης εικονικά. Τόσο πολύ που κάποιος έχει βρει ένα όνομα για αυτό το συνημμένο: «Η οικειότητα του Whatsapp».
Επινοώντας τον όρο για τη στήλη Modern Love των New York Times, η συγγραφέας Λάιλα Κιντζάουι Φαράχ προτείνει μάλιστα ότι αυτή η συνδετική ανάγκη είναι μια «έκτη γλώσσα αγάπης» – για εκείνη και την οικογένειά της από τη Συρία και την ευρεία διασπορά, ένας απαραίτητος δεσμός μεταξύ αγαπημένων προσώπων που χωρίζονται από πολλούς ωκεανούς και σύνορα.
Ενώ ο ποιοτικός χρόνος, οι λέξεις επιβεβαίωσης, το φυσικό άγγιγμα, τα δώρα κι οι, διαφόρων τύπων, παροχές παραμένουν οι πέντε κύριες γλώσσες αγάπης που ονομάστηκαν και αναγνωρίστηκαν από τον Gary Chapman το 1992, υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι έκφρασης της στοργής μας.
Το WhatsApp (άλλα μέσα ανταλλαγής μηνυμάτων είναι - επίσης - διαθέσιμα!) έχει γεφυρώσει εδώ και καιρό την απόσταση μεταξύ εραστών, μελών της οικογένειας και φίλων που δεν μπορούν να συναντιούνται τακτικά. Ακόμη και μεταξύ εκείνων που μοιράζονται την εγγύτητα, η ζωή στο Διαδίκτυο σημαίνει συνεχή επικοινωνία και σχεδόν απεριόριστες ευκαιρίες να «περάσουμε» χρόνο μαζί, καθιερώνοντας την καθημερινότητα και τον ενθουσιασμό της καθημερινής ζωής που μπορεί να μας φέρει πιο κοντά.
Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, ότι η οικειότητα του WhatsApp μπορεί να περιγραφεί ως μια γλώσσα αγάπης – με πολλούς από εμάς να περιμένουμε καθημερινά ένα «καλημέρα» ή «καληνύχτα, σ’ αγαπώ», χωρίς να αναφέρουμε μικρές ενημερώσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Λοιπόν, γιατί αυτό το στυλ επικοινωνίας είναι τόσο εθιστικό και πού είναι οι παγίδες του; Μιλήσαμε με την Τσάρις Κουκ, ψυχοθεραπεύτρια σχέσεων, για να μάθουμε πώς να περιηγηθούμε σε διαφορετικές γλώσσες αγάπης όπου ο ένας σύντροφος είναι on line περισσότερο από τον άλλο.
Λέει στην HuffPost UK: «Το WhatsApp δημιουργεί μια αμεσότητα με τους ανθρώπους που μπορούν να μιμηθεί την προσωπική οικειότητα. Για πολλούς ανθρώπους είναι καθησυχαστικό να υπενθυμίζεται η παρουσία κάποιου στη ζωή τους όλη την ημέρα. Η επικοινωνία μέσω του WhatsApp επιτρέπει την ανταλλαγή σύντομων, ερωτικών ή καθησυχαστικών μηνυμάτων και την επιβεβαίωση και την ενίσχυση αυτής της σύνδεσης».
Αλλά όπως διαφορετικοί άνθρωποι διαχειρίζονται τις υπόλοιπες πέντε γλώσσες αγάπης λιγότερο ή περισσότερο, δεν «μιλούν», όλοι, απαραίτητα και αυτή άπταιστα. «Μερικοί άνθρωποι μπορεί να δυσκολεύονται με αυτού του είδους την επαφή κατά τη διάρκεια της ημέρας και να αισθάνονται σε ασφυκτική πίεση ή υπό αδικαιολόγητη υποχρέωση (να επικοινωνήσουν μέσω αυτής)», προειδοποιεί.
Τι μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε αν είμαστε εμείς (αυτή η περίπτωση) με έναν σύντροφο (ή όντως έναν φίλο); Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα θέματα καρδιάς, το να είμαστε ανοιχτοί σχετικά με τις ανάγκες και τους περιορισμούς μας, αυτός είναι ένας καλός εμπειρικός κανόνας.
«Η συμφωνία (εγκαίρως) σχετικά με τον όγκο των μηνυμάτων που και οι δύο σύντροφοι πιστεύουν ότι μπορούν να στείλουν ολόψυχα μπορεί να βοηθήσει στη διαχείριση των προσδοκιών και στη μείωση της αναστάτωσης ή της απογοήτευσης», συμβουλεύει η Κουκ.
«Αν σε ένα μέλος της σχέσης αρέσει να στέλνει μηνύματα, μπορεί να καταλάβει ότι – για παράδειγμα – τρία μηνύματα από τον σύντροφό του δείχνουν μια σημαντική προσπάθεια.
«Ομοίως, για το μέλος της σχέσης για το οποίο δεν είναι απαραίτητη η συνεχής επαφή, ας γνωρίζει ο αποδέκτης ότι μπορεί να ανταποκριθεί τρεις φορές (ημερησίως) κι αυτό θα ικανοποιήσει τις ανάγκες του άλλου του μισού και δεν προκύψει κριτική ή παράπονα αργότερα»...
Ας ακολουθήσουμε την απλή της συμβουλή, λοιπόν.