Για να είμαι δίκαιος με τον Πέτρο Τατσόπουλο δεν θεωρώ ότι υπήρξε κακός συγγραφέας στα νιάτα του. Το αντίθετο μάλιστα. Ούτε εκ των υστέρων θα τον ψέξω για την περίφημη δήλωση του. Όχι επειδή δεν ήταν ανόητη. Αλλά γιατί θεωρώ ότι ο Πέτρος έχει πια το ακαταλόγιστο. Πρόκειται δηλαδή για έναν άνθρωπο που ξεκίνησε ως ένας ταλαντούχος συγγραφέας μέχρι να καταφέρει στην πορεία όχι μόνο να μοιάσει στους ήρωες του-πάντα γκροτέσκοι και χατζηαβατικοί- αλλά σχεδόν να τους ξεπεράσει. Έτσι μπορεί τώρα στα γεράματα- με την ευθυκρισία όλης αυτής της συσσωρευμένης σοφίας- να κουνάει το χέρι στην Μποφίλιου ως ο αλάθητος κριτής και την επόμενη μέρα να παίρνει σβάρνα τα πρωινάδικα ή τα late night shows εγκλωβισμένος μέσα στη θλιβερή αυτοαναφορικότητα του.
Για να λέμε βέβαια και του στραβού το δίκαιο δεν είναι ο μόνος, μπορεί να αποτελεί ίσως την πιο προβεβλημένη και ίσως γραφική περίπτωση αλλά το συγκεκριμένο φύραμα βρίθει από αντίστοιχα παραδείγματα. Για να δανειστώ τα λόγια του συντάκτη ενός όχι και τόσο πρόσφατου αλλά εξαιρετικού άρθρου: «Η επιδημία «συγγραφέας» με πολιτική άποψη εξαπλώνεται επικίνδυνα. Είναι ένα κλάμπ ανθρώπων που είναι τελειωμένοι ελιτιστές, με κολλητηλίκια δεξιά και αριστερά, που δεν είναι δημοσιογράφοι αλλά αρθογραφούν, που δεν είναι πολιτικοί αλλά πολιτεύονται, που θέλουν να δηλώνουν ότι είναι «ένας από εμάς», αλλά δεν είναι. Είναι οι αυλικοί των εξουσιών, οι γελοτοποιοί τους, οι διασκεδαστές τους».
Το θέμα μας ωστόσο δεν είναι αν ο Τατσόπουλος (με το σύντομο πέρασμα και απ το Ποτάμι) επιχειρεί εκ νέου να κατέβει στην πολιτική σκηνή, αλλά το κατά πόσο η πολιτική σκηνή έχει ανάγκη από Τατσόπουλους. Πολύ περισσότερο αν το περίφημο άνοιγμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς το μεσαίο χώρο περιλαμβάνει απλά το ψάρεμα σε μια δεξαμενή από ημισελέμπριτις, μαϊντανούς και ανθρώπους εθισμένους στη δημοσιότητα χωρίς ούτε τις γνώσεις ούτε τη διάθεση να προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό πέρα από την διατήρηση και την ανακύκλωση της δημόσιας εικόνας τους στην επικαιρότητα. Γιατί πολύ φοβάμαι πως στη περίπτωση που η απάντηση είναι καταφατική τότε το πολιτικό παιχνίδι διεξάγεται με όρους «Σπαλιαροποίησης» ή ίσως ως ένα τριτοκοσμικό κακέκτυπο του Μπερλουσκονικού δόγματος. Και φυσικά θα ήταν περιττό εδώ να πούμε ότι αν η γαλάζια γαλέρα πάρει κλίση ή ξεκινήσει το εσωκομματικό ξεκατίνιασμα στη γέφυρα άνθρωποι σαν τον Τατσόπουλο και τον Πανούτσο θα είναι οι πρώτοι που θα μεταπηδήσουν αλλού. Το πού; Ίσως στην πανελλήνια ένωση ραμολιμέντων αν μέχρι τότε έχει ιδρυθεί. Γιατί στην Ελλάδα όλα πρέπει κανείς να τα περιμένει…