Η αποχή εξακολουθεί να είναι ο νικητής των εκλογών, σε μιαν ακόμα αναμέτρηση. Τα κόμματα έπονται, και το γεγονός δεν είναι τυχαίο. Έχει να κάνει με την κόπωση της κοινωνίας από το υπάρχον πολιτικό σύστημα και την απουσία αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης.
Πράγματι, οι εκλογές κατέδειξαν ότι η κυβέρνηση παίζει χωρίς αντίπαλο. Κανείς δεν καρπώθηκε την πτώση της, παρ’ όλο που η εικόνα της αυτή τη δεύτερη τετραετία διέλυσε τις όποιες προσδοκίες δημιούργησε η πρώτη, κυρίως στην εξωτερική πολιτική, στο μεταναστευτικό και στην Άμυνα. Οι δυνάμεις της αυτοαποκαλούμενης Κεντροαριστεράς απέδειξαν ότι δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη και ότι δε λογίζονται ως εναλλακτική στα πολλά προβλήματα που έχει ο τόπος.
Η κοινωνία βρίσκεται σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία. Η ακρίβεια και η συνεχιζόμενη έλλειψη παραγωγικής βάσης, αποτελούν διαρκείς παράγοντες υπονόμευσης της οικονομίας και του βιοτικού επιπέδου του λαού. Στην εξωτερική πολιτική, η κατευναστική γραμμή όχι μόνο έχει εμπεδωθεί απέναντι στην Τουρκία, αλλά εφαρμόζεται και απέναντι στα Σκόπια και την Αλβανία, καθιστώντας τη χώρα σε καρπαζοεισπράκτορα των Βαλκανίων αλλά και μεταφέροντας το μήνυμα προς τους συμμάχους ότι η πατρίδα μας προσφέρεται, σε τμήματα ή ολόκληρη, προς ανταλλαγή, έναντι της εξασφάλισης πρόσκαιρα φιλικής στάσης απαιτητικότερων συμμάχων, σε εισαγωγικά ή όχι.
Κι αυτά ενώ ο πόλεμος είναι δίπλα μας. Ουκρανία, Γάζα και Αρμενία, η τελευταία αγνοημένη επιδεικτικά από παλιούς και νέους φίλους της, αφημένη στο έλεος των εχθρών της, Αζερμπαιτζάν και Τουρκίας. Ο πόλεμος είναι εδώ, παρών και κλιμακούμενος. Μας θυμίζει πως οι εποχές της ευμάρειας έχουν περάσει, αλλά εμείς δεν παίρνουμε ακόμα το μήνυμα.
Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι μετά από χρόνια μνημονίων, δημογραφικής κατάρρευσης, παραγωγικής απίσχνασης, έντασης των προκλήσεων στα σύνορά μας, εμείς εξακολουθούμε να μην έχομε διαμορφώσει ένα νέο πρόταγμα, ένα καινούργιο όραμα που θα αποσκοπεί στην αντιστροφή της καθοδικής σπείρας στην οποία διολισθαίνουμε; Οι εξελίξεις τρέχουν σε βάρος μας και η κοινωνία παραμένει απαθής.
Ίσως όμως, η αποχή να δείχνει και κάτι άλλο: Όχι μια νέα πρόταση, αλλά μια βουβή απόρριψη του κατεστημένου πολιτικού σκηνικού. Η σιωπηρή πλειοψηφία εκφράζει την απογοήτευσή της, και το δείχνει ποικιλοτρόπως. Και με την αποχή. Το επόμενο βήμα θα ήταν από τη βουβή απόρριψη, στην σύνθεση μιας καινούργιας πρότασης. Δεν είναι εύκολο, καθώς λείπουν οι νέοι, και με όρους δημογραφικούς και με όρους ξενιτεμού· όμως είναι από αυτούς που θα ξεκινήσει κάτι καινούργιο, που θα εκφράσει το λαό και που θα δώσει ξανά ελπίδα. Κι επειδή οι νέοι λείπουν, οι διεργασίες παραμένουν αργές, και η συγκρότηση ενός καινούργιου πόλου, δημοκρατικού και πατριωτικού, παραμένει ζητούμενο. Όμως η κοινωνία περιμένει. Δεν πρωτοστατεί, πιθανόν λόγω απογοήτευσης, αλλά περιμένει. Οφείλει να κινητοποιηθεί όμως, οι καταστάσεις μας ξεπερνούν και εμείς πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε.
του Μανώλη Εγγλέζου-Δεληγιαννάκη