Η Γουατεμάλα θεωρείται μια από τις πιο επικίνδυνες για τις γυναίκες ταξιδιώτισσες χώρα. Σε μένα, το ταξίδι αυτό επεφύλασσε τουλάχιστον μια επεισοδιακή είσοδο, μετά από μια σειρά απρόοπτα, και στην πορεία ένα προορισμό πανέμορφο.
Θεωρητικά είχα κλείσει ένα ιδιωτικό λεωφορείο λίγων θέσεων να με πάρει τα ξημερώματα από το Παλένκε του μεξικανικού νότου και να με αφήσει στο Φλόρες της Γουατεμάλας. Αυτό όμως δε κατέστη δυνατό, καθώς το βραδινό λεωφορείο που είχα πάρει από το Σαν Κριστόμπαλ ντε λας Κάσας, έφτασε στο Παλένκε με καθυστέρηση μιας ώρας. Έχασα τόσο το λεωφορείο μου όσο και τα χρήματα που είχα πληρώσει κι έπρεπε να βρω ένα τρόπο να μεταβώ με ασφάλεια στη Γουατεμάλα. Στο σταθμό των λεωφορείων λίγοι περίεργοι έχουν μαζευτεί γύρω μου και με ρωτούν πού θέλω να πάω. Δε ξέρω ποιον να εμπιστευτώ και αν θα βρεθεί μια λύση για μένα. Ο πανικός αρχίζει να με καταλαμβάνει. Βρίσκω κάποιον που μου φαίνεται σοβαρός και τον ρωτάω αν μπορώ με κάποιο μέσο να περάσω στη Γουατεμάλα. Στα ταξίδια λειτουργώ κυρίως με βάση το ένστικτο. Ο σενιόρ μου υπόσχεται μετάβαση με λεωφορείο μέχρι τα σύνορα, εκεί θα δώσω τη βαλίτσα μου σε κάποιον γονδολιέρη που θα βρω για να με περάσει με λίγα πέσος μέσα από μια κροκοδειλολίμνη, από εκεί θα πάρω το λεωφορείο της γραμμής και μετά από οχτώ ώρες θα βρεθώ στο Φλόρες. Αποφασίζω να τον εμπιστευτώ, κρατώ όμως τις κεραίες μου τεντωμένες γιατί δεν έχει υποχωρήσει ο φόβος μήπως πέσω θύμα απάτης.
Το λεωφορείο ξεκινά και σιγά σιγά χαλαρώνω και ξεκινάω να απολαμβάνω τη διαδρομή. Περνάμε από απέραντη ζουγκλώδη βλάστηση και εκατομμύρια μπανανοφυτείες, λασπώδεις λίμνες και τοσοδούλικα φτωχικά χωριουδάκια. Όπως πάντα επιλέγω να καθίσω στο παράθυρο για να ρεμβάζω και να ονειροπολώ, χαμένη στις σκέψεις μου. Εντυπωσιάζομαι με τον τεράστιο μωβ ανθό της μπανάνας. Είναι τόσο απέραντες οι μπανανοφυτείες, ευλογία και κατάρα μαζί για τις λατινογενείς χώρες. Κάποια στιγμή μετά από δυο, μπορεί και τρεις ώρες φάνηκε ένα φυλάκιο με διάφορες σημαίες. Είχα φτάσει στα σύνορα. Έδωσα το διαβατήριο μου και έλαβα τη σφραγίδα εξόδου από τη χώρα του Μεξικού. Θα επέστρεφα καλώς εχόντων των πραγμάτων σε δέκα περίπου μέρες, αυτή τη φορά όμως αεροπορικώς.
Ο οδηγός του λεωφορείου μου υποδεικνύει που να πάω για να περάσω στη Γουατεμάλα. Διέσχισα γύρω στα εκατό μέτρα με τα πόδια και τη βαλίτσα μου παραμάσχαλα κι έφτασα στην όχθη μιας βαλτώδους λίμνης. Μια ταμπέλα με προειδοποιεί να μη βάλω το πόδι μου στο νερό γιατί παραμονεύουν κροκόδειλοι. Μπαίνω στη γόνδολα που μάλλον έμοιαζε περισσότερο με πιρόγα και με το σουρεαλιστικό τρόπο φτάνω ουσιαστικά σε γουατεμαλιανό έδαφος.
Μόλις έφτασα στην όχθη άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Βρισκόμουν στην απόλυτη ερημιά, σε ουδέτερο έδαφος, φυλάκιο να μου σφραγίσει το διαβατήριο δεν υπήρχε πουθενά όσο πλανάται το μάτι μου, ούτε και βλέπω κάποιο όχημα που θα μπορούσα να πάρω για να με πάει στο Φλόρες.
Ξαφνικά όμως ένα παλιό σχολικό λεωφορείο από κείνα που βλέπουμε στις ταινίες καταφθάνει. Ο μπριόζος οδηγός κατεβαίνει με ένα σάλτο, βουτάει τη βαλίτσα μου, την τοποθετεί στην οροφή με δυο κινήσεις και μου λέει χαμογελαστά : “vamos seniorita”.
Αυτό λοιπόν θα ήταν το όχημά μου μέχρι το Φλόρες. Κάποια στιγμή φτάσαμε και σε ένα φυλάκιο και μου σφράγισαν το διαβατήριο. Στη διάρκεια της πορείας ανέβηκαν διάφορες περίεργες για μένα φυσιογνωμίες. Σχολειαρόπαιδα με καουμπόικες μπότες και μεγάλες αγκράφες στις ζώνες τους, μικροπωλητές κόκα κόλας και τσιπς, ένας άντρας με μια κότα σε καλάθι, μια γυναίκα με έναν παπαγάλο στον ώμο. Τα παράθυρα ήταν ορθάνοιχτα και τα μαλλιά μου σκονίζονταν καθώς διασχίζαμε απέραντες χωμάτινες εκτάσεις. Τέσσερις ώρες διήρκησε το ταξίδι σε χωματόδρομο. Όταν πια φτάσαμε στην άσφαλτο επήλθε η λύτρωση και έκλεισα για λίγο τα μάτια μου επιτέλους κι αποκοιμήθηκα μέχρι το Φλόρες.
Το Φλόρες είναι ένα αδιάφορο τροπικό μέρος με μοναδικό όμορφο στοιχείο τη λίμνη γύρω από το οποίο είναι χτισμένο. Το δωμάτιο που μένω βλέπει στη λίμνη και είναι ευχάριστο και φωτεινό. Κάνω ένα μπάνιο να ξεπλύνω το χώμα από πάνω μου και βγαίνω να απολαύσω τη βόλτα μου στη νέα χώρα όπου βρίσκομαι. Οι γυναίκες εδώ είναι πολύ πιο όμορφες από τις Μεξικανές του Νότου. Παραλιμνίως μόλις έδυσε ο ήλιος έχουν στηθεί πάγκοι από ντόπιους και πουλούν σπιτικά φαγητά. Επομένως για το βραδινό μου επέλεξα street food και αποσύρθηκα νωρίς στο δωμάτιό μου καθώς την επομένη θα είχα ξύπνημα στις τρεις και μισή τα ξημερώματα.
Ο λόγος που οι τουρίστες καταλύουν στο αδιάφορο κατά τα άλλα Φλόρες είναι επειδή βρίσκεται δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο με τις πυραμίδες των Μάγιας, το ξακουστό Τικάλ.
Ένα βανάκι με παρέλαβε αξημέρωτα. Στις τέσσερις ξεκινούσαμε το τρέκινγκ στη ζούγκλα, υπό το φως ενός φακού και την καθοδήγηση του Γκονζάλο, του ξεναγού. Περιπλανηθήκαμε σε απόλυτη σιωπή στον αρχαιολογικό χώρο βλέποντας με το ελάχιστο φως του φακού τα αρχαία οικοδομήματα. Λίγο πριν την αυγή ξεκινήσαμε την ανάβαση στην κυρίως πυραμίδα. Όταν φτάσαμε είχε αρχίσει να ξημερώνει. Το θέαμα ήταν μοναδικό και η ατμόσφαιρα μυσταγωγική. Οι πρώτες θαμπές αχτίδες αποκάλυπταν το πανάρχαιο μεγαλειώδες σκηνικό.
Απολαύσαμε σιωπηλοί, εγώ και λίγοι ακόμα ταξιδιώτες το ξημέρωμα, γινόμενοι μάρτυρες μιας εμπειρίας που θα είχαμε να θυμόμαστε για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Αφού ξημέρωσε ξεκινήσαμε την κάθοδο της Πυραμίδας. Όλα έμοιαζαν τελείως διαφορετικά υπό το φως του ηλίου. Ακολούθησε πρωινό και πριν το μεσημέρι επιστρέψαμε πίσω στο Φλόρες.
Την επομένη πήρα για ακόμα μια φορά των ομματιών μου για να επισκεφτώ ένα άλλο πανέμορφο θέαμα : τη λίμνη Ατιτλάν και τα ηφαίστεια που την πλαισιώνουν. Το θέαμα ήταν πανέμορφο. Τα ηφαίστεια είναι μεγαλειώδη κι επιβλητικά. Για καλή μου τύχη δε συνάντησα αρκετούς τουρίστες κι έτσι το απόλαυσα στο έπακρο.
Η Γουατεμάλα δεν είναι και πολύ δημοφιλής προορισμός. Το επόμενο πρωινό νοίκιασα ένα θαλάσσιο ταξί κι επισκέφτηκα τα τρία μικρά νησάκια της λίμνης.
Εκεί συνάντησα και μια κυρία να περιφέρεται με την παραδοσιακή φορεσιά της περιοχής.
Και είδα να παράγουν τον περίφημο καφέ της Γουατεμάλας. Η Γουατεμάλα παράγει εξαιρετικής ποιότητας χαρμάνι αλλά εξάγει όλη την καλή ποιότητα και κρατάει για εγχώρια χρήση το πιο σκάρτο προϊόν.
Ακολούθησαν δυο χαλαρών ρυθμών μέρες στο Ατιτλάν. Συνέχεια είχε η μεγαλειώδης αποικιακή πόλη Αντίγουα που επρόκειτο να κλέψει δικαίως την καρδιά μου.
(συνεχίζεται ...)