Στοιχεία που υποδεικνύουν χρήση αλόγων για ιππασία ανακάλυψε διεθνής ομάδα αρχαιολόγων και βιοανθρωπολόγων η οποία μελέτησε σκελετούς που βρέθηκαν σε «κουργκάν» (τύμβους), ηλικίας 4.500-5.000 ετών.
Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι, οι εν λόγω τύμβοι ανήκαν σε νομάδες Γιαμνάγια- μια φυλή που μετανάστευση από τις στέπες του Πόντου και της Κασπίας αναζητώντας πιο φιλόξενα εδάφη, για να καταλήξει σε μια περιοχή που σήμερα καλύπτεται από τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Ουγγαρία και τη Σερβία.
Οι Γιαμνάγια ήταν νομάδες βοσκοί, και θεωρείται ότι ήταν καβαλάρηδες αλόγων.«Η ιππική φαίνεται να εξελίχθηκε όχι πολύ αργότερα από την εκτιμώμενη εξημέρωση των αλόγων στις στέπες της δυτικής Ευρασίας κατά την 4η χιλιετία πΧ. Ήταν ήδη αρκετά κοινή μεταξύ μελών των Γιαμνάγια μεταξύ του 3000 και του 2500 πΧ» είπε ο Φόλκερ Χέιντ, καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι και μέλος της διεθνούς ομάδας.
Οι περιοχές αυτές, δυτικά της Μαύρης Θάλασσας, ήταν μια ζώνη επαφής, όπου ομάδες νομάδων βοσκών των Γιαμνάγια συνάντησαν τις κοινότητες των γεωργών της Ύστερης Νεολιθικής και Χαλκολιθικής. Για δεκαετίες, η επέκταση των νομάδων της στέπας κατά την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού στη νοτιοανατολική Ευρώπη παρουσιαζόταν ως μια βίαιη εισβολή.
Με την εξέλιξη του τομέα της έρευνας πάνω στο αρχαίο DNA, οι διαφορές μεταξύ αυτών των μεταναστών από την ανατολή και τα μέλη των τοπικών κοινωνιών έγιναν ακόμη πιο έντονες. «Η έρευνά μας αρχίζει τώρα να παρέχει μια ευκρινέστερη εικόνα των αλληλεπιδράσεών τους. Για παράδειγμα, ευρήματα που να έχουν να κάνουν με σωματική βία, όπως αναμενόταν, είναι πρακτικά ανύπαρκτα στο σκελετικό “αρχείο” ως τώρα. Επίσης, αρχίζουμε να κατανοούμε τις πολύπλοκες διαδικασίες ανταλλαγής στην υλική κουλτούρα και ταφικά έθιμα μεταξύ νεοφερμένων και ντόπιων στα 200 χρόνια μετά την πρώτη τους επαφή» εξηγεί η Μπιάνκα Πρέντα Μπαλάνιτσα, άλλο ένα μέλος της ομάδας από το Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι.
Η χρήση ζώων για μεταφορές, ειδικότερα του αλόγου, αποτέλεσε κομβικό σημείο στην ανθρώπινη ιστορία. Η σημαντική βελτίωση ως προς την ευκινησία/ κινητικότητα και την απόσταση επηρέασε τη χρήση της γης, το εμπόριο και τον πόλεμο. Μέχρι τώρα οι έρευνες εστίαζαν κυρίως στα ίδια τα άλογα. Ωστόσο η ιππική είναι αλληλεπίδραση δύο στοιχείων- του αλόγου και του καβαλάρη του- και ανθρώπινα απομεινάρια υπάρχουν σε μεγάλους αριθμούς και είναι πιο ολοκληρωμένα σε σχέση με απομεινάρια αλόγων. Εφόσον η ιππασία είναι δυνατή χωρίς τη χρήση ειδικού εξοπλισμού, η απουσία αρχαιολογικών ευρημάτων ως προς την πρώιμη ιππική δεν προκαλεί έκπληξη.
«Μελετήσαμε πάνω από 217 σκελετούς από 39 αρχαιολογικούς χώρους, από τους οποίους 150 βρέθηκαν σε τύμβους που ανήκαν στους Γιαμνάγια. Η διάγνωση μοτίβων δραστηριότητας σε ανθρώπινους σκελετούς δεν είναι χωρίς αμφιβολία. Δεν υπάρχουν μεμονωμένα στοιχεία που υποδεικνύουν κάποια συγκεκριμένη απασχόληση ή συμπεριφορά. Μόνο με τον συνδυασμό τους, ως σύνδρομο, τα συμπτώματα παρέχουν αξιόπιστες πληροφορίες για την κατανόηση συνηθειών του παρελθόντος» εξηγεί ο Μάρτιν Τράουτμαν, βιοανθρωπολόγος στο Ελσίνκι και lead author της έρευνας.
Η διεθνής ομάδα αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ένα σετ από έξι διαγνωστικά κριτήρια που διαπιστώθηκαν ως ενδείξεις ιππικής δραστηριότητας (χαρακτηριστικά σε οστά, ίχνη κάποιων συγκεκριμένων ειδών τραυματισμών κλπ. Συνολικά, από 156 ενήλικες στο δείγμα, τουλάχιστον 24 ορίστηκαν ως «πιθανοί καβαλάρηδες» ενώ πέντε Γιαμνάγια, δύο προγενέστερα και δύο μεταγενέστερα άτομα χαρακτηρίστηκαν «πολύ πιθανοί καβαλάρηδες».
Αξίζει να σημειωθεί πως σε προηγούμενη έρευνα (2021) αναφερόταν πως η εξημέρωση των αλόγων έφερε μεν μεγάλες αλλαγές στην κινητικότητα/ μετακινήσεις και στον πόλεμο, ωστόσο οι σύγχρονες ράτσες εξημερωμένων αλόγων δεν φαίνονται να προέρχονται από τις αρχικές που συσχετίζονται με αρχαιολογικά ευρήματα στην Κεντρική Ασία. Άλλες υποψήφιες περιοχές ως προς την εξημέρωση των αλόγων, όπως η Ιβηρία και η Ανατολία, έχουν επίσης αμφισβητηθεί- και ως εκ τούτου η γενετική/ γεωγραφική/ χρονική προέλευση των σύγχρονων εξημερωμένων αλόγων παραμένει άγνωστη. Στη συγκεκριμένη έρευνα εξεταζόταν η στέπα της δυτικής Ευρασίας (Βόλγας- Ντον) ως χώρος προέλευσής τους, ενώ συμπεραινόταν πως φαίνεται να καταρρίπτεται η θεωρία της συσχέτισης της ιππικής με την ταχεία επέκταση των Γιαμνάγια κατά το 3000 πΧ.