Αρχαιολόγοι από το Κρατικό Γραφείο Διατήρησης Μνημείων και Αρχαιολογίας Σαξονίας-Άνχαλτ ανακάλυψαν έναν «τάφο ζόμπι» κατά τη διάρκεια ανασκαφών κοντά στο Όπιν της Γερμανίας.
Η διευθύντρια του προγράμματος, Susanne Friederich, δήλωσε: «Γνωρίζουμε ότι ακόμα και στην Εποχή του Λίθου, οι άνθρωποι φοβόντουσαν τους εκδικητές. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι νεκροί μερικές φορές προσπαθούσαν να απελευθερωθούν από τους τάφους τους»
Ο τάφος, ένας ορθογώνιος λάκκος, ήταν γεμάτος με τα σκελετικά υπολείμματα ενός ανθρώπου, ο οποίος πιστεύεται ότι ήταν μεταξύ 40 και 60 ετών τη στιγμή του θανάτου του, αναφέρει το Heritage Daily.
Στη λαογραφική παράδοση, η εκδίκηση από τους νεκρούς έχει την αναπαράσταση ενός κινούμενου πτώματος που απαντά σε διάφορους πολιτισμούς, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιών Ιρλανδών Κελτικών και Νορβηγικών μυθολογιών, καθώς και των λεκτικών παραδόσεων και της παράδοσης πολλών ευρωπαϊκών εθνικών ομάδων.
Στους μεσαιωνικούς χρόνους, αυτοί που ήταν ύποπτοι για την εκδίκηση από τους νεκρούς, ήταν γενικά θύματα αυτοκτονίας, μάγισσες, πτώματα που είχαν καταληφθεί ένα κακόβουλο πνεύμα ή κάποιο θύμα επίθεσης από βαμπίρ.
Στη Σκανδιναβική εποχή, ήταν γνωστοί ως aptrgǫngur (που σημαίνει «και πάλι-περιπατητής»), και βρέθηκαν σε ερείπια ή θαμμένοι σε βουνά.
Η ταφή συσχετίζεται με τον πολιτισμό του Bell Beaker, επίσης γνωστό ως συγκρότημα Bell Beaker, ένα λαό της εποχής του Χαλκού που εμφανίστηκε γύρω στο 2800 π.Χ. και διασκορπίστηκε, καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης και ορισμένες παράκτιες περιοχές στη βορειοδυτική Αφρική.
Τα υπολείμματά του, τα οποία είναι περίπου 4.200 ετών, χρονολογούνται στον πολιτισμό του Bell Beaker (Πολιτισμός του Λάγυνου), ο οποίος κατοικούσε κάποτε σε μεγάλο μέρος της ηπείρου.
Το κάτω μισό του σκελετού του άνδρα ήταν καλυμμένο με μια μεγάλη πέτρα, που σημαίνει ότι ο χώρος είναι «τάφος εκδίκησης», δήλωσε η Lochner-Rechta.
«Ελάχιστες οι αποδείξεις για ταφικά έθιμα του πολιτισμού Bell Beaker».
Η Lochner-Rechta δήλωσε ότι αυτό το είδος τάφου είναι ασυνήθιστο, σημειώνοντας ότι «υπάρχουν ελάχιστες αποδείξεις για τέτοια έθιμα ταφής για τον πολιτισμό του Bell Beaker».
Ο πολιτισμός του Λάγυνου διακρίνεται από την ευρεία χρήση κεραμεικής συγκεκριμένου τύπου -ενός λάγυνου με κωδωνόσχημο προφίλ που ανακαλύφθηκε στη δυτική Ευρώπη κατά το τέλος της 3ης χιλιετίας Π.Κ.Ε.- και φαίνεται πως χρησιμοποιείτο για την αποθήκευση και κατανάλωση υδρόμελου.
Σήμερα πολλοί αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι οι άνθρωποι του Λάγυνου δεν υπήρξαν ως διακριτή ομάδα και ότι οι λάγυνοι και άλλα νέα τεχνουργήματα εκείνης της περιόδου ή ταφικές πρακτικές είναι ενδεικτικές της ανάπτυξης νέων δεξιοτήτων.
Είναι πιθανότερο αυτή η γνώση να προήλθε από πολιτισμικές αλληλεπιδράσεις, παρά ως αποτέλεσμα μιας μαζικής μετανάστευσης. Αυτή η η θεωρία της μη επέμβασης προτάθηκε αρχικά από τον Colin Burgess και τον Steve Shennan στα μέσα της δεκαετίας 1970. Σήμερα ο πολιτισμός του Λάγυνου θεωρείται περισσότερο ένα σύνολο γνώσης που υιοθετήθηκε και εφαρμόστηκε από αυτόχθονες Ευρωπαίους σε διάφορους βαθμούς.