Πυκνώνουν και πάλι πάνω από την Ελλάδα, τα εξ Ουκρανίας ανεμοτρεγμένα νέφη. Πυκνώνουν και «φορτώνουν» νέες οικονομικές νεροποντές στα κεφάλια των στερημένων, σκιαγμένων κι αδικημένων Ελλήνων. Των μικρομεσαίων που κατάντησαν μικρονεόπτωχοι και προσμένουν με επιδοματικές πολιτικές εξαργυρώσεις να ζεστάνουν το κοκκαλάκι τους φέτος το χειμώνα, ξεπουλώντας εκ νέου την ψήφο τους για ένα –pass.
Άμοιροι και όμηροι. Καταμετρώντας στο οικογενειακό κομπιουτεράκι τα λιγοστά αργύρια του μισθού που δε φτάνει μήτε για το σούπερ μάρκετ, με τις αυξήσεις των βασικών αγαθών να σκαρφαλώνουν κάθε μέρα και πιο ψηλά αλλά και τις μισθοφορικές φοροεισπρακτικές επιδρομές που θα χουν να αντιμετωπίσουν ως το τέλος της χρονιάς...
Παροδηγημένος ο μέσος «νοικοκύρης», που βλέπει το σπιτάκι του να το απειλεί το αργυρώνητο «κόκκινο δάνειο» του τάτσι-ΠΑΤΣΗ-κώτσι, στο μαγαζάκι του να μην πατάει άνθρωπος, τις υποχρεώσεις του σαν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ να σκαρφαλώνουν την ανηφόρα τροχάδην, τα έσοδα να συρρικνώνονται, τις ασφαλιστικές του εισφορές να μένουν απλήρωτες, τα παιδάκια του να χουν φύγει δια παντός για μια δουλειά στην αλλοδαπή, τα γερόντια να στερούνται ως και το παξιμάδι, τους συνταξιούχους να γίνονται επαίτες για ένα κουτί ντεπόν και δυό πάνες ακράτειας, τη χώρα του να απειλείται διαρκώς από κάθε διαταραγμένο «Σουλτάνο», την αξιοπρέπειά του να γίνεται παλιόπανο και την ελπίδα του σκισμένο καραβόπανο - ανακαλύπτει ξάφνου τους... βιασμούς!
Το αφιόνι του λαού είναι η θρησκεία, έλεγαν κάποτε οι ινστρούχτορες.
Το αφιόνι του λαού είναι η τηλοψία. Εκεί, και στα social media, εξαντλούμε όλη μας τη φαιά ουσία. Με μια εθελούσια εθνική μαλάκυνση που εξαντλείται στις κλειδαροτρυπικές λεπτομέρειες κάθε βδελυρού βιασμού, καθώς τα δημοσιογραφόσκυλα ανακαλύπτουν κάθε μέρα κι από έναν, για να συντηρούν την περιέργειά μας και να την εξαργυρώνουν, τα «νούμερα», με... νούμερα!
Οι βιαστές, οι εκβιαστές, τα εκκλησιαζόμενα σαπρόφυτα, η δυσοσμία μιας κοινωνίας σε σήψη. Οι γείτονες που έβλεπαν-άκουγαν-σώπαιναν, η απουσία του κράτους προνοίας που υποθάλπτει την εκπόρνευση, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το πρώιμα ενηλικιωμένο εξανδραποδισμένο και βιασμένο ανήλικο. Η μάνα-προαγωγός, ο πατέρας ως αγωγός εξαρτήσεων, ο «φιλάνθρωπος» που ήταν απάνθρωπος βιαστής και εκπορνευτής. Κι ένα παιδί, στην πρώιμη εφηβεία του, να βιάζεται καθημερινά και πολλαπλά από όλους μας. Ένας βόρβορος που κατρακυλά ρυπαρός από τις οθόνες στις ψυχές μας.
Εικόνες, σκηνές, ρεπορτάζ, ζωντανές συνδέσεις που απασχολούν το πνεύμα για να μας «πάρουν» τη σκέψη από τους αληθινούς αίτιους και υπαίτιους της κατάντιας μας και να τον στρέψουν -ακόμη μια φορά- στις ηδονοβλεπτικές αποφορές καταστάσεων και συμβάντων που θυμίζουν την ταινία του Παζολίνι με τις 120 μέρες στα Σόδομα...
Ανατέλλοντας η ιστορική επέτειος του ΟΧΙ, η βελόνα στο γραμμόφωνο της έρμης πατρίδας έχει κολλήσει στα «ναι»:
Ναι, στους βιαστές και τους «προστάτες».
Ναι, στην εκμετάλλευση αρκεί να αλλάζει χέρια το χρήμα...
Ναι, στην καθημερινή ηδονοβλεψία του πόνου των άλλων.
Ναι, στην επίδειξη ηθικής μέσω των ανήθικων συμπεριφορών μας στα social media.
Ναι, στην υποβάθμιση της καθημερινής διαβίωσης -που κατάντησε απέλπιδος αγώνας επιβίωσης.
Ναι, στους εκφυλιζόμενους και εξευτελισμένους συναλλασσόμενους και συναλλαγμένους.
Ναι, στη μονοκρατορία του «δήθεν» και της αρλούμπας.
Ναι, στους κλειδοκράτορες και τους τηλεοκράτορες.
Ναι, στην επιβαλλόμενη επιβουλή της βίας κάθε είδους
Ναι, στο μακριά από το... σπιτάκι μας, κι όπου αλλού ας είναι...
Ναι στους αγάδες, ναι και στο ραγιαδισμό.
Ναι στους φελλούς, ναι και στα καλάμια.
Ναι στους υπερφίαλους, ναι και στους πολιτικά φλύαρους.
Ναι στους θορυβώδεις, ναι και στους σκαιούς.
Ναι στους βυσσοδομούντες.
Ναι στους υποκριτές, ναι και στους «αγοραστές».
Ναι στους λαοπλάνους, ναι και στους εξουσιολάγνους.
Είναι δραματικά απελπιστικό, να εκπίπτει διαρκώς η συζήτηση από τα τόσα ευδιάκριτα προβλήματα σε ένα διαρκές επίπεδο εκδοροσφαγείου με θέματα θύματα από ευάλωτες ομάδες συν-ανθρώπων μας. Ανθρώπων, το ακούτε; Ανθρώπων!
Μέσα στα τόσα μας σκιαγμένα «ναι», ας πούμε κι ένα «ΟΧΙ».
Όχι, στο βιασμό της σκέψης μας.
Όχι, στο βιασμό της κάθε μας μέρας...
Όχι, σε κάθε εισβολέα.