Καταγγέλλει ο Σταύρος Θεοδωράκης τη ΝΔ, ότι επιχειρεί να του διαλύσει το κόμμα. Επειδή, κατά τη γνώμη του, παρότρυνε δυο βουλευτές του να ανεξαρτητοποιηθούν. Με συνέπεια την διάλυση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Ποταμιού, και την συνεπαγόμενη απώλεια των σχετικών προνομίων…
Καταγγέλλει η Φώφη Γεννηματά τον ΣΥΡΙΖΑ ότι επιχειρεί να «εισβάλει» στο εκλογικό ακροατήριο της κεντροαριστεράς. Θεωρώντας, προφανώς, πως υπάρχουν περίκλειστοι κατοχυρωμένοι, ίσως και κληρονομημένοι εκλογικοί χώροι, στους οποίους απαγορεύεται η είσοδος. Κάτι σαν εκλογικό άβατο, ας πούμε…
Καταγγέλλει ο Πάνος Καμμένος τον ΣΥΡΙΖΑ ότι επιχείρησε (και κατάφερε) να «εκμαυλίσει» βουλευτές του. Με συνέπεια να κινδυνεύει κι εκείνος με διάλυση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των ΑΝΕΛΛ…
Καταγγέλλει ο Βασίλης Λεβέντης τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ αλλά και το ΚΙΝΑΛΛ, ότι «φιλοξενούν» στους κόλπους τους βουλευτές εκλεγμένους υπό την δική του σημαία. Έτσι ώστε να βρίσκεται πλέον και η Ένωση Κεντρώων στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης…
Θα πρέπει να πούμε πως έχουν ένα δίκιο στους ισχυρισμούς τους οι αρχηγοί του Ποταμιού, του ΚΙΝΑΛΛ, των ΑΝΕΛΛ και της Ένωσης Κεντρώων. Είναι η δική τους αλήθεια. Μόνο που πρόκειται για την επιφανειακή ανάγνωση των πραγμάτων. Και, σίγουρα, δεν είναι όλη η αλήθεια.
Έχουμε ασφαλώς να κάνουμε με τέσσερεις διαφορετικές περιπτώσεις. Με τα δικά της πολιτικά χαρακτηριστικά η κάθε μία. Αλλά και με κάποια κοινά. Το σημαντικότερο των οποίων είναι ότι πρόκειται για κομματικούς σχηματισμούς, δίχως πολιτικό (πολύ λιγότερο ιδεολογικό) βάθος. Κι από την άλλη μεριά, «ατύχησαν» ως προς τις αντικειμενικές απαιτήσεις της συγκυρίας. Μιας συγκυρίας με έντονα τα στοιχεία του πολιτικού διπολισμού. Με συνέπεια να συμπιέζονται δραματικά τα σχήματα του «ενδιάμεσου χώρου»…
Ο Σταύρος Θεοδωράκης επιχείρησε να στήσει κόμμα με «επιλεγμένη» την ασάφεια πολιτικού λόγου και πολιτικού προσανατολισμού. Δίχως αιχμές, δίχως γωνίες και, εντέλει δίχως στίγμα. Του τύπου εμείς εδώ είμαστε οι καινούργιοι, οι διαφορετικοί. Δέχτηκε δε στου κόλπους του τους πάντες. Από αριστερούς έως σκληρά νεοφιλελεύθερους δεξιούς. Στη λογική ότι «όλοι οι καλοί χωράνε». Μόνο που, καθώς φαίνεται (και όπως αποδείχθηκε εξ’ άλλου) οι τέτοιου είδους «καλοί» χωράνε παντού…
Ο Πάνος Καμμένος εγκλωβίστηκε στις ίδιες τις επιλογές, στις πρακτικές και στους χειρισμούς του. Θεώρησε ότι μπορεί «ανέξοδα» από τη μια να συνεργάζεται σε κυβερνητικό επίπεδο με την αριστερά, κι από την άλλη να πολιτεύεται υπερδεξιά. Ε λοιπόν διαπιστώνει τώρα (και μάλλον θα το διαπιστώσει καθαρότερα στις εκλογές) πως αυτό, απλώς, δεν γίνεται…
Ο Βασίλης Λεβέντης έστησε ένα πολιτικό μόρφωμα που, θάλεγε κανείς πως αποτελεί τον ορισμό του μη κόμματος. Το 2015 έτυχε, λόγω της μνημονιακής συγκυρίας, να εξασφαλίσει την –συμπτωματική και ασφαλώς πρόσκαιρη- καρποφορία της 30χρονης «απέλπιδος» προσωπικής του προσπάθειας. Κι αυτό ήταν όλο. Οπότε θα ήταν εντελώς απίθανο να υπάρχει μέλλον για ένα τέτοιου είδους μόρφωμα…
Όσο για την Φώφη Γεννηματά, εκείνη παρέλαβε (στα χειρότερά του βεβαίως) ένα κόμμα με τεράστιο ιστορικό κύρος. Και επέλεξε να υιοθετήσει την κεντρική πολιτική που το οδήγησε στο ταπεινωτικό 4,68% του Ιανουαρίου του 2015. Την συμπόρευση με τη δεξιά. Ακόμη χειρότερα, να μετατραπεί σε πολιτικό παρακολούθημα της δεξιάς. Και μάλιστα αυτής της δεξιάς, της μεταλλαγμένης σε ΠΟΛΑΝ ή σε ΛΑΟΣ. Και παράλληλα εγκατέλειψε πάγιες αρχές και αξίες του πολιτικού της χώρου. Ώσπου ήρθε η σχεδόν ανεξήγητη αρνητική της στάση στην Συνθήκη των Πρεσπών. Στάση που λειτούργησε ως καταλύτης για την απογύμνωση του ΚΙΝΑΛΛ τόσο στο πολιτικό όσο και στο στελεχικό πεδίο…
Έχουν κάποιους λόγους λοιπόν, και ίσως κάποια «δίκια» οι αρχηγοί των κομμάτων της ελάσσονος αντιπολίτευσης, να αιτιώνται του άλλους για την πολιτική τους δυσπραγία. Βλέπουν όμως έτσι την επιφάνεια μόνο των πραγμάτων. Τις βαθύτερες και, εντέλει, τις πραγματικές αιτίες ας τις αναζητήσουν στις ίδιες αυτών επιλογές…