Έχετε αναρωτηθεί γιατί ενώ θέλουμε τόσο πολύ να ζήσουμε την ευτυχία, οι περισσότεροι δεν καταφέρνουμε παρά να δοκιμάζουμε πολύ μικρές δόσεις αυτής;
Δεν θα βρεις κανέναν άνθρωπο σε όλον τον πλανήτη που να μη θέλει να είναι ευτυχισμένος, που να μην επιδιώκει να δώσει και να λάβει αγάπη. Κι όμως...
Όσοι απολαμβάνουν μια υγιή, ολοκληρωμένη σχέση είναι στατιστικά λιγότεροι από αυτούς που βασανίζονται ανάμεσα σε διαζύγια, διπολικές σχέσεις και ατέλειωτα μελοδράματα. Κάτι δεν κολλάει σε όλο αυτό το σκηνικό, δεν νομίζεις;
Κρατούν αυτοί οι λίγοι, λοιπόν, το κοκκαλάκι της νυχτερίδας, ενώ όλοι οι υπόλοιποι κατατρέχονται από έναν μαγνήτη που ελκύει μόνιμα τον λάθος σύντροφο;
Ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο, βέβαια. Πολλοί από εμάς, οι περισσότεροι μάλιστα, ξεκινάμε με ένα ξεκάθαρο όραμα στο τι θέλουμε. Αλλά όσο περνάει ο καιρός και προστίθενται στην ψυχολογία μας οι κακές εμπειρίες μας, αυτό το όραμα ξεθωριάζει και στο τέλος, χάνεται.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Ένας στους πέντε ενήλικες είναι ερωτευμένος με κάποιον άλλον από το σύντροφό του και ένας στους δύο γάμους καταλήγει στα δικηγορικά γραφεία.
Και αυτό συμβαίνει γιατί το όραμα που προαναφέραμε, αυτή η καθαρή και αγνή πρόθεση για αγάπη, μολύνεται από τις υπονομευτικές σκέψεις του Εγώ.
Ενός Εγώ που έχει ρυθμιστεί... εργοστασιακά να μας αποπροσανατολίζει βάζοντάς μας χίλια δυο ερωτηματικά, χίλιες δυο αμφισβητήσεις πως δεν θα τα καταφέρουμε και πως είμαστε λίγοι για να πετύχουμε το αρχικό μας όραμα.
Αυτὀ το σαμποτάρισμα, βέβαια, του Εγώ δεν ξεκινάει από την αρχή.
Για την ακρίβεια, στην αρχή της ζωής μας όλοι ξεκινάμε με μια αγνή, περιστοιχισμένη από την τέλεια αγάπη, καρδιά! Αμέσως, όμως, μετά τη γέννηση, ξεκινούν οι τραυματικές εμπειρίες που αρχίζουν να αφήνουν το αρνητικό τους αποτύπωμα πάνω σου.
Ο αποχωρισμός από τη μαμά για την πρώτη μέρα στο σχολείο, οι σχολικές αποτυχίες, οι πρώτες άβολες ερωτικές απόπειρες, ένας θάνατος κάποιους αγαπημένου, ένα διαζύγιο, όλα αποτελούν μικρά ή μεγάλα τούβλα κακών εμπειριών που εγγράφονται στη μνήμη του Εγώ και το ωθούν να αρχίσει να χτίζει έναν πανύψηλο τοίχο αυτοπροστασίας.
Με το που φτάσουμε τα 30-40 αυτός ο τοίχος του φόβου έχει γίνει πανύψηλος, απομονώνοντάς μας όχι από τη δυστυχία, αλλά από την ίδια τη ζωή!
Πίσω από αυτόν τον τοίχο το Εγώ τούς έχει ονοματίσει όλους εχθρούς από τους οποίους οφείλουμε να προστατευτούμε.
Ξέρει να σε χειραγωγεί τέλεια το Εγώ, αφού γνωρίζει ακριβώς ποια κουμπιά σου πρέπει να πατήσει. Είναι ευγενικό, λαλίστατο και ποτέ δεν επιδιώκει να σε ξεβολέψει. Αν μείνεις μέσα στη ζώνη άνεσης, εξάλλου, θα είσαι ασφαλής. Ακόμα κι αν αυτή η ζώνη άνεσης είναι κάτι που δεν σου αρέσει καθόλου.
Πρόσεχε, λοιπόν, πότε μιλάει το Εγώ προσπαθώντας να σαμποτάρει την εξελιξή σου, με πρόφαση πως ξέρει τι είναι καλό για εσένα, και πότε ο ανώτερος εαυτός σου. Κάθε φορά που αρχίζει το... παραμιλητό μέσα στο κεφάλι σου με αναρίθμητα ”ναι, αλλά...”, ”θα έπρεπε...” κ.ο.κ. κλείσε τα αυτιά σου σε κάθε αρνητική σκέψη που μπαίνει μπροστά.
Δούλεψε αντίστροφα και για κάθε... σχέδιο καταστροφής βρες την αισιόδοξη προοπτική του.
Δοκίμασε να αντικαταστήσεις, δηλαδή, κάθε αρνητική σκέψη με μια αισιόδοξη. Κάνοντας το Εγώ να δουλεύει υπέρ σου, θα δικαιωθείς από το αποτέλεσμα!
Της Τζιλ Δούκα MBA, MCC