Βρέθηκα στην Αθήνα μπροστά στην κοσμική καταστροφή μιας διάρρηξης μετά κλοπής ακριβών αντικειμένων. Ναι, οι κλέφτες παραμονή Χριστουγέννων παραβίασαν την πόρτα του διαμερίσματος και μπήκαν μέσα φέρνοντας κάτω ολάκερο το σπίτι. Ξεδόντιασαν τις οικιακές συσκευές μήπως βρουν χρήματα και χρυσό μέσα στα απόκρυφά τους, χάλασαν τον ηλεκτρισμό του διαμερίσματος, λέρωσαν με τα άνομα χέρια ή γάντια τους τοίχους, έσπασαν μπρίζες, έσπασαν τα πλακάκια του υπερυψωμένου δαπέδου της κουζίνας, άνοιξαν και πέταξαν όλα τα φίλτρα του απορροφητήρα της κουζίνας, έβγαλαν όλα τα ρούχα και αντικείμενα του σπιτιού έξω απο τις ντουλάπες και τα συρτάρια. Ολική καταστροφή.
Είπα να μην πενθήσω μια ακόμη διάρρηξη και κλοπή στο σπίτι της Βασιλέως Κωνσταντίνου (κέντρο καράκεντρο με -υποτίθεται- αστυνομική φύλαξη στις γύρω πρεσβείες) είπα να μην κλάψω τις απώλειες γιατί ήταν υλικές και τελικά ο λογαριασμός είναι η σωματική ακεραιότητα και η υγεία. Ωστόσο, το αίσθημα της ανασφάλειας που με έχει κατακλύσει είναι δύσκολα διαχειρίσιμο.
Από την ώρα που έφτασα στην Αθήνα ξεκίνησα το γολγοθά της υποβολής αίτησης στην ασφαλιστική εταιρεία * για να πληρωθώ για τα αυτονόητα: την αντικατάσταση της σπασμένης κλειδαριάς, το χρωμάτισμα στους τοίχους που σημειωτέον είχαν πλυθεί επί τρείς μέρες από την καθαρίστρια, την αποκατάσταση του δαπέδου με τα πλακάκια , την αποκατάσταση του ηλεκτρισμού, την αντικατάσταση διαφόρων σπασμένων αντικειμένων, μπριζών, χερουλιών κλπ.
Κι έτσι ξεκίνησε η μικρή τραγωδία του μέσου Έλληνος. Κάλεσα την Ασφαλιστική και μου έστειλαν ένα ευπρεπή κύριο, ο οποίος ονομάζεται πραγματογνώμων. Ο παραγματογνώμων αποφάσισε να μας κάνει τη ζωή πατίνι:
Δεν αναγνώριζε την αντικατάσταση της κλειδαριάς, έπρεπε να μας δώσει έγγραφη δήλωση ο κλειδαράς ότι όντως αντικατέστησε την σπασμένη κλειδαριά
Ενώ ήταν πραγματογμώνων ζήτησε να φέρουμε εμείς ηλεκτρολόγο για να αποτιμήσει τις ζημιές του ηλεκτρικού συστήματος αλλά να είναι παρών να ελέγξει την πραγματομοσύνη του δικού μας ηλεκτρολόγου
Είπε στον πλακατζή μας που επίσης ήρθε για εκτίμηση της ζημιάς (ενώπιον αυτού, δηλαδή του πραγματογνώμονα της Εθνικής Ασφαλιστικής) να πάει στο τάδε μεγαλοκατάστημα να ελέγξει αν υπάρχουν τρία πλακάκια της προηγούμενης εικοσαετίας κι αν δεν υπάρχουν τότε να περάσει ο ίδιος να το πιστοποιήσει για να εγκρίνει την αντικατάσταση ενός δαπέδου 5 τετραγωνικών μέτρων.
Επιπλέον, είπε ότι δεν του έφτανε η αναφορά της Αμεσης Δράσης για το επεισόδιο αλλά οφείλαμε να πάμε στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα να υποβάλουμε μήνυση κατ΄αγνώστων και να του την προσκομίσουμε, αλλοιώς η Εθνική δεν λαμβάνει υπόψην την αναφορά της Αμεσης Δράσης.
Το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα ήταν απέναντι από το σπίτι μου, το τμήμα Ρηγίλλης, όπου έφτασα επάνω και μου είπαν πως δεν είχα δικαίωμα να υποβάλλω εκεί μήνυση αλλά στο ΑΤ Παγκρατίου, όπου ανήκει η περιοχή μου. Δεν κατάλαβα γιατί δεν μπορείς να κάνεις μια καταγγελία μιας κλοπής σε οποιοδήποτε αστυνομικό τμήμα, αφού θα μπορούσε να καταγραφεί στην μεγάλη βάση των δεδομένων. Αλλά αυτή είναι τροφή προς σκέψη.
Μέσα στα νεύρα ανηφόρισα για το Παγκράτι, όπου έφτασα στο άθλιο ΑΤ Παγκρατίου. Περίμενα κάποιους γέρους να τελειώσουν την κατάθεση που τους είχαν κλέψει καθόσον βρίσκονταν στο σπίτι. Οι τοίχοι λεροί, άπλυτοι, σιχαμένοι. Το καλοριφέρ κλειστό κι αν δεν ήταν μια ηλιόλουστη μέρα έξω θα τρέμαμε με σπασμούς.
Επιτέλους, έφτασα στο αρμόδιο τμήμα όπου ο ευγενής αστυνομικός μου σύστησε να κάνω μήνυση αλλά να μη ζητήσω να πάρουν αποτυπώματα διότι δεν έχει καμία αξία και θα μου λερώσουν τους τοίχους. Υπέβαλα μήνυση κατ’ αγνώστων , έκανα ακριβή αναφορά των ζημιών και των κλαπέντων, αν και ο αστυνομικός μου είπε ότι δεν υπήρχε καμία ελπίδα να εντοπισθούν οι δράστες που κάνουν δέκα διαρρήξεις την ημέρα στην περιοχή Βασιλέως Γεωργίου (λίγες επί της Βασιλέως Κωνσταντίνου) και γενικά πως πρόκειται για ένα άλυτο γρίφο.
Τα ταβάνια ήταν υγρά κι έπεφταν σοβάδες, οι τοίχοι σιχαμένοι, το περιβάλλον ολόγυμνο και κρύο. ’Ηταν επιεικώς τριτοκοσμική η εμφάνιση του ΑΤ Παγκρατίου. Ρώτησα τους τρεις αστυνομικούς της αίθουσας πώς γίνεται να δέχονται να δουλεύουν υπό τέτοιες αντίξοες συνθήκες και μου απάντησαν ότι υπάρχουν και χειρότερα αστυνομικά τμήματα.
Η αλήθεια είναι ότι η ζωή δεν με φέρνει συχνά στις δημόσιες υπηρεσίες της Αθήνας. Όταν ανέφερα τα γεγονότα οι φίλοι μου στην πρωτεύουσα με διαβεβαίωσαν πως η κατάσταση στα κτήρια των δημοσίων υπηρεσιών είναι έτσι και χειρότερη.
Εφυγα για το Μόντρεαλ με μια πικρή αίσθηση απογοήτευσης στην ύπαρξή μου. Η πολυκατοικία μου έρμαιο των ληστών που μπαίνουν χωρίς κανένα πρόβλημα απο την κεντρική πόρτα της πολυκατοικίας (στον 5ο όροφο υπάρχει ιατρείο και ανεβοκαταβαίνουν δεκάδες άτομα ανεξέλεγκτα την ημέρα). Οι δρόμοι γύρω με πρεσβείες αλλά οι αστυνομικοί μόνο μπροστά από τις πρεσβείες, η περιοχή χωρίς καμία αστυνόμευση, επίβλεψη προστασία. Αμπέλι ξέφραγο.
Η ασφαλιστική να προσπαθεί με τον πραγματογνώμονά της να αποφύγει την πληρωμή της αποζημίωσης για την αποκατάσταση των ζημιών από τη διάρρηξη...
Το Αστυνομικό Τμήμα να είναι ένα ερείπιο και να θεωρείται μια κανονική κατάσταση...Η ντεκαντάνς στο απόγειό της.
Αναρωτιέμαι αν οι άρχοντες της χώρας, πρωθυπουργός, αττικάρχης, δήμαρχος και λοιποί υπεύθυνοι έχουν αντιληφθεί την αθλιότητα που επικρατεί στην Αθήνα που θάπρεπε να είναι η κορωνίδα των πόλεων καθώς κρατάει την τιάρα που λέγεται Παρθενώνας...
Αναρωτιέμαι αν πήγαν μια βόλτα στα κτήρια των δημοσίων υπηρεσιών... αν είδαν την αφύλακτη πόλη... αν ελέγχουν τις ασφαλιστικές εταιρείες ...
Αναρωτιέμαι πόση ανασφάλεια νιώθεις τον 21ο αιώνα στην πιο αρχαία και ιστορική πόλη της Ευρώπης!
* Τα στοιχεία της ασφαλιστικής εταιρείας είναι στη διάθεση της HuffPost