Ο πρόλογος που κάνει ο Τούρκος αναλυτής και υποψήφιος διδάκτορας στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο Μέσης Ανατολής, Ριφάτ Οντσέλ (Rifat Oncel), προϊδεάζει για το περιεχόμενο της ανάλυσης, η οποία ωστόσο αποκτά βαρύτητα επειδή περιλαμβάνει όλα τα «ευρήματα» που επικαλείται εσχάτως η Άγκυρα και με τα οποία εμπλουτίζει τον οξύτατο πολιτικό του λόγο ο Ταγίπ Ερντογάν.
Ο Οντσέλ γράφει: «Στις 23 Αυγούστου, ένα ελληνικό σύστημα αεράμυνας S-300 παρενόχλησε τουρκικά αεροσκάφη F-16 που εκτελούσαν αποστολές του ΝΑΤΟ πάνω από το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο στον διεθνή εναέριο χώρο. Το κλείδωμα του ελληνικού συστήματος αεράμυνας στα τουρκικά F-16 θεωρείται εχθρική πράξη σύμφωνα με τους κανόνες εμπλοκής του ΝΑΤΟ. Αυτό το περιστατικό έδειξε ότι η Αθήνα είναι ενεργός χειριστής του ρωσικής κατασκευής συστήματος S-300 και δεν αποφεύγει τη χρήση του, εναντίον ενός συμμάχου του ΝΑΤΟ. Έτσι, οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις παρενόχλησαν τουρκικά αεροσκάφη σε πτήσεις αποστολής κλειδώνοντάς τα για 3.372 δευτερόλεπτα σε 14 ξεχωριστά περιστατικά μεταξύ 15 Αυγούστου και 4 Σεπτεμβρίου, στην διάρκεια της αποστολής του ΝΑΤΟ Operation Sea Guardian νότια της Ρόδου».
Η «Αθηναϊκή παγίδα» και η «τολμηρή» Ελλάδα
Αναπτύσσοντας ένα ολοκληρωμένο (και καλογραμμένο, ομολογουμένως) σκεπτικό, ο Οντσέλ επιχειρεί να ερμηνεύσει την ελληνική εξωτερική πολιτική, διαπιστώνοντας - και αναγνωρίζοντας - ότι η Αθήνα έχει δείξει αυξημένη αποτελεσματικότητα σε διπλωματικό επίπεδο, κατορθώνοντας να πετύχει σύμπλευση με τις ΗΠΑ και την Γαλλία. Ισχυρίζεται ότι αυτή η διπλή στρατηγική σύμπλευση έχει οδηγήσει σε αλλαγή συμπεριφοράς την ελληνική πλευρά έναντι της Τουρκίας, που έγινε «τολμηρή»:
«Ο πιο σημαντικός λόγος που εξηγεί την τολμηρή συμπεριφορά της Ελλάδας στην εξωτερική πολιτική έγκειται στις διεθνείς σχέσεις της χώρας, που βασίζονται σε μια στρατηγική για την παροχή ξένων εγγυήσεων ασφάλειας και την υπονόμευση της διεθνούς θέσης της Τουρκίας. Με αυτόν τον τρόπο, η Ελλάδα σχεδιάζει ένα παιχνίδι που μπορεί να ονομαστεί «η Αθηναϊκή Παγίδα». Η Ελλάδα θέλει να χαρακτηρίσει την Τουρκία ως επιτιθέμενο, έτσι ώστε μια πιθανή ελληνοτουρκική σύγκρουση να εμπλέκει διεθνείς παράγοντες, ιδιαίτερα τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, υπέρ της ίδιας. Η εξουδετέρωση της αθηναϊκής παγίδας θα απαιτήσει όχι μόνο συνετή τουρκική διπλωματική δράση και ακριβή αποτρεπτικό τρόπο, αλλά και αλλαγές πολιτικής από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία.
Οι κύριες πτυχές της Αθηναϊκής Παγίδας φαίνονται στον σχεδιασμό των ελληνικών αμυντικών συμφωνιών και στις δραστηριότητες του ισχυρού (ελληνικού) λόμπι στις ΗΠΑ. Επίσης, η Ελλάδα αγοράζει προηγμένα αεροσκάφη και φρεγάτες από τη Γαλλία, αλλά αυτές οι προμήθειες αποτελούν μέρος μιας μεγαλύτερης αμυντικής συμφωνίας. Σύμφωνα με το άρθρο 2 της αμυντικής συμφωνίας, τα μέρη θα παρέχουν αμοιβαία βοήθεια, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης ένοπλης δύναμης, εάν δεχθεί μία χώρα από τις δύο ένοπλη επίθεση εναντίον του εδάφους της. Η συμφωνία διαφημίστηκε αμέσως από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ως ουσιαστική εγγύηση ασφαλείας κατά της Τουρκίας, ενώ υπογραμίστηκε ότι η Γαλλία είναι ένα κράτος με πυρηνικά όπλα».
Όταν η Τουρκία ...«κόπτεται» για το ΝΑΤΟ
Το αφήγημα του Οντσέλ μοιάζει γενικά στέρεο μέχρι αυτό το σημείο.
Κάπου εδώ, όμως, αποκαλύπτεται μία δόση τουρκικού «άγχους», καθώς ο αρθρογράφος του κρατικού τουρκικού πρακτορείου Anadolu πασχίζει στην συνέχεια να περάσει (και στην τουρκική ηγεσία;) το μήνυμα, ότι πρέπει η Άγκυρα να αναδείξει στοιχεία «υπονόμευσης του ΝΑΤΟ», ως αποτέλεσμα της ελληνικής πολιτικής:
«Τα ελληνικά κέντρα λήψης αποφάσεων προσπάθησαν να συνδέσουν το Άρθρο 2 με τις μαξιμαλιστικές θαλάσσιες διεκδικήσεις της χώρας, αλλά το γαλλικό υπουργείο Άμυνας αναγκάστηκε να κάνει μια δήλωση, υποστηρίζοντας ότι η συμφωνία δεν καλύπτει (και τις) ΑΟΖ (αποκλειστικές οικονομικές ζώνες). Ωστόσο, η συμφωνία αντικατοπτρίζει μια σαφή αντίφαση με το ΝΑΤΟ καθώς η συλλογική άμυνα είναι το θεμελιώδες στοιχείο της συμμαχίας. Η γαλλοελληνική συμφωνία υπονομεύει σημαντικά την αλληλεγγύη του ΝΑΤΟ, αντιγράφει και ανταγωνίζεται ακόμη και τις αποστολές της συμμαχίας και ενισχύει τη συμπεριφορά της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής», υποστηρίζει ο Οντσέλ, σε μία αποκαλυπτική ανάλυση για τις ανησυχίες που έχει προκαλέσει στην Άγκυρα η ελληνο-γαλλική στρατηγική σύμπλευση.
Ο Οντσέλ «ξεχνάει» τα F-35 και «ανακαλύπτει» αμερικανική άρνηση για τα ελληνικά νησιά
Από την Γαλλία ο Τούρκος αναλυτής περνάει στο κεφάλαιο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, που ενοχλούν σφόδρα τον Ερντογάν, καθώς βλέπει την Ελλάδα να κερδίζει έδαφος στην κούρσα για τα F-35, μετά το φιάσκο στην συμφωνία που αρχικά είχε κλείσει η Άγκυρα με την Ουάσιγκτον. Πάντως, ο Οντσέλ προσαθεί να διακρίνει «αδυναμίες» στις σχέσεις Αθήνας - Ουάσιγκτον:
«Η Ελλάδα επέκτεινε επίσης την αμυντική της συμφωνία με τις ΗΠΑ, η οποία υπογράφηκε για πρώτη φορά το 1990. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, ο κύριος στόχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν να αυξήσει την παρουσία του αμερικανικού στρατού στη χώρα, με την επέκταση των σημερινών αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων και ίδρυση νέων. Το αυξανόμενο αμερικανικό στρατιωτικό αποτύπωμα στην Αλεξανδρούπολη μπορεί να θεωρηθεί ως στρατιωτικός κόμβος επιμελητείας για τις ΗΠΑ. Ωστόσο, για τους Έλληνες γίνεται αντιληπτό ως ένα είδος αποτρεπτικού «αναχώματος», μια εγγύηση ασφαλείας κατά της Τουρκίας που θα έφερνε τις ΗΠΑ με το μέρος της Ελλάδας σε μια πιθανή σύγκρουση (με την Τουρκία). Είναι επίσης ενδεικτικό ότι οι ΗΠΑ απέρριψαν τις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης να τους παραχωρήσει βάσεις σε ορισμένα από τα νησιά της Ελλάδας».
Νέα ορολογία: «Ρατσιστική Τουρκοφοβία»
«Ενώ η πρώτη πτυχή της Αθηναϊκής παγίδας είναι να παρασύρει τους διεθνείς παράγοντες σε ανεπιθύμητες συγκρούσεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, η δεύτερη πτυχή περιλαμβάνει την υπονόμευση της διεθνούς θέσης της Τουρκίας. Ιδιαίτερα στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, το ελληνικό λόμπι και οι υποστηρικτές του διεξάγουν ολοένα και πιο δυναμικές εκστρατείες κατά της Τουρκίας διαδίδοντας ψεύτικες ειδήσεις και διαστρεβλώνοντας την αλήθεια. Οι εκστρατείες των ελληνικών και υποστηρικτικών λόμπι έφτασαν ακόμη και σε επίπεδο ρατσιστικής Τουρκοφοβίας», γράφει ο Οντσέλ υιοθετώντας εμμέσως πλην σαφώς τη θεωρία Ερντογάν, που αναφέρει ότι η Τουρκία είναι το θύμα και η Ελλάδα ο θύτης(!).
Στον επίλογο της ανάλυσής του, ο αρθρογράφος του τουρκικού πρακτορείου κάνει κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Εκκινώντας από τη θεωρία των «ελληνικών παραβιάσεων» στο Αιγαίο, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα επιδεικνύει επεκτατισμό και η Τουρκία πρέπει να παλέψει για την ...σταθερότητα στην περιοχή. Είναι σα να έχει αντιγράψει αυτολεξεί όσα επί δεκαετίες φωνάζει η Αθήνα με την Άγκυρα να κωφεύει. Κατά τον Οντσέλ, η Ελλάδα ίσως επιδιώκει...θερμό επεισόδιο. Υπό άλλες συνθήκες θα γελούσαμε, όμως σε μία τόσο φορτισμένη συγκυρία, ακόμα και οι «προφητείες» εντός Τούρκου αναλυτή ίσως έχουν κάποια αξία:
«Συνολικά, η πρόσφατη τολμηρή εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, η οποία έφτασε στο αποκορύφωμά της με τη χρήση του συστήματος S-300, είναι ως επί το πλείστον αποτέλεσμα εξωτερικής υποστήριξης προς την Αθήνα, ιδιαίτερα από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Οι αμυντικές συμφωνίες και τα λόμπι ενθάρρυναν την ελληνική επιθετικότητα, αύξησαν τον περιφερειακό κίνδυνο και υπονόμευσαν το θεμελιώδες στοιχείο της συλλογικής άμυνας του ΝΑΤΟ. Κάτω από αυτό το αναδυόμενο τοπίο, γίνεται ολοένα και πιο δελεαστικό για την Ελλάδα να δημιουργήσει ένα νέο(;) τετελεσμένο γεγονός όπως έκανε στο παρελθόν. Σε αυτό το πλαίσιο, η Τουρκία θα πρέπει να συνεχίσει να εκθέτει τον ελληνικό επεκτατισμό και να προωθεί νέα κανάλια διαλόγου εντός του ΝΑΤΟ για να αποκαλύψει ότι ορισμένες αμυντικές συμφωνίες και ορισμένες δραστηριότητες από (ελληνικά) λόμπι έχουν ανοίξει το δρόμο για αποσταθεροποιητικές επιπτώσεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο».