Να μία πρωτοβουλία αληθινά ριζοσπαστική που προωθεί η παρούσα, ”συντηρητική” κυβέρνηση. Και πού θα δικαιώσει χιλιάδες γονέων, χιλιάδες πατεράδων που ζουν κυριολεκτικά υπό την δαμόκλειο Σπάθη της μητρικής υπερεξουσίας. Της μητρικής, νόμιμης αυθαιρεσίας.
Χιλιάδες μικρά και μεγάλα δράματα έχουν επισυμβεί κατά τις διαρρεύσασες δεκαετίες, τα οποία επέτρεπε ο υφιστάμενος νόμος.
Σύμφωνα με τον οποίο ο πατέρας έπρεπε να δει το παιδί του ελάχιστες φορές το μήνα με προγράμματα επισκεπτηρίου φυλακής, λ.χ 6:00 με 8:00 το απόγευμα, κάθε δεύτερη Κυριακή κλπ. Και με συνθήκες άκρως ταπεινωτικές για την πατρική εικόνα.
Με τον πατέρα δηλαδή να περιμένει έξω από το σπίτι της μητέρας και το παιδί άλλοτε να κατεβαίνει έγκαιρα, άλλοτε να αργεί επιδεικτικά και με τη μητέρα, ηθελημένα ή αθέλητα, να παίζει το ρόλο του δυνάστη είτε του δεσμοφύλακα.
Χιλιάδες δράματα που μετέφεραν στη σχέση του παιδιού με τον πατέρα τις συγκρούσεις που υπέβοσκαν στο ζευγάρι. Με το παιδί είτε λάφυρο είτε τιμωρία για έναν από τους δύο.
Προς Θεού δεν αμφισβητώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έχει η μητέρα στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του παιδιού αλλά και στην δημιουργία της ασφάλειας ως προς την Εστία και τη βάση.
Ούτε αγνοώ πως υπάρχουν πατέρες οι οποίοι υπήρξαν συχνά αμελείς ως προς τα καθήκοντά τους.
Όμως κάτι τέτοιο μπορεί να ισχύσει και για κάποιες μητέρες και εν πάση περιπτώσει επουδενί αποτελεί τον κανόνα.
Έχω ζήσει προσωπικά τέτοιες συνθήκες ταπείνωσης και ατελείωτης αναμονής, έχω υποστεί το βαρύ αίσθημα της αποξένωσης και της απόστασης από το παιδί μου που λατρεύω και είναι φυσικό αυτή η νέα διάταξη να με χαροποιεί. Κάτι περισσότερο, να με ανακουφίζει.
Κυρίως για τους νεότερους πατεράδες που θα συνειδητοποιήσουν ουσιαστικότερα το ρόλο τους χωρίς να υποχρεώνονται σε ταπεινώσεις ή υποβιβασμό.
Όχι, ο πατέρας δεν παίζει διακοσμητικό ρόλο στην ανατροφή και την ψυχική υγεία του παιδιού.
Όχι, ο πατέρας δεν έχει μία απλά συμπληρωματική παρουσία η οποία μπορεί να ορίζεται μέσα από ένα αξιοθρήνητο πρόγραμμα επισκέψεων.
Ένας χωρισμός, ένα διαζύγιο επ′ ουδενί πρέπει να θεσμοθετεί πρωταγωνιστικό και δευτεραγωνιστικό ρόλο ανάμεσα στους δύο γονείς.
Η γονεϊκή αγάπη δεν είναι πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ή μπάσκετ.
Συντάσσοντας πριν από μερικούς μήνες ένα ιδιωτικό συμφωνητικό διατροφής με την πρώην σύντροφό μου για την κόρη μας η οποία είναι 13 ετών απαίτησα να ερωτάται και το παιδί - ιδιαίτερα όταν είναι σε τέτοια, ώριμη ηλικία ή διανύει την εφηβεία - για το πρόγραμμα που αποφασίζουν οι γονείς του, δηλαδή συνήθως δικηγόροι τους, ερήμην του!
Αδιανόητο!
Το παιδί δεν ρωτάται ποτέ - εκτός και αν η υπόθεση φτάσει στον φυσικό δικαστή - αν θέλει ή αν δεν θέλει να δει τον πατέρα του περισσότερες φορές από αυτές που το επίσημο επισκεπτήριο φυλακής επιτρέπει.
Αυτή λοιπόν η εξέλιξη τιμά την κυβέρνηση Μητσοτάκη και κατά τη γνώμη μου αποτελεί πολύ πιο προοδευτική κίνηση από τις αχρείαστες διαδηλώσεις υπέρ ενός εκβιαστικού αιτήματος κάποιου κατά συρροήν δολοφόνου ο οποίος απαιτεί χαριστική μεταχείριση.
Ή, τις άλλες σκιαμαχίες που αφορούν στο αν μπορούν ή δεν μπορούν 20 τραμπούκοι να καταλαμβάνουν την πρυτανεία ενός πανεπιστημίου για κάποιες εβδομάδες και στο πλαίσιο του ”δικαίου” αγώνα τους αν επιτρέπεται να προπηλακίζουν και να κατεξευτελίζουν τον πρύτανη.
Στην Ελλάδα οφείλουμε εσπευσμένα να ξανασυζητήσουμε τις έννοιες του προοδευτισμού, της συντήρησης, της ελευθερίας, των δικαιωμάτων αλλά και των υποχρεώσεων, του διαλόγου και των κανόνων του.
Αλλά πάνω από όλα του σεβασμού προς την αντίθετη άποψη.
Του σεβασμού προς το διαφορετικό και προς εκείνο που μάς υπερβαίνει.
ΥΓ. Και επειδή όλα συσχετίζονται και όλα είναι πολιτική, οφείλω εδώ να δηλώσω πώς παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή τον διάλογο Μητσοτάκη - Τσίπρα στη βουλή με θέμα την αστυνομική βία.
Αμφότεροι οι δύο πολιτικοί στάθηκαν σ′ ένα υψηλό ομολογουμένως επίπεδο και, πάρα της σκοπιμότητες, είπαν σημαντικές αλήθειες.
Επειδή δεν υπάρχει κυβέρνηση που να μην φέρει ευθύνη για την κατάσταση της Ελληνικής Αστυνομίας.
Ιδιαίτερα η πρόταση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να εκλέγεται ο εκάστοτε αρχηγός της αστυνομίας μέσα από διακομματικές διαδικασίες και να μετεκπαιδεύονται για έναν χρόνο περισσότερο οι αστυνομικοί καριέρας σε θέματα Δημοκρατίας και συμπεριφοράς είναι άκρως αξιέπαινη.
Τέλος, επιτρέψτε μου να πω ότι όπως ακριβώς οι αστυνομικοί πρέπει να μάθουν να συμπεριφέρονται στους πολίτες, έτσι και οι πολίτες πρέπει να μάθουν πως να συμπεριφέρονται απέναντι στα αστυνομικά όργανα. (Ας ξεκινήσουμε με το απλό: Την χρήση πληθυντικού για αμφότερους).
Τους οποίους αστυνομικούς κάποια ιδεολογικοποιημένη παράνοια εξακολουθεί να θεωρεί ταξικούς εχθρούς.