Δυσοίωνο φαίνεται το μέλλον της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας, καθώς την τελευταία δεκαετία έβαλαν λουκέτο πολλές εταιρείες που δραστηριοποιούνταν στον χώρο. Είναι πράγματι λυπηρό να αργοπεθαίνει ένας από τους σημαντικότερους ελληνικούς κλάδους, που στο παρελθόν στήριξε το κράτος βοηθώντας στην ανάπτυξη της οικονομίας του.
Τόσο ο αγροτικός και κατ΄ επέκταση ο κλάδος τροφίμων, όσο και ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας, απασχολούσαν την πλειοψηφία του εργατικού δυναμικού της χώρας. Μάλιστα, η κλωστοϋφαντουργία κατά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους υπήρξε βασικός πυλώνας στην προσπάθεια εκβιομηχάνισης της εθνικής οικονομίας.
Από το 1875 ο κλάδος είχε σημειώσει δείγματα καλής αναπτυσσόμενης πορείας. Η μεγάλη ώθηση δόθηκε από το 1920 και μετά. Η εισροή πολλών προσφύγων από την Μικρά Ασία, οι οποίοι απασχολούνταν στον κλάδο, αλλά και το δασμολόγιο που είχε επιβληθεί τότε από την κυβέρνηση στα εισαγόμενα προϊόντα, βοήθησαν στην άνθηση της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας.
Με το πέρασμα του χρόνου όμως η ελληνική κλωστοϋφαντουργία έχασε τη βαρύτητα της. Τα πλήγματα που δέχεται συνεχώς από τους ανταγωνιστές του εξωτερικού σε όρους κόστους και παραγωγής δεν της επιτρέπουν να ανακάμψει.
Σύμφωνα με τον κ. Ηλία Χατζηχριστοδούλου, πρόεδρο του επιμελητηρίου Πιερίας και διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας εσωρούχων Verο (πρώην Vero by Aslanis, καθώς συνεργαζόντουσαν με τον σχεδιαστή Μιχάλη Ασλάνη όσο εκείνος ήταν εν ζωή) το μέλλον της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας είναι αβέβαιο.
Η αγορά έχει γεμίσει με εισαγόμενα προϊόντα ευτελούς ποιότητας, τα περισσότερα εκ των οποίων δεν ελέγχονται και δεν φορολογούνται, με αποτέλεσμα το τελικό κόστος για τον καταναλωτή να είναι πολύ χαμηλό σε αντίθεση με το ελληνικό προϊόν που παράγεται σε ελληνικά εργοστάσια με καλή ποιότητα μεν, αλλά και με υψηλότερο κόστος.
Όπως ο ίδιος τονίζει, στην περιοχή της Βόρειας Ελλάδας υπήρχαν δεκάδες εταιρείες που δραστηριοποιούνταν στον κλάδο, ενώ μόνο στην πόλη της Κατερίνης απασχολούνταν 6.000 γυναίκες οι οποίες στήριζαν οικονομικά τις οικογένειες τους. Σήμερα σε ολόκληρη την περιοχή, η εταιρεία Vero είναι η μόνη που έχει επιβιώσει. Από τις υπόλοιπες επιχειρήσεις της βόρειας Ελλάδας, οι περισσότερες έκλεισαν, ενώ κάποιες άλλες μεταφέρθηκαν στη Βουλγαρία σε μια προσπάθεια μείωσης του παραγωγικού και εργατικού κόστους.
Όπως είναι επόμενο, η κάμψη της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας δεν έχει αφήσει ούτε τη δική του επιχείρηση ανεπηρέαστη, καθώς παλαιότερα το δίκτυο του αριθμούσε 1.030 καταστήματα, ενώ σήμερα έχει συρρικνωθεί στα 300.
Σύμφωνα με τον κ. Χατζηχριστοδούλου, «είναι λυπηρό να έχουμε την καλύτερη πρώτη ύλη, το ελληνικό βαμβάκι, όπου μαζί με το Αιγυπτιακό θεωρούνται τα καλύτερα της διεθνούς αγοράς και να μην εκμεταλλευόμαστε ως κράτος την ανάπτυξη του προϊόντος μας». Αντιθέτως, στην ελληνική αγορά κυκλοφορούν πολλά ρούχα και εσώρουχα συνθετικής ποιότητας, τα οποία είναι βλαβερά για την επιδερμίδα και μακροπρόθεσμα μπορούν να μας δημιουργήσουν αλλεργίες. Δυστυχώς, οι καταναλωτές επηρεάζονται περισσότερο από το χαμηλό κόστος ενός προϊόντος και λιγότερο από την ποιότητα του. Η ποιότητα που έχουμε τονίζει ο κ. Χατζηχριστοδούλου είναι η υπεροχή μας, το μόνο μας όπλο για να αντιμετωπίσουμε τον αθέμιτο ανταγωνισμό.
Όπως ο ίδιος εξηγεί, οι προσπάθειες των ελληνικών επιχειρήσεων παραγκωνίζονται συνεχώς από τη ραγδαία εισαγωγή κινέζικων και τουρκικών προϊόντων, αμφιβόλου ποιότητας αλλά χαμηλού κόστους. Ένα άλλο πλήγμα για την ελληνική κλωστοϋφαντουργία είναι η απαλλαγή φορολογικών δασμών για τα μη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Πιερίας είναι σαφής. Για να επιβιώσει η ελληνική κλωστοϋφαντουργία θα πρέπει να προστατευθούν οι ελληνικές επιχειρήσεις και τα προϊόντα που κατασκευάζονται εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να μπουν φορολογικοί δασμοί σε όλα τα εισαγόμενα είδη και να γίνεται ουσιαστικός έλεγχος στις αποθήκες των διανομέων. Η Αμερική πρόσφατα υπέβαλλε τη φορολογία στα κινέζικα είδη. Μήπως ήρθε η ώρα να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της;