Ο Αλέκος Κυραρίνης ανήκει στους δημιουργούς που «κουβαλούν» τον τόπο τους στην τέχνη τους. Ευαίσθητος αποδέκτης της φύσης της Τήνου και της λαϊκής δημιουργίας που το νησί ενέπνευσε, ο ζωγράφος έχει πιάσει το νήμα των ανώνυμων μαστόρων της παράδοσης και το έχει εμπλουτίσει με τα διδάγματα της σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας, σε ένα ύφος ολότελα προσωπικό κι άμεσα αναγνωρίσιμο. Μετά την επιτυχημένη έκθεση που πραγματοποίησε τον χειμώνα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, ο Κυραρίνης επιστρέφει στη γενέτειρα μαζί με τους αγγέλους και τους δαίμονές του.
Η Τήνος, πέρα από τη βεβαρημένη κάπως, θρησκευτικo-φολκλορική ατμόσφαιρα του λιμανιού, είναι μια γιορτή για το βλέμμα. Και η ενδοχώρα της με τους «χειροποίητους» περιστεριώνες, τις αριστοτεχνικές ξερολιθιές και τα σκαρφαλωμένα ξωκλήσια σε απάτητες κορυφές, είναι τόπος ψυχικής ανάτασης. Σε ένα τέτοιο μέρος, μια παλιά σιταποθήκη στον ανέγγιχτο Τριαντάρο, ο τηνιακός δημιουργός στήνει μια εικονογραφική ιστορία ανάμεσα στο καλό και το κακό. Αγγελόμορφες φιγούρες σε πάλη ενσαρκώνουν τις σκοτεινές και φωτεινές πλευρές του ανθρώπου. Το καλό και το κακό, όμως, δεν παρουσιάζονται με «χολιγουντιανό» τρόπο, όπως ίσως το χουμε στο νου μας.
«Στη δική μας ανατολική εικονογραφία, ακόμη και το κακό είναι εξευγενισμένο και φιλτραρισμένο μέσα από την ποιότητα της τέχνης και της ανάγνωσης που έχει ένας σκεπτόμενος σε αυτόν τον τόπο. Και μέσα σε αυτήν τη φύση ακόμη, γιατί είναι θέμα ισορροπίας γοητείας και τρόμου. Υπάρχει ένα σε αυτά τα δύο που καθορίζει και την τέχνη και το είδος των φόβων μας» εξηγεί ο δημιουργός που εμφανώς επηρεασμένος από τη διαύγεια των μοτίβων και των αρχιτεκτονικών στοιχείων – από τους παραδοσιακούς οικισμούς ως τους μοναδικούς τηνιακούς φεγγίτες – ζωγραφίζει σα να κεντά. Πιστός στη χρήση της αυγοτέμπερας πάνω σε ξύλο με ειδική προετοιμασία, εκμεταλλεύεται τις πολλαπλές δυνατότητες αυτής της τεχνικής, από την απόδοση της απειροελάχιστης λεπτομέρειας μέχρι τις άπειρες χρωματικές διαβαθμίσεις. Γι’ αυτό και η ζωγραφική του Κυραρίνη μοιάζει με εργόχειρο.
«Είχα πάντα την επιθυμία τα έργα μου να έχουν έναν αρχετυπικό χαρακτήρα. Αυτό είναι που τα διακρίνει όλα. Να μας παραπέμπουν σε βασικά βιώματα και σύμβολα και εσωτερικές καταστάσεις γνώριμες όπως έχουν αφομοιωθεί μέσα από τον χρόνο και την παράδοση, αλλά και μέσα από τη σύγχρονη ζωγραφική» μας λέει ο καλλιτέχνης, που τα αγγελικά όντα του ξορκίζουν τη γεμάτη δυσχέρειες ζωή μας και οδηγούν προς το φως. Δουλεύει με διακοσμητικά στοιχεία, γεμίζοντας τις εικόνες του, σαν να θέλει να αφηγηθεί παραμύθι.
Αναρωτιέται ίσως κανείς εάν ο δημιουργός ταυτίζεται με τον άγγελο ή με τον δράκο. Ο ίδιος συνηθίζει να λέει ότι προσπαθεί ζωγραφίζοντας να μην «πεθάνει» πριν πεθάνει. Κι επειδή το κακό απ’ το καλό μερικές φορές δύσκολα διακρίνεται, ξορκίζει τον δαίμονα συγκρατώντας όμως ένα φυσικό νου που δεν αφορά την κακότητα, αλλά την σήμανση της ζωής μέσα από την αναγκαιότητα του αγώνα. «Εγώ είμαι ένας σιδεράς που βαράω μια σφυριά στο αμόνι μου, εκεί φτιάχνεται η ζωγραφική μου, εκεί φτιάχνομαι κι εγώ», λέει ο καλλιτέχνης, και στη ζωγραφική του σαρκώνει τον άγγελό του για να σώσει και να σωθεί.
Ο Κυραρίνης είναι παιδί της Τήνου, παιδί του Αιγαίου. Με την ανάγλυφη μουσική της ζωγραφικής του που ξεχειλίζει παράδοση ελληνική κι ανεβαίνει πάνω απ΄ αυτήν, συναντά τους Αγγέλους και τους μιλάει στη γλώσσα του επειδή, καθώς ο ποιητής κατάλαβε, οι Άγγελοι δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική.
«Άγγελος και Δράκος» του Αλέκου Κυραρίνη στο Τριαντάρο της Τήνου σε επιμέλεια της Λουίζας Καραπιδάκη. Το γεγονός πραγματοποιεί η γκαλερί ALMA, στο πλαίσο του φεστιβάλ Τήνου από 8 έως 28 Αυγούστου.