Όχι. Σε καμία περίπτωση η Βίκυ Καγιά δε θα συγκριθεί με την Τάιρα Μπανκς. Άλλωστε έχει διαγράψει και συνεχίζει να έχει τη δική της πορεία, η οποία αναμφισβήτητα είναι μακρά.
Η αλήθεια είναι ότι έχοντας στο μυαλό μου το αμερικάνικο Next Top Model περίμενα κάτι εξίσου εντυπωσιακό με επίσης βιτριολικά σχόλια όπου χρειάζεται.
Και είδα ακριβώς αυτό. Μια καλοστημένη παραγωγή με ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν. Ο καθένας από το μετερίζι του. Από τον τομέα που ξέρει πολύ καλά. Με τη δική του ματιά.
Είναι όμως και κάτι παραπάνω από αυτό. Κορίτσια κάθε λογής αναζητούν μέλλον. Ψηλές, κοντές, ξανθιές, μελαχρινές και πάει λέγοντας. Με βλέμμα καρφωμένο στους κριτές, γεμάτο προσμονή περιμένουν το ναι για το επόμενο βήμα. Ομολογουμένως για πρώτο επεισόδιο τα ναι ήταν πολλά… Ίσως περισσότερα από αυτά που θα έδιναν οι τηλεθεατές.
Τέσσερις επαγγελματίες δίνουν ευκαιρίες. Ακόμη κ αν από το μειδίαμά τους αντιλαμβάνεται κανείς ότι για κάποιες η βαλίτσα δε θα πάει μακριά.
Προσπαθούν με κόπο και τρόπο να εξηγήσουν τη μοναδικότητα ενός ανθρώπου. Είτε είναι μέσα, είτε είναι έξω από το Next Top Model. Πρόβλημα κι αυτό να μη μπορείς να αποδεχθείς τον εαυτό σου. Τους το λένε, τους το ξαναλένε αλλά τίποτα. Η Βίκυ Καγιά όλο χαμόγελο, με μηνύματα… σαφή. Παπαγεωργίου και Σκούλος με ευθύτητα και ενίοτε…κυνισμό αλλά συνάμα ρεαλισμό. Ο Μπράτης μάλλον σε ρόλο ισορροπιστή. Αλλά κάποιες κοπέλες με αυτιά κλειστά.
Τι άλλο να σου πει κάποιος εκτός από το ότι δεν είναι σώφρον να… «πειράζεις» τον εαυτό σου στα 18; Βέβαια, εδώ μπαίνει και ο παράγοντας…γονείς. Απωθημένα μεγαλυτέρων παιδεύουσιν τέκνα. Αντί να φροντίσουν να εφοδιάσουν τα παιδιά τους με αυτοπεποίθηση, τα γεμίζουν ανασφάλειες.
Αυτό είναι ακόμη ένα πλεονέκτημα όλων όσων είδαμε. Αναζήτηση του φυσικού, του κανονικού. Χωρίς να έχει σημασία που θα φτάσει κάθε διαγωνιζόμενη. Ο καθένας έχει τη δική του προσωπικότητα. Έτσι πορεύεται κι έτσι θα πορευτεί στο υπόλοιπο της ζωής του. Εντός κι εκτός αέρα.
Η αλήθεια είναι μου είχε λείψει ένα σόου σαν τα αντίστοιχα του εξωτερικού που βλέπαμε αρκετά χρόνια πριν. Η τηλεόραση είχε πέσει σε μία μιζέρια χωρίς εκπομπές ποιοτικές. Διότι, ποιότητα δεν είναι μόνο οτιδήποτε πολιτικό. Μάλλον σοβαροφάνεια λέγεται αυτό. Ο νορμάλ άνθρωπος θέλει τα πάντα. Λίγο από όλα. Και νομίζω ότι αυτό είναι ένα καλό βήμα.
Εντάξει, δεν κρύβω ότι αδημονώ για λίγη καυστικότητα στα επόμενα επεισόδια. To be continued…