Κοντεύουν δυο μήνες από τότε. Ήταν ακόμα καλοκαίρι και μας στοίχισε. Λίγο τα μπάνια που έμειναν στη μέση, λίγο η οικονομική κρίση που ταιριάζει παντού, λίγο η ληξιπρόθεσμη ευαισθησία μας... όλα από λίγο.
10 Σεπτεμβρίου 2017. Σαλαμίνα. Πλοίο: Αγία Ζώνη.
Το πετρέλαιο κάλυψε σαν μαύρο πέπλο τη θάλασσα της Σαλαμίνας. Αυτό το γλοιώδες και πηχτό υγρό ακινητοποίησε τη θάλασσα. Την έκανε να χάσει τον κυματισμό της, την κίνησή της, τη ζωή της. Μέσα κι έξω της. Της έκαψε τα σωθικά.
Είναι θέμα οικολογικό. Είναι θέμα κοινωνικό. Είναι θέμα οικονομικό. Είναι θέμα πολιτικό.
Οι καρδιές εκατοντάδων οργανισμών έπαψαν να χτυπούν στις 10 Σεπτεμβρίου. Κι όσες δεν σταμάτησαν έχασαν τον ρυθμό τους. Δεν βρέθηκε κανείς να τις προστατεύσει. Θαλάσσια όντα και πουλιά κάηκαν και πέθαναν από ασφυξία, ενώ εμείς με τα βατραχοπέδιλα στα χέρια, στεκόμασταν στεναχωρημένοι μπροστά στην μαύρη κορδέλα που είχε απλωθεί στην παραλία, γιατί δεν θα μπορούσαμε να απολαύσουμε άλλη μια βουτιά στη θάλασσα.
Πολιτικές δηλώσεις, καθησύχαζαν τον κόσμο και τον παρότρυναν να κολυμπήσει στα μολυσμένα νερά. Η βύθιση της Αγίας Ζώνης έγινε το αντικείμενο αντιπαραθέσεων. Για άλλη μια φορά φάνηκε το φτωχό επίπεδο των πολιτικών. Πάνελ στην τηλεόραση με ειδήμονες και με ορολογίες που μέχρι χθες κανείς δεν γνώριζε. Πολιτικές αιχμές για το πόσο καλά χειρίστηκαν το συγκεκριμένο θέμα σε σχέση με τη βύθιση του Sea Diamond, την εποχή που κυβερνούσε το αντίπαλο κόμμα.
Και όλα αυτά, στα σαλόνια των σπιτιών μας, στημένοι μπροστά στην τηλεόραση να κουνάμε το κεφάλι με κατανόηση για το κακό που μας βρήκε. Να ακούμε τις φωνές των πολιτικών, των υπευθύνων και του ιδιοκτήτη του πλοίου και να μη φτάνει στα αφτιά μας ο χτύπος της καρδιάς της μικρής Αλκυόνης που σιγά σιγά γινόταν πιο αδύναμος, μέχρι που έσβησε εντελώς.
Κοντεύουν δυο μήνες από τότε. Η ζωή μας βρήκε πάλι τους ρυθμούς της. Καταφέραμε να ξεχάσουμε, όσα θα έπρεπε να θυμόμαστε. Βγάλαμε την πίσσα από την καθημερινότητά μας. Ντυθήκαμε με τα ρούχα της λησμονιάς και ασπρίσαμε τα όνειρά μας. Τίποτα δεν θα μας θυμίζει το χθες. Κανείς δεν θα θυμάται την Αλκυόνη που καλύφθηκε από το πετρέλαιο. Την μικρή Αλκυόνη ή ψαροπούλι, ή μπιρμπίλι της θάλασσας. Ακόμα και η φωτογραφία της δεν θα αγγίζει το συναίσθημά μας.
Κοντεύουν δυο μήνες από τότε. Ήταν ακόμα καλοκαίρι και μας στοίχισε. Λίγο τα μπάνια που έμειναν στη μέση, λίγο η οικονομική κρίση που ταιριάζει παντού, λίγο η ληξιπρόθεσμη ευαισθησία μας... όλα από λίγο.