Ένα ακόμα καλοκαίρι διανύουμε και η χώρα μας βρίσκεται για ακόμα μία φορά στο έλεος πυρκαγιών.
«Στις φλόγες οι Ζάκυνθος - 11 εστίες πυρκαγιάς», «Φωτιά στην ακρόπολη της Κέρκυρας», «20ωρη μάχη με τις φλόγες σε Κάλαμο - Βαρνάβα», «Κάηκαν σπίτια στον Κάλαμο», «Φόβοι για επέκταση της πυρκαγιάς στην Πεντέλη», «Φωτιά στην Αμαλιάδα» είναι μερικοί μόνο από τους τίτλους ειδήσεων που βλέπουμε τα τελευταία εικοσιτετράωρα να φιγουράρουν σε δελτία ειδήσεων και εφημερίδες. Δυστυχώς δεν είναι οι μοναδικοί τίτλοι ειδήσεων που αφορούν πυρκαγιά στη χώρα μας για το φετινό καλοκαίρι, καθώς προηγήθηκαν αρκετές ακόμα που ταλαιπώρησαν του κατοίκους της εκάστοτε περιοχής.
Θα αναρωτηθεί ευλόγως κανείς γιατί μας κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση αυτές οι πυρκαγιές αφού «κάθε καλοκαίρι καίγεται η Ελλάδα». Δεν είναι η εντύπωση που προκαλούν, είναι ο φόβος - μην «περάσει» η πυρκαγιά και σε άλλες πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της ανατολικής και βόρειας Αττικής, είναι τα σημάδια που βλέπουν οι κάτοικοι της βόρειας Αττικής που εντείνουν την αγωνία τους - αιωρούμενα σωματίδια στάχτης φτάνουν ακόμα και σε περιοχές σε μεγάλη απόσταση από την εστία της πυρκαγιάς, είναι η ανησυχία - τι θα γίνει αν επεκταθεί η πυρκαγιά, πώς θα σβήσουν οι εστίες, είναι η απογοήτευση όταν βλέπεις την περιουσία που έφτιαξες με νόμιμες οδούς κι όχι καταπατήσεις δασικών εκτάσεων να χάνεται σε μια στιγμή δίχως να μπορείς να επέμβεις. Και σε όλα αυτά τα συναισθήματα και τις σκέψεις όλοι αναζητούν ένα «σωτήρα» που εν προκειμένω, αλλά και σε κάθε φυσική καταστροφή, είναι οι πυροσβέστες, που εργάζονται νυχθημερόν υπό αντίξοες συνθήκες και με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής, δεχόμενοι την έκκληση για βοήθεια για να σώσουν τις περιουσίες κάθε ανθρώπου αλλά κυρίως να απομακρύνουν ανθρώπους, κυρίως ηλικιωμένους, οι οποίοι δεν αποχωρίζονται εύκολα τους κόπους μιας ζωής, για να μη θρηνήσουμε θύματα.
Όπως είναι φυσικό πέρα από αυτά τα συναισθήματα που δημιουργεί η θέα της πυρκαγιάς, η επόμενη σκέψη αφορά τις ευθύνες για την αιτία της, για την πρόληψη που δεν υπήρξε, για την κατάσβεσή της που δεν ήταν σύντομη, για την αποζημίωση των πυρκαγιών και ούτω καθεξής. Φυσικά εν μέσω σύγχυσης λόγω της έκρυθμης αυτής κατάστασης οι σκέψεις εμφορούνται κυρίως από το συναίσθημα. Δεν είναι άλλωστε μικρό πράγμα να αλλάζει η ζωή σου σε ένα καλοκαίρι και δη μια νύχτα με εσένα απλό θεατή.
Ωστόσο, μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση του ζητήματος που βιώνουμε θα μας δώσει να καταλάβουμε πως φταίει ο καθένας από εμάς για τις πυρκαγιές αυτές ατομικά και συνολικά. Σίγουρα ο κεντρικός κρατικός συντονισμός είναι απαραίτητος, ώστε να έχουν δοθεί κατευθυντήριες οδηγίες και να γίνονται αντίστοιχες περιπολίες σε περιοχές που παρουσιάζουν υψηλό κίνδυνο πυρκαγιάς ελέω ισχυρών ανέμων για να προλάβουν εμπρησμούς. Από την άλλη μιας και το Κράτος είναι οργανωμένο κατά το αποκεντρωτικό σύστημα και οι κατά τόπους Δήμοι έχουν οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια, οφείλουν να μεριμνούν πρώτα οι ίδιοι για τις ανάγκες των κατοίκων του Δήμου τους και να προβαίνουν, είτε ατομικά είτε σε συνεργασία με όμορους Δήμους, σε κάθε αναγκαία κίνηση και σχεδιασμό, που μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο εμφάνισης πυρκαγιών, όπως είναι η διάνοιξη αντιπυρικών ζωνών, η επισήμανση στους κατοίκους για καθαρισμό των οικοπέδων από ξερόχορτα, η καθαριότητα των μη κατοικημένων περιοχών από ξερόχορτα από υπαλλήλους του Δήμου, η περιπολία τοπικών μονάδων πυρόσβεσης στις «επικίνδυνες» περιοχές, η επάνδρωση των τοπικών ομάδων πυρόσβεσης και ο εξοπλισμός τους κ.α. Στη συνέχεια η Περιφέρεια και μετά η κεντρική κρατική μηχανή δίχως να είναι άμοιροι ευθυνών, οφείλουν να παρέχουν στους κατά τόπους Δήμους τα μέσα εκείνα που τους λείπουν και θα τους βοηθήσουν για την πρόληψη της πυρκαγιάς ή αυτά που θα βοηθήσουν στην κατάσβεσή της αλλά και την τεχνογνωσία και το σχέδιο συντονισμού ενεργειών σε ενδεχόμενη εκδήλωση, ώστε να μη μένουν πάντα θεατές. Τέλος, ο σημαντικότερος παράγοντας, καθένας από εμάς οφείλει ως σωστός και συνεπής πολίτης να μην περιμένει, ως άλλο μάννα εξ ουρανού, τα πάντα από το Δήμο, την Περιφέρεια ή το Κράτος αλλά να μεριμνά στο μέτρο που μπορεί για την προστασία και προφύλαξη της ιδιοκτησίας του, καθαρίζοντας το οικόπεδό του οικειοθελώς και παροτρύνοντας και τους γείτονές του να κάνουν το ίδιο, δίχως να ενεργούν μόνο υπό το φόβο προστίμων.
Με απλές, συνεπώς, κινήσεις με τη συνεργασία όλων των φορέων αλλά κυρίως την ατομική προσπάθεια καθενός από εμάς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η μάστιγα. Απλές και συντονισμένες κινήσεις που μπορεί να αποβούν σωτήριες στο μέλλον για τη διατήρηση του περιβάλλοντος και των λιγοστών πνευμόνων πρασίνου της Αττικής και όχι μόνο.